Ενημερώνομαι εν τάχυ απο τον Παπαδόπουλο για τον εσωτερικό χώρο της αποθήκης και εστιάζω σε δυο σημεία που μπορεί να την έχουν κλεισμένη. Μελετάω τις εικόνες του drone και σε λίγα λεπτά έχω μάθει κάθε σπιθαμή του κτιρίου. Πάνε πολλά χρόνια που έχω να εισβάλλω κάπου αλλά κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται.
Νιώθω την αδρεναλίνη να κυλά στο αίμα μου και τοποθετώ ένα δεύτερο μικρό περίστροφο στο παντελόνι μου.
Οτι και να γίνει , εγώ θα την βγάλω ζωντανή απο εκεί.
Όσο για τον Λεσγίδη θα το πληρώσει ακριβά για τον πόνο που προκάλεσε στο κορίτσι μου.
Μπαίνω μέσα και διαισθάνομαι τον κίνδυνο. Όλα είναι νεκρικά ήρεμα και το παρασκευαστήριο κλειστό. Είμαι σίγουρος πως περιμένουν έφοδο και καιροφυλακτούν. Δεν έχουν απλά να κάνουν την πρώτη κίνηση.
Θα το πληρώσουν όλοι ακριβά.
20 λεπτά μετά
Γιατί νιώθω τόσο χαρούμενη? Μήπως πέθανα?
Μήπως δεν έπρεπε να πιω εκείνο το νερό που μου έδωσαν?
Ακούγονται συνέχεια πυροβολισμοί απο έξω..να δεις πως εγώ θα πεθάνω απο στιγμή σε στιγμή..λέω και γελάω.
Εντάξει σίγουρα είμαι υπο την επήρρεια ναρκωτικών..
Ακούω την πόρτα να ανοίγει και σκοτεινιάζουν τα πάντα.
21 λεπτά μετά
Την βλέπω αιμόφυρτη στο πάτωμα και προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Την ακουμπάω απαλά στο λαιμό της και νιώθω πως έχει σφυγμό. Νιώθω πως θα μου λυθούν τα γόνατα αλλά ξέρω πως δεν είναι ώρα. Η Μυρτώ με χρειάζεται και πρέπει να μας βγάλω απο εδώ ζωντανούς. Με έχουν πυροβολήσει στον ώμο και μόλις συνειδητοποιώ πως και η Μυρτώ έχει ένα αντίστοιχο τραύμα στον ώμο της. Την παίρνω αγκαλιά και την βγάζω γρήγορα έξω.
Ακούω πυροβολισμούς απο πίσω μας αλλά έχω προφτάσει να μπούμε εγκαίρως στο μαύρο βαν που μας περιμένει. Ο οδηγός άφαντος, φοβήθηκε φαίνεται.
Μπαίνω στην θέση του οδηγού , ενώ έχω αφήσει την Μυρτώ στο πίσω μέρος του βαν. Οι πυροβολισμοί πέφτουν ασταμάτητα και βλέπω δυο άτομα με στρατιωτικές στολές να τρέχουν κατά πάνω μας.
Βάζω πρώτη και σπινιάρω.
Τους βλέπω να μπαίνουν στα αυτοκίνητα τους αλλά ξέρω πως δεν θα καταφέρουν να μας πλησιάσουν. Έχω αφαιρέσει το κεντρικό καλώδιο της τροφοδοσίας.
