Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*29*

«Ποια καλοσύνη, για καλοσύνη. Ρώτα να σου πουν αυτούς που διώξανε από τη Σμύρνη. Ποια καλοσύνη, για καλοσύνη. Ρώτα όσους μένουνε μέσα στη Παλαιστίνη. Ποια καλοσύνη, για καλοσύνη. Ρώτα όσους είχαν σπίτι στην Ερζεγοβίνη. Ποια καλοσύνη, για καλοσύνη. Μάλλον τη πήρε κάποιος μαζί του προς τη Σελήνη.»

x x x x x x x x x x x x x

Περπάτησα δύο λεπτά μέχρι να φτάσω στο πάρκο της γειτονιάς και τον είδα να στέκεται όρθιος δίπλα από ένα παγκάκι, έχοντας τα χέρια του μέσα στις τσέπες κοιτώντας απορροφημένα τον ουρανό.

Χωρίς να το σκεφτώ λεπτό παραπάνω επιτάχυνα το βήμα μου σε ρυθμό τρεξίματος προς το μέρος του.

Μόλις με είδε η προσοχή του στράφηκε αποκλειστικά σε μένα και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκλήρυναν.

"Ανθή τι ακριβώς έγ" τα λόγια του όμως διακόπηκαν χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει τη πρόταση του, από τη ξαφνική μου επίθεση.

Τα χέρια μου βρέθηκαν γύρω από τη μέση του και το κεφάλι μου χωμένο στο γεροδεμένο του στέρνο.

Σάστισε μόλις αντιλήφθηκε πως τον αγκάλιασα.

Δεν το περίμενε και με το δίκιο του.

Το έντονο κλάμα δεν άργησε να έρθει και ολόκληρο το κορμί μου άρχισε να τραντάζεται από τους λυγμούς μου.

Αμέσως πέρασε τα χέρια του γύρω από το λαιμό μου και έσπρωξε το σώμα μου σε μια πιο στενή επαφή μαζί του.

"Ηρέμησε" προσπάθησε να με καθησυχάσει όμως μου φαινόταν αδύνατο.

Το γεγονός ότι ο ίδιος μου ο αδερφός μου είπε πως θα ήταν καλύτερο να μην γυρνούσα πίσω, έκοψε τη καρδιά μου σε δύο κομμάτια.

Ένιωθα ότι τον είχα χάσει.

Φαινόταν αδύνατο να τον ξανά κερδίσω μέσα στις σκέψεις μου.

"Ποιος σε πείραξε;" ρώτησε μόλις άρχισα να ηρεμώ.

Απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του και σκούπισα τα δάκρυα μου με τις άκρες από το μπουφάν, καθώς είχα γίνει ένα μαύρο χάλι.

Δεν ξέρω γιατί αλλά ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου.

Απλά μου ήταν δύσκολο να μην μιλήσω σε κάποιον.

Στη μαμά μου αποκλείεται να το έκανα, οπότε ο Στέφανος ήταν η καλύτερη λύση για μένα.