Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*67*

Θέλω να κάνετε όσα πιο πολλά σχόλια μπορείτε και θα τα απαντήσω όλα μόλις επανέλθω.

____________________________________________

"Are you happy with the life you're living?"

x x x x x x x x x xx

"Ρε Μάρτζι, μήπως δεν έπρεπε να έρθουμε εδώ μόνες μας;" ρώτησα σιγανά και την κόλλησα περισσότερο πάνω μου.

"Ρε Ανθή, δεν παθαίνουμε τίποτα. Έχω έρθει πολλές φορές από αυτή την περιοχή" απάντησε βαριεστημένη και κοίταξα γρήγορα πίσω μας.

"Μπορούμε τουλάχιστον να πάμε πιο γρήγορα;" ρώτησα φοβισμένη και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

"Χαλάρωσε, δεν θα γίνει τίποτα" είπε με σιγουριά και συνέχισε να περπατάει λίγο πιο μπροστά.

"Μαργαρίτα έτσι και με αφήσει πάλι μόνη θα σε σκίσω" γρύλισα και την έπιασα αγκαζέ.

Ήμουν πάνω της σαν βδέλλα.

Φοβούμουν εντάξει;

Δεν φταίω.

"Αγρίεψες" κορόιδεψε και στριφογύρισα τα μάτια μου.

Συνεχίζαμε να περπατάμε και ξαφνικά άκουσα φωνές από πίσω και σκούντηξα τη Μάρτζι.

"Τρέξε σε παρακαλώ" ικέτευσα μέσα στον φόβο μου και με κοίταξε περίεργα.

"Βρε βρε για δες τι έχουμε εδώ" ακούστηκε μια φωνή από πίσω μας και αμέσως γυρίσαμε τα κεφάλια μας.

Ένας κοντούλης τύπος, γύρω στο 1.70, λεπτός με γένια μερικών ημερών και καφέ μάτια μας κοιτούσε πονηρά.

Όμορφος μεν, τρομακτικός δε.

"Δίνε του φίλε" γρύλισε η Μάρτζι, αλλά μπορούσα να καταλάβω ότι πλέον ήταν το ίδιο φοβισμένη με εμένα.

"Τς τς δεν μιλάμε έτσι στους ξένους. Είναι αγενές" απάντησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο και έκανε ένα βήμα πιο κοντά μας.

"Ανθή, τρέχα" ψιθύρισε αλλά εκείνη τη στιγμή τα έχασα.

Η Μάρτζι άρχισε να τρέχει, όμως εγώ είχα παραμείνει ακούνητη μπροστά του.

Φοβόμουν.

Ο τύπος γρήγορα ήρθε στο μέρος μου και έπιασε δυνατά το σώμα μου.

"Για να δούμε τώρα πόσο καλό κορίτσι είσαι" είπε και αηδίασα και μόνο που με ακουμπούσε,

Έκανα να φύγω αλλά με έπιασε με περισσότερη δύναμη.

"Άσε με" πρόσταξα και χωρίς να το περιμένω άρχισε να γελάει.