*1*

81K 3.1K 1.1K
                                    


"Σου είπα δεν θέλω να πάω, βρήκα μια δουλειά και ο μισθός είναι πολύ καλός" προσπαθώ να την πείσω εδώ και πόση ώρα αλλά από ότι φαίνεται η πολυαγαπημένη μου μητέρα έχει άλλα σχέδια για την κόρη της.

"Όχι, όχι και πάλι όχι δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να παρατήσεις το σχολείο. Πρέπει να καταλάβεις πως με αυτό τον τρόπο διακινδυνεύεις το μέλλον σου" άντε πάλι, αρχίσαμε.

Καραμέλα το έχει κάνει λες και έχω μέλλον, λες και θα μπορέσω ποτέ εγώ να κάνω κάτι αξιόλογο στη ζωή μου.

Όποιος βρίσκεται μέσα σε αυτή τη κατάσταση δεν καταφέρνει ποτέ να ξεφύγει.

"Μα δεν πρόκειται να το σταματήσω μαμά... απλά θα μπει σε δεύτερη μοίρα" είμαι σίγουρη πως δεν θα με αφήσει να το κάνω.

Ο τόνος της πιο επιβλητικός από ποτέ. Έχουμε μαλώσει και άλλες φορές για τη δουλειά αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο σοβαρή με το θέμα.

Το σχολείο φταίει.

Θέλει να πιστέψει πως θα γίνει κάτι διαφορετικό με εμένα.

"Ανθή δεν θα το συζητήσω άλλο. Πάρε τη τσάντα σου και ξεκίνα να φύγεις, θα χάσεις τη πρώτη ώρα" απλά δεν μπορεί να παραδεχτεί το λόγο που έχει μανία να τελειώσω το σχολείο.

Προσπαθεί να φανεί σκληρή και αποφασιστική αλλά τη ξέρω, κατά βάθος συγκινείται με τη στάση μου.

[...]

"Υπομονή Ανθή εφτά ώρες είναι θα περάσουν. Εδώ άντεξες τόσα χρόνια τώρα δεν θα μπορέσεις" επαναλάμβανα συνεχώς στον εαυτό μου καθώς περνούσα τη μαύρη πόρτα, από κάγκελα, του σχολείου.

Όλοι όπως κάθε μέρα και τόσο καιρό γυρνάνε να με κοιτάξουν με ένα ύφος αηδίας.

Προσπαθώ όμως να τους αγνοήσω όλους, κάνοντας πως δεν με ενδιαφέρει αλλά μέσα μου πονάω.

Τα χέρια μου σφίγγουν με περισσότερη δύναμη τα βιβλία που κρατώ και συνεχίζω να περπατώ πιο γρήγορα από ότι πριν, ώστε να εξαφανιστώ από τα βλέμματα τους.

Πάντα πρέπει να κρατάω κάτι, αλλιώς νιώθω άβολα. Δεν ξέρω πως θα μπορώ να περπατώ με τα χέρια μου ελεύθερα.

Συνεχίζω να προχωρώ προς τη αίθουσα που έχω για αυτή την ώρα μάθημα αλλά μαύρη η ώρα και η στιγμή που άκουσα τη κυρά Αντιγόνη και ξεκίνησα νωρίς.

Έπρεπε να αργήσω όπως κάθε μέρα. Τώρα που με είδαν θα μου κάνουν τη ζωή πατίνι.

Όπως κάθε φορά.

Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθοςWhere stories live. Discover now