"ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္ခ်င္လို႔ပါ သခင္ေလး။"
သူ႔စကား အဆံုးမွာ Kai က အလြန္စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ သူ႔အား မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ေမာ့ ၾကည့္လာသည္။
"ဘာလို႔လဲ?"
သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာလိုက္ခင္မွာပဲ Kai ရဲ႕ မ်က္ေမွာင္က ေျပေလ်ာ့သြားကာ သူ႔ကိုၾကည့္ေနရာမွ Kai က ေခါင္းျပန္ငံု႔သြားသည္။
Kai အသံထဲမွာ မည္သည့္ ခံစားခ်က္မွ် မေတြ႕ရ။..
ဝမ္းနည္းမႈေရာ.. ေပ်ာ္ရႊင္မႈေရာ မရွိ။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈမရွိလို႔ပဲ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမလား..?
ဒါေပမဲ့လည္း ေနႏိုင္လိုက္တာ..
ၿပီးေတာ့ ဒီေမးခြန္းကိုလည္း ေမးရက္လိုက္တာ..
ဘယ္လို အေျဖမ်ိဳးကို ၾကားခ်င္တာလဲ ?
ဟုတ္ကဲ့ မေန႔တုန္းက သခင္ေလး ကၽြန္ေတာ့ကို ျပန္ေပးလိုက္တဲ့ အေျဖေၾကာင့္ပါ လို႔မ်ား ေျဖေစခ်င္တာလား..?
သူ႔ပါးစပ္ကေန အဲ့လို ထြက္လာတာကိုၾကားခ်င္တာလား..?
"အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိုေတာ့ ခြဲျခားထားသင့္ တယ္ ထင္တယ္။"
သူ ဘာမွ ျပန္မေျဖရေသးခင္မွာပဲ Kai ဆီက စကားသံ အခ်ိဳ႕ထပ္ထြက္လာသည္။
ဪ.. အလုပ္နဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ တဲ့လား..?
ဒီလိုစကားကို ဒီလို အသက္မပါဘာမပါ အသံနဲ႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ Kai ကို သူ တကယ္ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။
သူတစ္ေယာက္တည္း တစ္ဖက္သတ္ တည္ေဆာက္ခဲ့မိတဲ့ ဒီခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္ သူ တစ္ေယာက္တည္းသာ အခုလို ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနရတာလား..?
ဟင့္အင္း.. တစ္ဖက္သတ္မွမဟုတ္တာ..
Kai.. Kai လည္း သူ႔ကို စိတ္ဝင္စားမိပါတယ္လို႔ မေန႔က ေျပာတယ္ေလ..
ဒါေပမဲ့ Kai ဘာလို႔ ဒီေလာက္ထိ တည္ၿငိမ္ေနရတာလဲ။.. မေန႔ကသူ ဘာမွမေျပာခဲ့သလို.. ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလိုပဲ..
"ျပန္မေျဖေတာ့ဘူးလား Soo?"
"ကၽြန္ေတာ္.."
Kai အသံထပ္ၾကားမွ ျပန္ေျဖဖို႔ အားတင္းကာ စကားစ လိုက္ေပမဲ့ ထိုစကားက အစမွာတင္ အဆံုးသတ္သြား ရသည္။ သူ ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့။
BẠN ĐANG ĐỌC
Time Travel
FanfictionMe and You together;in the past,now and in the future. အတိတ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သိရဖို႔ အတြက္ အတိတ္ကိုတဖန္ ျပန္သြားခဲ့တဲ့ Kyung Soo ေသြးေအး ရက္စက္ၿပီး အရာရာကို ဦးေနွာက္သံုးၿပီးပဲ ဆံုးျဖတ္တတ္ေပမဲ့ အတြင္းစိတ္က ႏူးညံ့ၿပီး ကေလးဆန္သူ Vampi...
