Δάσκαλος στον έρωτα

16. Ωραίο μάθημα!

-Μεγάλη ανοησία! Δεν φοβήθηκες πως θα σου ρίξουν οι συνάδελφοι του? λέω με απορία.

-Ναι ανοησία..ήμουν 16 ετών..δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό μου..δεν σκέφτηκα καθαρά φοβήθηκα..ο αδερφός μου πάλι είχε πιο γρήγορα αντανακλαστικά. Με το που με είδε να σηκώνω απειλητικά το όπλο προς το αστυνομικό, έπεσε πάνω μου κι έγινε ασπίδα. Σκοτώθηκε επι τόπου. Τον πυροβόλησαν αντί για εμένα , λέει και ανάβει τσιγάρο. Μου προσφέρει μηχανικά αλλά αρνούμαι. 

Δεν τον έχω ξαναδεί να καπνίζει. 

Αν και νιώθω πως μου εξομολογείται κάτι που τον πλήγωσε πολύ, δεν με αφήνει στιγμή να καταλάβω πως είναι φοβισμένος απο αυτά που πέρασε. Το στητό του σώμα, η βραχνή φωνή του, η ενέργεια που εκπέμπει μου φανερώνουν έναν ώριμο άντρα που ανδριώθηκε και τα κατάφερε. Νομίζω πως τον θαυμάζω..

-Μην σταματάς..μίλα μου.. τον ενθαρρύνω και μετά απο λίγο συνεχίζει.

-Στην κηδεία του αδερφού μου , η μάνα με έβαλε να ορκιστώ πως δεν θα κλάψει δεύτερο παιδί. Της ορκίστηκα πως θα την κάνω περήφανη. Εκείνην και τον αδερφό μου. Πως η θυσία της ζωής του δεν πήγε χαμένη. Θα γινόμουν κάποιος σπουδαίος , κάποιος που θα τον είχαν σε υπόληψη . Μετακομίσαμε , γράφτηκα σε νυχτερινό λύκειο, διάβαζα ασταμάτητα, πέρασα απο τους πρώτους στην νομική. Λίγο αφού πήρα το πτυχίο μου, πήγα για συνέντευξη στον πατέρα σου. Του είπα τα πάντα.

Χαμογελάω χωρίς να το θέλω αλλά δεν με προσέχει. Πόσο τον νιώθω..

-Δεν φάνηκε να τον νοιάζει. Ίσα ίσα με βοήθησε απίστευτα. Δεν γνώρισα πατέρα αλλά σίγουρα τον σέβομαι σαν να είναι γονιός μου. 

-Ναι είναι καταπληκτικός άνθρωπος.. λέω σιγανά. Τώρα μόνο αρχίζω να καταλαβαίνω πόσο εκπληκτικό πατέρα έχω. Πιστεύω πως έχει βοηθήσει πολλά χαμένα παιδιά να βρούνε το δρόμο τους.

-Με τα πρώτα χρήματα που μάζεψα , αγόρασα την κόκκινη πόρσε. Ξέρεις ..την πρώτη φορά που μπήκα αναμορφωτήριο, με είχαν πιάσει να κλέβω μια πόρσε. Κόκκινη. Για μένα το αυτοκίνητο μου, είναι ένα..

-Παράσημο?του λέω

-Ναι..παράσημο μου λέει και με κοιτά βαθιά στα μάτια. Μου χαμογελά ελαφρά. Με καταλαβαίνεις μικρή ε?μου λέει και με κοιτά..παράξενα..

-Θα ήθελα κι εγώ να αγόραζα την Πόρσε μου , με τα δικά μου λεφτά..λέω με παράπονο. Έχεις δίκιο όταν λές ότι τα βρήκα όλα έτοιμα. Εσύ αγωνίστηκες τόσο, εγώ πάντα απο μικρή είχα τον πατέρα μου να με υποστηρίζει, λέω και σκύβω το κεφάλι.

-Εκτός απο κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, είσαι και μια σκληρά εργαζόμενη δικηγόρος , αξίζεις την πόρσε γι αυτό μην μου κάνεις εμένα το ταπεινό χαμομηλάκι. Όλοι στο γραφείο αναγνωρίζουν πόσο καλή είσαι στη δουλειά σου! μου λέει και μου χαμογελά.

-Κύριε Μερεμή με συγκινείτε ! Δεν ήξερα οτι με θαυμάζετε..

-Δεν είπα οτι σε θαυμάζω! Είπα πως δουλεύεις σκληρά!

-Και πως όλοι στο γραφείο το αναγνωρίζουν! Ε είναι κομπλιμέντο αυτό!

-..

-Είναι !

-Ναι είναι..μάλλον..

Καθόμαστε σιωπηλοί και κοιτάμε τον ουρανό. Η πανσέληνος φωτίζει το πρόσωπο του. Μου φαίνεται πιο όμορφος απο κάθε άλλη φορά. Είχε δίκιο. Πάντα έστεκα στην ομορφιά του και ποτέ δεν με ενδιαφέρθηκα να δω κάτω απο το αρμάνι κουστούμι του. Όχι κυριολεκτικά! Εννοώ να δώ την ψυχή του, ποιός είναι..

-Και γιατί μου τα είπες όλα αυτά? του λέω με απορία. Θέλω να πω..εσύ είσαι κλειστός γενικά άνθρωπος..και δεν μας αποκαλείς και φίλους εμάς τους δυο..λέω και δείχνω με το δάχτυλο μου μια εκείνον και μια εμένα.

-Γιατί είναι σημαντικό για μένα , να καταλάβεις οτι είμαι ένας άλλος άνθρωπος, οτι έχω αγωνιστεί πολύ και οτι σε καμία απολύτως περίπτωση δεν θέλω να πεις για τους φλεγόμενους δράκους στο γραφείο!μου λέει αυστηρά.

-Α...λέω απογοητευμένα..καλά δεν χρειαζόταν να με φέρεις εδώ πάνω για να μου τα πεις αυτά..κατάλαβα..τέλοσπάντων..σου ορκίζομαι οτι δεν θα πω τίποτα.

Μα τι νόμιζα επιτέλους? Ο άνθρωπος είναι θεός, μου ρίχνει δέκα χρόνια και εγώ είμαι αυτή που είμαι..καμία ελπίς..

Ακούγεται το κινητό του. Κοιτάει αδιάφορα την κλήση και το κλείνει. 

Ήταν η Βερόνικα. 

-Λοιπόν νομίζω πως πήρες αυτό που ήθελες απο εμένα..του λέω και με κοιτά αινιγματικά.

-Έτσι λες? λέει και δαγκώνει το χείλος του κι εγώ δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω πάλι πεταλούδες στο στομάχι μου. Ρε λες να πεθαίνω?

-Έτσι λέω..αφού σε διαβεβαίωσα πως δεν θα αποκαλύψω το μυστικό σου..λέω και πάω να σηκωθώ να φύγω.

Με κρατά σφιχτά απο το χέρι και με αναγκάζει να κάτσω κάτω.

-Και το μάθημα? μου λέει ανέκφραστος.

-Ποιό μάθημα? λέω σαστισμένα και ξανά χτυπά το τηλέφωνο. 

Η Σίσσυ είναι και της το κλείνει. Λύσσαξαν πια!

-Το μάθημα Μυρτώ δεν το ξεκινήσαμε..

-Δεν κατάλαβα οτι..

-Κακώς..

-Και τι θέμα θα έχει το μάθημα?λέω με απορία.

-Στο σημερινό μάθημα..θα μάθεις να φιλάς..

μου λέει κι έχω κοκκινήσει, έχω πνιγεί απο το σάλιο μου και ευτυχώς με συγκράτησε με το χέρι του γιατί πήγα να πέσω στο γκρεμό απο την ταραχή μου.