Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*18*

"Αύριο μπορεί να είναι η «κάποια μέρα»

που περίμενες..."

x x x x x x

"Άκου να σου πω μικρό πουτανάκι" είπε με νεύρο και άρπαξε τα μαλλιά μου με τα χέρια της, τραβώντας με απότομα προς το μέρος της.

"Ο Στέφανος δεν πρόκειται ποτέ να γυρίσει να κοιτάξει κάποια σαν εσένα οπότε σταμάτα να τον κοιτάζεις έτσι γιατί θα το μετανιώσεις πολύ πικρά" άρχισε να μιλάει θυμωμένα ενώ με ταρακουνούσε.

"Λες ασυναρτησίες" φώναξα και προσπάθησα να την διώξω από πάνω μου αλλά φαινόταν αδύνατο.

"Τώρα θα δεις τι παθαίνουν όσοι μου εναντιώνονται" απείλησε και μια κίνηση άφησε το μαλλί μου προκαλώντας μου έντονο πονοκέφαλο.

Άρχισα να τρίβω ελαφρά εκείνο το σημείο όμως δεν υπήρχε αποτέλεσμα. Ο πόνος ήταν ανυπόφορος αφού με έπιανε με τέτοια δύναμη που νόμιζα πως θα μου βγάλει όλες τις τρίχες, μία μία.

Από τα μάτια μου άρχισαν να φεύγουν τα πρώτα δάκρυα αλλά τα σκούπισα με γρήγορες κινήσεις, προτού προλάβουν να με δουν.

Πήρε τον πυροσβεστήρα που υπήρχε δίπλα στη πόρτα και τον άνοιξε αφήνοντας το άσπρο να με λούσει.

Δεν μπορώ να αναπνεύσω και αρχίζω να βήχω.

Θεέ μου κάνε να είναι απλά ένα κακό όνειρο.

Σε λίγο θα ξυπνήσω.

Δεν μπορεί να το περνάω ξανά όλο αυτό.

Δεν θα αντέξω πάλι χτυπήματα και βρισιές.

Χωρίς όμως να το καταλάβω έπεσα κάτω με δύναμη χτυπώντας τα γόνατα μου.

Ένιωσα ένα χτύπημα στη πλάτη μου και πλέον βρισκόμουν ξαπλωμένη με το μάγουλο μου να ακουμπάει το πάτωμα.

Πονάω.

Με κλωτσάνε με όλη τους τη δύναμη στα πλευρά και στο κεφάλι που νομίζω πως μπορούν να με σκοτώσουν. Δεν με έχουν χτυπήσει έτσι καμία άλλη φορά.

Κλείνω τα μάτια μου ώστε να πάρω δύναμη και να αντέξω αυτό που συμβαίνει αλλά είναι αδύνατον, ο πόνος είναι αρκετός και εγώ αδύναμη να τον αντέξω.

Είμαι σίγουρη πως όποιος και αν με έβλεπε σε αυτήν την απελπιστική κατάσταση θα με λυπότανε.

Απλά θέλω να σταματήσει όλο αυτό που συμβαίνει.

Θέλω να πάω σπίτι μου και να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου.