"നിക്കാഹ്"

11

ഞാൻ കുഞ്ഞിപ്പാനെ നോക്കി.
കുഞ്ഞിപ്പ ആദ്യമായി ആ കള്ളന്റെ ഫോട്ടോ കാണുന്നത് പോലെ അതിലേക്ക് കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കി.

"വർഷം ഒരുപാട് കഴിഞ്ഞു അവനെ ഇങ്ങനെ ചിരിച്ചു കണ്ടിട്ട്..."
നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളിലെ കണ്ണുനീർ കുഞ്ഞിപ്പാന്റെ കവിളുകളിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച് ആൽബത്തിൽ പതിച്ചു.

"എനിക്കെന്ത് കൊതിയാണെന്നോ Zaib നെ വീണ്ടും ഇങ്ങനെ കാണാൻ..." കുഞ്ഞിപ്പ വിതുമ്പി.

ഇവനൊക്കെ എന്ത് മകനാണ്....
ഒരു ഉപ്പാന്റെ ആഗ്രഹം കണ്ടില്ലേ സ്വന്തം മകനെ ഒന്ന് ചിരിച്ചു കാണാൻ...
ഇങ്ങനെ ചിരിക്കാതെ ജീവിച്ചിട്ട് എന്ത് കിട്ടാൻ???

എന്നാലും ഒരു മനുഷ്യന് ചിരിക്കാതെ ജീവിക്കാൻ പറ്റുമോ???...
ശെരിക്കും ഒരത്ഭുത ജീവി തന്നെ...
സ്വന്തം ഉപ്പാക്ക് ഇത്രയേറെ സുഖമില്ല, മരണത്തോട് മല്ലിട്ട് ജീവിക്കുകയാ എന്നിട്ടും ആ ഉപ്പാന്റെ ആഗ്രഹം മകനെ ചിരിച്ചു കാണാനാണ് അതൊന്ന് സാധിച്ചു കൊടുത്തൂടെ...???

എനിക്ക് അവനോടുള്ള ദേഷ്യം ഇരട്ടിച്ചു...

"എല്ലാം എന്റെ തെറ്റാ..."
വിതുമ്പുന്ന കുഞ്ഞിപ്പാനെ എങ്ങനെ സമാധാനിപ്പിക്കണം എന്നറിയാതെ ഞാൻ ഇരുന്നു.

ഓരോ തവണ ആ ഫോട്ടോ നോക്കുമ്പോഴും കുഞ്ഞിപ്പാന്റെ കണ്ണുകൾ കൂടുതൽ നിറയുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി. ഞാൻ ആൽബം വാങ്ങി എന്റെ കയ്യിൽ വെച്ചു.

"ഒന്നും കുഞ്ഞിപ്പാന്റെ തെറ്റല്ല..." ആകെ വായിൽ വന്ന വാക്കുകൾ കൊണ്ട് ഞാൻ കുഞ്ഞിപ്പാനെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

അല്ലെങ്കിലും അവൻ ചിരിക്കാത്തത് എങ്ങനാ കുഞ്ഞിപ്പാന്റെ തെറ്റാകുന്നത്???
എന്നാലും വല്ലാത്തൊരു ജന്മം തന്നെ....

"എന്റെ മകനായി ജനിച്ചില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ അവൻ നല്ല സന്തോഷത്തിൽ ജീവിക്കുമായിരിക്കും...
അവന്റെ പ്രായത്തിൽ ഉള്ളവരെ പോലെ ഫ്രണ്ട്സിനൊപ്പം കറക്കവും എല്ലാവരെപ്പോലെയും ജീവിതം ആസ്വതിച്ചേനെ അല്ലെ..."

ഞാൻ കുഞ്ഞിപ്പാനെ നോക്കി...
കുഞ്ഞിപ്പാ പറയുന്ന കാര്യങ്ങളൊന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നതായിരുന്നില്ല...