Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*27*

"Σε ύπνωση η κοινωνία.
Γεμάτο είναι το internet και άδεια η πλατεία"

x x x x x x x x

"Λοιπόν" είπε και ξεφύσησε για πολλοστή φορά σήμερα.

Με κοίταξε στιγμιαία αλλά αμέσως γύρισε το κεφάλι του προς το δρόμο σφίγγοντας λίγο περισσότερο το τιμόνι.

"Έχεις πει τουλάχιστον τέσσερα «λοιπόν» από τη στιγμή που φύγαμε από το σπίτι" είπα και προσπάθησα να κρύψω το γέλιο μου.

Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά όταν βρίσκομαι μαζί του όλη μου η στάση αλλάζει.

Νιώθω τελείως διαφορετική.

Και αυτό είναι το κακό.

Με αποπροσανατολίζει τόσο εύκολα κάνοντας με να μην σκέφτομαι κανέναν και τίποτα.

Η Ανθή που ήξερα δεν θα συμπεριφερόταν ποτέ με αυτόν τον τρόπο.

Γαμώτο έχει μεγάλη επιρροή πάνω μου.

"Σόρρυ που ήμουν τόσο μαλάκας όλο αυτό τον καιρό" απολογήθηκε και με κοίταξε στιγμιαία.

"Απλά θυμάσαι εκείνη τη μέρα που σε πήρα από το μπαρ και σε ρωτούσα τι έκανες;" ρώτησε και του έγνεψα θετικά.

"Δεν μου απάντησες και νόμιζα πως έκανες και κάτι παραπάνω μαζί του. Εντάξει το παραδέχομαι έβγαλα γρήγορα συμπεράσματα αλλά" σταμάτησε και ξεφύσησε.

"Πριν δεν ήθελα να σε πιέσω για τίποτα Ανθή. Τσατίστηκα μόνο που με απέρριψες ενώ σε εκείνον όπως νόμιζα του δόθηκες" μου έλυσε όλες τις απορίες και τον κοίταξα στα μάτια.

"Είναι εντάξει Στέφανε, απλά σταμάτα να μου δίνεις υποσχέσεις τη στιγμή που δεν πρόκειται να κρατάς" απάντησα ειλικρινά και βούλιαξα περισσότερο στο κάθισμα.

"Από δω και πέρα ότι λέω θα το εννοώ" είπε αποφασιστικά και στα λόγια του εμφανίστηκε ένα μικρό χαμόγελο.

[...]

"Ανθή" είπε η μάνα μου ξέπνοα σαν να μην πίστευε μπροστά της, μόλις άνοιξε τη πόρτα.

"Γεια" ανταποκρίθηκα αμήχανα και άρχισα να παίζω με τα δάκτυλα μου.

Έκανε μια κίνηση να με αγκαλιάσει όμως χωρίς να το καταλάβω τραβήχτηκα προς τα πίσω, αφήνοντας την να με κοιτάει με λύπη.

"Μάλιστα" ανταποκρίθηκε απογοητευμένα.

"Νόμιζα πως δεν θα έρθεις" είπε την ανησυχία της με θλιμμένο ύφος ενώ και μόνο από τη φωνή της μπορούσες να καταλάβεις πόσο κουρασμένη ήταν.