Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*2*

Εδώ και μισή ώρα είμαι κλεισμένη σε αυτό το απαίσιο δωμάτιο και κοιτάω το ταβάνι μου. Ξέρω πως η συμπεριφορά μου είναι πολύ παιδική και ανώριμη αλλά φοβάμαι για το τι θα ακολουθήσει.

Η μαμά μου φυσικά δεν μπορεί να με καταλάβει αφού δεν έχει ιδέα πως περνάω απαίσια στο σχολείο και η ιδέα ότι θα αλλάξω παραστάσεις με τρομοκρατεί.

"Ανθή μου άνοιξε τη πόρτα, μην κάνεις σα μωρό. Είσαι τόση ώρα κλεισμένη εκεί μέσα" η φωνή της ακούγεται μέσα από τη σιγανή μουσική που ακούω.

"Απλά άσε με ήσυχη μαμά" τη παρακαλάω και γυρίζω στο πλάι παίρνοντας το μαξιλάρι μου αγκαλιά.

"Ανθή άνοιξε μου τη πόρτα ΤΩΡΑ" ξαναπροσπάθησε αυτή τη φορά πιο απότομη και αποφασιστική, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να δυναμώσω τη μουσική ώστε να μην την ακούω.

Σήμερα είναι Παρασκευή και αύριο πρέπει να φύγουμε, όπως μου είπε η κυρά Αντιγόνη.

Έπρεπε να ετοιμάσω τις βαλίτσες μου και να τη βοηθήσω με τις κούτες.

Δεν με ρώτησε καν.

Απλά μου επέβαλε την απόφαση της και εγώ τώρα είμαι αναγκασμένη να ακολουθήσω.

Δεν έχω ιδέα πόση ώρα πέρασε που ήμουν ξαπλωμένη ακούγοντας μουσική.

Σε κάποια στιγμή ένιωθα τα βλέφαρα μου βαριά και το σώμα μου να χαλαρώνει.

Μόλις έκλεισα τα μάτια μου το σκοτάδι κυριάρχησε και τότε κατάλαβα πόσο κουρασμένη ήμουν.

Αυτό ήταν ο γλυκός ύπνος με είχε παρασύρει στο κόσμο του.

Ένα κόσμο χωρίς σκοτούρες και προβλήματα.

[...]

Ανοίγω τα μάτια και πεταρίζω τις βλεφαρίδες μου. Η όραση μου θολή, όμως μετά από λίγα δευτερόλεπτα καθαρίζει.

Μα καλά πόση ώρα κοιμόμουν.

Πάω να σηκωθώ και συνειδητοποιώ ότι τα ακουστικά μου έχουν μπλεχτεί γύρω από το λαιμό μου σαν τις σερπαντίνες από τις απόκριες και το κινητό μου, ας το κάνει ο θεός κινητό, ήταν πεσμένο στο ξύλινο πάτωμα.

Με γρήγορες κινήσεις βγάζω τα ακουστικά από πάνω μου και πιάνω το κινητό τοποθετώντας το στο σκούρο καφέ κομοδίνο.

Όταν ανοίγω την άσπρη πόρτα το πρώτο που βλέπω είναι ο εξάχρονος αδερφός μου να πακετάρει και να σιγοτραγουδάει τα ζουζούνια.