Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*10*

"Ξέρεις ότι είσαι πραγματικά πληγωμένος, όταν κάνεις
μπάνιο και αντί να τραγουδάς κάθεσαι σιωπηλά,
κλαίγοντας βουβά.."

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

Είχε ντυθεί όμορφα με τα πιο απλά ρούχα. Αν και δεν το έβρισκε απαραίτητο, το έκανε για τη μητέρα της.

Η ομορφιά της σαν διαμάντι.

Μόλις την είδε μέσα σε αυτά τα τόσο εφαρμοστά ρούχα σκάλωσε.

Το πάθαινε συχνά τελευταία.

Έπιανε τον εαυτό του να θαυμάζει τις απίστευτες γοητευτικές καμπύλες της. Το πλούσιο μπούστο της που γέμιζε το στενό μπλουζάκι της και το κολλητό παντελόνι που αναδείκνυε με τον καλύτερο τρόπο τους γλουτούς της.

Περνούσε η ώρα και ένιωθε την ανάγκη να την δει, να την πειράξει, να την ακουμπήσει.

Έκλεινε τα μάτια του προσπαθώντας να αδειάσει το μυαλό του από τη μορφή της.

Η μέρα έφτανε στο τέλος της και είχε γίνει πλέον επισήμως δεκαεφτά χρονών.

Όλα σταμάτησαν όταν την είδε να είναι το επίκεντρο της προσοχής.

Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά και πίστευε πως μπορούσε να βγει από την θέση της.

Ένιωσε αηδία και θυμό απέναντι στους καλεσμένους του που γελούσαν με αυτήν.

Τα πράσινα της μάτια έγιναν πιο εκφραστικά από κάθε άλλη φορά και τα μαύρα ίσια μαλλιά της κολλούσαν πάνω στο πανέμορφο στρογγυλό πρόσωπο της.

Μπορούσε να δει στο βλέμμα της το πόνο και τη θλίψη που ένιωθε.

Ήθελε να την προστατέψει αλλά είχε μείνει κόκκαλο να κοιτάει.

Μόλις έμεινε μόνο με το μαύρο δαντελωτό της εσώρουχο θόλωσε, τα χέρια του είχαν γίνει μπουνιές και οι αρθρώσεις του άσπρες από τη πίεση.

Ένιωθε την ανάγκη να πλακώσει όποιον βρισκόταν κοντά του.

Να σπάσει.

Να διαλύσει τα πάντα.

Το χάος μέσα του μεγάλωνε και η οργή φούντωνε.

Άκουγε τους πάντες να γελάνε και ήθελε να τους κομματιάσει. Για πρώτη φορά ήθελε να τη προστατέψει παρά να την κοροϊδέψει.

Δεν ήθελε όμως να χαλάσει παραπάνω λεπτό σκεφτόμενος την οργή του. Έπρεπε να τη βοηθήσει και να ηρεμήσει.