Δάσκαλος στον έρωτα

ΤΕΛΟΣ

-Το ξέρω..του λέω και δαγκώνω τα χείλη μου..

-Αλήθεια το νιώθεις?μου λέει και μου περνά το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά μου.

-Ναι Δημήτρη , ξέρω οτι το νιώθεις γιατί το νιώθω κι εγώ έντονα..

-Πες το να το ακούσω..μου λέει και του χαμογελώ κοκκινισμένα.

Ε θα του το πω..

-Ξέρεις είμαι ατελείωτα καβλω.. ερεθισμένη ..

ψιθυρίζω και τον βλέπω να κατσουφιάζει.

-Νόμιζα οτι θα μου έλεγες οτι με αγαπάς !μου λέει και σφίγγει τα χείλη του.

-Ε ναι ρε μωρό μου και αυτό! λέω και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Αλλά έχω λυσάξει ,τι να κάνω?Πονάω αλήθεια!

Περπατάμε στο σκοτάδι , όταν μέσα σε μια νησίδα μέσα στην θάλασσα συναντάμε ένα μικρό σπιτάκι . Η στέγη του είναι καλυμμένη απο καλάμια μπαμπού και τα παράθυρα του είναι ορθάνοιχτα. Φαίνονται φλόγες μικρές να τρεμοπαίζουν.

Με παίρνει απο το χέρι και με οδηγεί προς τα εκεί.

-Τι ..τι είναι αυτό?του λέω έκπληκτα και του χαμογελώ.

-Το δώρο μου στην πριγκίπισσα μου , λέει και βγάζει το πουκάμισο του. Χαιδεύει στο μπράτσο του το τατουάζ με την αμαζόνα και ξεφυσά.

Με αργόσυρτη φωνή αρχίζει να μου απαγγέλει:

Η αγάπη μου με ρωτάει:

«Ποια είναι η διαφορά μεταξύ εμένα και του ουρανού;»

Η διαφορά, αγάπη μου, είναι ότι όταν γελάς ξεχνάω τον ουρανό. μου λέει και κοκκινίζει..

Δεν το είπα εγώ, το έγραψε πριν χρόνια ο Νιζάρ Καμπάνι για την δική του γυναίκα..

-Πάμε μέσα ΤΩΡΑ μωρό μου..του λέω και ειλικρινά δεν ξέρω αν θα προλάβω να μπω στο σπιτάκι, θα τον ##μησω είναι θεός!

Προχωρά μπροστά και πίσω εγώ. Περιμετρικά το κυκλικό δωμάτιο μας έχει παράθυρα και φαίνεται η σκοτεινή θάλασσα. Διάσπαρτα στο πάτωμα δεκάδες κεράκια και στο κέντρο ένα μεγάλο κρεβάτι καλυμμένο με ροδοπέταλα.

-Λοιπόν?μου λέει ανυπόμονα. Ωραίο? και ξεσπάω σε γέλια.

-Ρε μωρό μου πλάκα μου κάνεις , πες πως δυο μέρες δεν με αγγίζεις για να ετοιμάσεις αυτό?λέω και δείχνω με δυσανασχέτηση το κρεβάτι.

Τον βλέπω να κοκκινίζει και να ξεφυσά.

-Εγώ φταίω που ήθελα το τέλειο, το αξέχαστο για την πρώτη σου φορά! μου λέει και σταυρώνει τα χέρια στην κοιλιά του.