-Πού πάμε? του λέω και φοράω το κράνος μου.
-Ακολούθησε με ,μου λέει και φεύγει μπροστά με ιλλιγγιώδη ταχύτητα.
Εγώ βασικά δεν ακολουθώ κανέναν εγώ είμαι μια ερυθρά αμαζόνα, εγώ ..
Οχ θα τον χάσω! Τρέχει υπερβολικά γρήγορα!
Επιδειξία..
Εγώ μπορώ καλύτερα.
Μετά απο λίγα χιλιόμετρα έχουμε ξεφύγει απο την πολύβουη κίνηση του δρόμου. Αρχίζουμε να ανηφορίζουμε το βουνό και σπάνια βλέπουμε πια αυτοκίνητα. Αν και πολύ θα ήθελα να τον προσπεράσω , έχω χαλαρώσει και απολαμβάνω την βόλτα μας.
Οδηγάμε πια ο ένας πλάι στον άλλον. Με σταθερή ταχύτητα. Γυρνάει και με κοιτά αρκετά συχνά. Το μαύρο κράνος του με εμποδίζει να δω τα μάτια του.
Έχουμε ανέβει αρκετά ψηλά στο βουνό. Ο γκρεμός δίπλα μας είναι επιβλητικός και ο βυθός του είναι χαμένος μέσα στην ομίχλη.
Κάνουμε και οι δυο ασταμάτητους ελιγμούς για να αποφύγουμε τις πέτρες μιας κατολίσθησης ενώ γυρνά να με κοιτάξει. Τι πίστευε πως δεν ξέρω να κάνω εναλλασσόμενους ελιγμούς με την Ducati?
Στο χείλος του γκρεμού υπάρχει ένα ξέφωτο. Τον βλέπω πως κόβει ταχύτητα και παρκάρει. Κατεβαίνει απο την μηχανή και περπατά προς το γκρεμό χωρίς να κοιτάξει αν ακολουθώ.
Τον παρακολουθώ γοητευμένη. Το απίστευτο κορμί του μπροστά στο χάος του γκρεμού και πίσω η Ducati του , ε είναι κινούμενος πίνακας ζωγραφικής..
Καθώς τον βλέπω να κάθεται , κάνω το ίδιο.
Τα πόδια μας κρέμονται στο γκρεμό. Ένα εκατοστό περισσότερο να γύρουμε το κορμί μας και έχουμε πέσει μέσα στο ομιχλώδες βυθό.
Μακριά στον ορίζοντα φαίνονται τα φώτα της πόλης. Ένα πουλί πέταξε ψηλά στον αέρα και το παρακολουθούμε και οι δυο. Λατρεύω τα πουλιά. Είναι τόσο ελεύθερα.
Το κοιτάζουμε να διαγράφει με ανοιχτά φτερά την ανεμοπορία του και αυθόρμητα κοιταζόμαστε. Χαμογελάμε και οι δυο και κατεβάζουμε το βλέμμα.
Ο αέρας γίνεται πιο δυνατός όσο νυχτώνει.
Τρίβω τα χέρια μου να ζεσταθώ και βγάζει αυτόματα το δερμάτινο του τζάκετ και μου το περνά απο του ώμους μου.
Έχουμε μια ώρα εδώ πάνω και κανένας μας δεν μιλάει.
Κι όμως είναι λες και όλα φωνάζουν. Πιο φασαριόζικη σιωπή απο αυτή που βιώνω μαζί του δεν έχω ξαναζήσει!
