Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*83*

"Για να υπάρξει αρχή πρέπει να υπάρξει και τέλος. Αλλά το τέλος είναι η αρχή της ιστορία μας"

x x x x x x x x

Είκοσι εφτά χρόνια αργότερα.

Pov Στέφανου

"Μπαμπά" άκουσα τη φωνή της Βάσως και έτριψα κουρασμένος τα μάτια μου.

Δίπλωσα τα χαρτιά και τα έβαλα μεσα στους φακέλους για να μην χάσω τη σειρά και πήγα στο σαλόνι, όπου φώναζε η μικρή.

Μόλις πάτησα το πόδι στο πατάκι, το οργισμένο βλέμμα της Βάσως και του Ορέστη έπεσε πάνω μου.

"Τι έγινε πάλι;" ρώτησα κοιτώντας και τους δύο με περιέργεια.

"Που είναι η μαμά;" ρώτησε η μικρή καθώς είχε βουρκώσει. Ίδια η μάνα της. Όταν θυμώνει δεν μπορεί να το διαχειριστεί και κλαίει.

"Στον θείο Αλέξη" απάντησα ήρεμα σταυρώνοντας τα χέρια μου κάτω από το στήθος.

"Τι πάθατε;" ρώτησα ακουμπώντας τους γοφούς μου στον καναπέ και κοιτάχτηκαν άγρια.

Ωραία θα περάσουμε και σήμερα.

"Να σου πει ο γιόκας σου" γρύλισε γυρνώντας προς τη μεριά του.

"Ορέστη. Τι της έκανες πάλι;" ρώτησα διασκεδάζοντας τη κατάσταση. Αυτοί οι δύο αν και δίδυμα είναι η μέρα με τη νύχτα, τόσο εξωτερικά όσο και σε χαρακτήρα.

Ο ένας μελαχρινός με πράσινα μάτια σαν τη μητέρα του, ενώ εκείνη ξανθιά με καταγάλανα μάτια σαν της πεθεράς μου.

Όσο για τον χαρακτήρα...εκείνος ίδιος εγώ ενώ η μικρη ίδια η μάνα της.

"Εννοείται εγώ θα φταίω, ποιος θα φταίει η πριγκίπισσα σου;" είπε αδιάφορα αλλά μπορούσα να καταλάβω τη σύγχυση του.

Πήγα έξαλλος προς το μέρος του και κοίταξα μέσα στα καταπράσινα μάτια του.

"Πες άλλη μία φορά αυτή την ανοησία και θα σε στείλω στο χωριό να κάνεις παρέα τις κότες" τον προειδοποίησα να σταματήσει αλλά ήμουν σίγουρος πως θα συνέχιζε.

"Να με στείλεις για να έχεις μόνο την κορούλα σου" είπε σαν πεντάχρονο αρπάζοντας τη ζακέτα του και έφυγε στο δωμάτιο.

Άντε πάλι τα ίδια.

"Έλα εδώ" φώναξα αλλά με αγνόησε.

Τον ακολούθησα με νεύρα και άνοιξα απότομα τη πόρτα.