Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*23*

Όπου κι αν πας, ότι και να γίνει μην ξεχνάς με το χαμόγελο στα χείλι να σαι.

"Ανθή γαμώτο σου μιλάω" είπε με νεύρο καθώς είχα μόλις συνέλθει από τον λήθαργο που είχα πέσει.

"Συγγνώμη, αφαιρέθηκα" απολογήθηκα αμέσως και έσφιξα το δερμάτινο περισσότερο πάνω στο σώμα μου.

"Ορισμένες φορές μου σπας τόσο πολύ τα νεύρα" είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου και έσκυψα το κεφάλι μου προς τα κάτω για να μην τον βλέπω καθόλου.

Δεν μπορώ να εξηγήσω το πως νιώθω όταν είμαι κοντά του.

Ξέρω πως δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ αυτή τη στιγμή, ειδικά όταν μου φέρεται ακόμα με απαίσιο τρόπο αλλά δεν μπορώ να τον αποφύγω.

"Έλα τώρα που δεν μπορείς να τον αποφύγεις" πετάχτηκε η σπαστική φωνούλα μέσα στο κεφάλι μου.

Νομίζω πως δεν μπορώ δηλαδή.

Εντάξει, δεν θέλω να τον αποφύγω.

Ευχαριστηθήκατε τώρα;

Πήρα μια βαθιά και την άφησα να βγει από το στόμα μου αμέσως καθώς ένιωθα την ανάγκη να ηρεμίσω.

Γαμώτο όλα αυτά που συμβαίνουν είναι πολλά και δεν μπορώ να τα διαχειριστώ.

"Δεν ήθελα να σου μιλήσω έτσι" είπε απλά και τον κοίταξα ανέκφραστη, πλέον με τις συγνώμες και τις μαλακίες που έχει να μου πει.

"Απλά θόλωσα όταν μου είπες ότι δεν ενδιαφέρομαι, ενώ εγώ ήμουν εκείνος που σε βρήκε σε εκείνη την κατάσταση" ξανά είπε χωρίς να με κοιτάει πλέον και γύρισα και εγώ με τη σειρά μου το βλέμμα μου προς έρημο δρόμο.

Δεν μπορούσα να τον καταλάβω.

Από τη μία είναι τόσο γλυκός, εντάξει σπάνιο και από την άλλη θέλω απλά να πάρω το κεφάλι του και να ανοίξω τρύπα στο τοίχο με αυτό.

"Είναι και ο Μιχάλης ρε Ανθή" είπε και σηκώθηκε απότομα όρθιος αφήνοντας με παραξενεμένη με αυτά που λέει.

"Είναι και ο τύπος στο κλαμπ που άφησες να σε ακουμπάει έτσι και..." άρχισε να λέει πιο άγρια και πήρε μια ανάσα προσπαθώντας μάλλον να ηρεμίσει τον εαυτό του.

Προχώρησε ακόμα πιο μακριά από μένα και ακούμπησε τη πλάτη του στο τοίχο μιας πολυκατοικίας, καθώς παράλληλα έφερε τα χέρια του μπροστά στο πρόσωπο του κάνοντας κυκλικές κινήσεις στο μέτωπο του.