- Δεν δαγκώνω ξέρεις, μου λέει ενώ τον βλέπω να κάθεται αναπαυτικά στο δερμάτινο κάθισμα της λιμουζίνας. Εγώ έχω κολλήσει στην άλλη άκρη , δίπλα στο παράθυρο.
-Τόλμα να δαγκώσεις και θα δεις τι θα πάθεις, του λέω μέσα απο τα δόντια μου και συνεχίζω να παίζω μηχανικά με τις δαντέλες του νυφικού μου.
Ο Δημήτρης με κοιτά με μια λοξή ματιά και κοιτάει ανέκφραστος τον βραδυνό ουρανό.
-Μην αγχώνεσαι δεν θα έκανα κάτι που δεν θα ήθελες, μου λέει με βραχνή φωνή και χωρίς να το θέλω ο νους μου σταματά στο θεικό φιλί που δώσαμε πέντε ώρες πριν. Νομίζω πως μυρίζω την μυρωδιά του ακόμη πάνω μου.
-Ωραία γιατί δεν θέλω τίποτα απο εσένα, του λέω και κατά λάθος σκίζω με το χέρι μου λίγη απο την δαντέλα του νυφικού.
-Μπορείς να ηρεμήσεις? μου λέει και με κοιτά αλλά εγώ δεν λέω να γυρίσω προς το μέρος του. Άσε που το σμόκιν που φοράει με αποπροσανατολίζει. Είναι ..είναι..πολύ άντρας..κι εγώ νιώθω...τώρα αν πω πολύ γυναίκα θα γελάνε και οι πέτρες. Νιώθω τελείως άπειρη δίπλα του και με κάνει να ντρέπομαι γιατί ξέρω οτι ξέρει, πως τελοσπάντων την τύφλα μου δεν κατέχω στα ερωτικά.
-Ήρεμη είμαι! λέω ελαφρώς δυνατά.
-Μυρτώ κοίταξε με, ψιθυρίζει αυταρχικά και υπάκουα γυρνώ το βλέμμα μου προς εκείνον.
-Μυρτώ δεν πρόκειται εννοείται να σε αγγίξω, θα στηρίξουμε τον πατέρα σου σε αυτό που περνάει, θα τον κάνουμε χαρούμενο και δυστυχώς σε δυο μήνες που θα τον αποχαιρετήσουμε, θα σκεφτούμε πως θα διευθετηθεί όλο αυτό. Σε καμία περίπτωση μην σκεφτείς πως θα ζητήσω οικονομικές απολαβές που δεν της αξίζω. Εγώ θα κρατήσω το τιμόνι της εταιρίας μέχρι να νιώσεις έτοιμη πως μπορείς και μόνη σου. Μετά θα αποχωρήσω απο το γραφείο και απο την ζωή σου. Και απο την περιουσία σου, μην φοβάσαι..
Απλώνει το χέρι του προς εμένα και τραβιέμαι ακόμη περισσότερο. Χαλκομανία με το παράθυρο της λιμουζίνας έχω γίνει.
Βλέπω πως το συγκαταβατικό του ύφος γίνεται σκοτεινό.
-Θα σε βοηθήσω όχι γιατί το αξίζεις, γιατί την προδοσία σου είπα δεν την ξεχνάω, αλλά όπως δεν ξεχνάω και την ευεργεσία του πατέρα σου, σκοπεύω να του το ξεπληρώσω μέχρι τέλους.
Σφίγγει τα χείλη του και ξεκουμπώνει τα πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του.
-Δεν σε πρόδωσα σου είπα! Τα είπε όλα η Βικτώρια! λέω με παράπονο.
