The Accident

3

De dokter grinnikt zacht en begripvol bij het zien van mijn geschrokken blik.

"Uw stem trekt heel erg snel bij, over een uur zal u wel weer normaal klinken. En weet u heel zeker dat u zich prima voelt Luna?" zegt hij rustig.

Uhm ja ik loog, en u betrapte me, maar dat kunt u gewoon zeggen.

"Niet helemaal, ik heb ook heel veel vragen. En ik heet Esmay, dokter Teal, en ben een je. Noem me alstublieft niet Luna." zeg ik smekend.

Kort en begripvol knikt hij.

Er klinkt een kort piepje, en op een scherm naast het bed komen nieuwe uitslagen binnen, die allemaal 0 aangeven.

Of omdat ik wakker ben, of omdat ik dat kapje van mijn mond trok. Of misschien staat mijn hart op het moment wel stil.

"Lun- Esmay, zou je willen aangeven waar je nog last van hebt en in welke mate?" vraagt dokter Teal nu.

Poeh, in welke mate, op een schaal van 1 tot 10? Alles een mooie 8. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld maar leef nog en ben uit die put, dus anders was het een 10 geweest.

"Mijn keel doet pijn, mijn hoofd bonkt, mijn longen doen pijn en ik ben extreem duizelig. Zodra ik mijn hoofd optil begint alles te draaien. En ik wil naar huis, en mijn familie spreken. Na twee zware verliezen moet ik echt bij ze zijn." leg ik uit.

Hij begon eerst te knikken en schrijven, maar zodra ik mijn familie noem kijkt hij een beetje ongemakkelijk.

"Uw familie... ik bedoel, je familie, is iets wat je moet bespreken met Alfa Lightfall. Hij is in een half uur hier trouwens en kan niet wachten om je te ontmoeten." glimlacht hij. "Voor je pijn heb ik pijnstillers zonder verdere bijwerkingen, en voor de duizeligheid heb ik ook nog wat. Je stem gaat nu al naar wat die was en je brandwonden zijn door onze speciaal ontworpen brandwondencremé weg. Alleen je kracht, evenwicht en conditie moeten weer wennen. Dat gaat ook ontzettend snel, echt waar."

O. Nou, dat is allemaal heel fijn en super goed nieuws, behalve 1 ding. Alfa Lightfall. Die wil ik dus niet ontmoeten. Hij gaat dingen zeggen die ik niet wil horen.

Dingen over weerwolven. Die niet horen te bestaan. Dingen over soulmates en eeuwige liefde.

Het enige wat ik nu wil is naar mijn familie om mijn oude leven op te pakken voor zover als dat nog mogelijk is.

"Uh Luna? Esmay? Dit moet je innemen. Voor de pijn en duizelingen." zegt de dokter, die iets in een bekertje vast heeft en een glas water pakt.

Snel kom ik overeind, wat niet helemaal lekker gaat.

Mijn spieren protesteren heftig maar zijn nog niet eens het probleem. De duizeligheid is vreselijk.

De hele kamer draait om me heen en de bekertjes die de dokter vasthoud lijken over de kop te gaan en van links naar rechts.

Ik steek mijn hand uit naar waar hij staat en hij zet een heel licht bekertje in mijn hand. Er zitten 4 heel kleine pilletjes.

Voorzichtig pak ik ze en sluit mijn ogen om het draaien te laten stoppen. Het gaat achter mijn oogleden verder. Ik ben nu al misselijk.

Snel leg ik de pillen achterop mijn tong en voel hoe de dokter het bekertje water in mijn hand zet.

Ik neem zonder verder nog na te denken een grote slok en slik het moeizaam door.

Dan open ik mijn ogen en begin hard te hoesten. Mijn keel doet onmenselijk veel pijn en dan voelt het na 3 dagen bijna niets drinken vreemd om nu water door te slikken.