Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*16*

                         TRUE BEAUTY
is not of the body or of the face, no,
it is a thing of the soul of the fire and air,
breath and spirit, something brave and unafraid.

x x x x x x x

"Δεν ήξερα πως έχεις αδερφό" έσπασε την ησυχία αλλά τον αγνόησα.

Δεν γίνεται να μου φέρεται με αυτό τον τρόπο και να συνεχίζω να κάνω σαν να μην τρέχει τίποτα.

"Μην με γράφεις γαμώτο" είπα άγρια και τον κοίταξα.

"Δεν μπορώ να σε καταλάβω ρε Στέφανε, ειλικρινά" του λέω επιθετικά και γυρνάω ξανά το βλέμμα μου στο δρόμο.

Με νευριάζει τόσο πολύ.

Τον άκουσα να ξεφυσάει και να στρίβει το αμάξι του προς την αντίθετη κατεύθυνση.

"Τι κάνεις;" ρώτησα έκπληκτη και μου χαμογέλασε πονηρά.

"Που στο καλό πηγαίνεις;" ξανά ρώτησα φωνάζοντας αυτή τη φορά και αύξησε ταχύτητα.

Κρατήθηκα δυνατά από το κάθισμα και έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά.

Θα μας σκοτώσει.

Τρέχει υπερβολικά πολύ.

Τρέχει τόσο πολύ που αρχίζω να νιώθω τη καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα.

Μετά από λίγο σταματάει το αυτοκίνητο και απότομα ανοίγω τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Επιτέλους" είπα ανακουφισμένα μόλις έκλεισε τη μηχανή.

Είμαστε σε ένα πάρκο γεμάτο παιδάκια που τρέχουν και παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο.

Απλά είναι τόσο του γούστου μου.

"Μου αρέσει όταν φέρεσαι έτσι" είπε απλά και παραξενεύτηκα.

"Πως έτσι δηλαδή;" ρώτησα καθώς έβγαινα από το αμάξι.

"Ελεύθερα. Δεν με φοβάσαι" είπε και άρχισε να προχωράει προς το παγκάκι.

"Είναι περίεργο" δήλωσα και κάθισα δίπλα του οκλαδόν.

"Τι είναι περι" τον σταμάτησα προτού κάνει την ερώτηση του.

"Στην αρχή με φόβιζες τόσο πολύ που είχες γίνει ο εφιάλτης μου και τώρα πάμε μέχρι και βόλτες" είπα και γέλασα λιγάκι στο τέλος.

Όντως η όλη κατάσταση είναι αρκετά παράξενη.

Σαν τα παραμύθια που μου διάβαζε η μαμά μικρή.

"Ξέρεις ότι το έχω μετανιώσει" είπε λυπημένα και τοποθέτησε τους αγκώνες του στα γόνατα του.