Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*82*

"Σου έδωσα τη φιλία μου αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσες να διαχειριστείς το μόνο αληθινό συναίσθημα που πήρες ποτέ σου από κάποιον.
Κρίμα"

x x x x x x x x

"Σκάσε" πρόσταξα άγρια στο σκύλο που βρισκόταν μπροστά μου και προσπάθησα να συγκεντρωθώ στην εργασία μου.

"Αυτές τις μέρες η αγένεια σου με ξεπερνάει" η γνωστή βαριά φωνή που έκανε τη καρδιά μου να σφυροκοπάει εισέβαλε στα αυτιά μου σαν μελωδία.

Σήκωσα γρήγορα το κεφάλι προς το μέρος του και αμέσως άνοιξα τα μάτια μου από την έκπληξη.

Τι δουλειά έχει αυτός εδώ;

"Στέφανε;" είπα χωρίς να μπορώ να πιστεύω  στα μάτια μου και έμεινα να τον κοιτάω σαν χαμένη.

"Ο ένας και μοναδικός" απάντησε με αυτοπεποίθηση και μου έδωσε ένα πονηρό γελάκι.

Δεν μπορούσα να μιλήσω. Ένιωθα απογοήτευση, θυμό και λύπη για την όλη κατάσταση μεταξύ μας.

Ήθελα να τον αγκαλιάσω. Ότι και να έχει γίνει δεν φταίει αυτός. Όμως άμέσως στο μυαλό μου ήρθε η στάση του απέναντι μου το καλοκαίρι.

Ηλίθιε. Ήσουν κακός.

Μάζεψα γρήγορα τα πράγματα μου, αφού δεν θα άντεχα παραπάνω κοντά του και πήγα να φύγω από το παγκάκι που καθόμουνα.

"Έτσι θα υποδεχθείς τον παλιό καλό σου φίλο;" ρώτησε σαν πληγωμένο κουτάβι και έβαλε τη παλάμη του στη καρδιά του.

Σιγά που πληγώθηκες κιόλας.

"Δίνε του παλιέ καλέ φίλε" γρύλισα παρόλο που ήθελα να τον αρπάξω και να τον φιλήσω.

"Και φεύγεις χωρίς να με χαιρετήσεις" παραπονέθηκε ψεύτικα έχοντας αυτό το αλαζονικό ύφος στο πρόσωπο του.

"Τι θέλεις εδώ Στέφανε; Τι θέλεις τέλος πάντων από μένα;" ήμουν αγανακτισμένη από όλα αυτό που είχαν γίνει. Μπορούσε να το καταλάβει αυτό άλλωστε από τη φωνή μου.

Το μόνο που έκανε ήταν να με κοιτάξει από πάνω μέχρι κάτω χωρίς να μου δώσει καμία απολύτως απάντηση.

Τι περίμενα; Μόλις είδα τη στάση του γύρισα το κορμί μου για να φύγω.

"Απα πα...ο καινούργιος σου φίλος είναι μάλλον κακή επιρροή" σχολίασε και έμεινα στη θέση μου παραξενεμένη.

Χωρίς να μου εξηγήσει κατάλαβα ότι εννοεί τον Οδυσσέα. Όμως δεν ξέρω από πού τον ξέρει και πόσα ξέρει.