Ήσουν το μεγαλύτερο μου λάθος

*73*

Πριν ξεκινήσετε να διαβάζετε το κεφάλαιο θέλω στο τέλος να μου γράψετε την αγαπημένη σας σκηνή και το κεφάλαιο στο οποίο βρίσκεται φυσικά.

----------------------------------------------------

"Ελπίζω πραγματικά να βρεις την ευτυχία που προσποιείσαι ότι έχεις"

x x x x x x x x x x x

Κοιτάω για άλλη μια φορά το ρολόι μου και κατσουφιάζω.

Δεν έχουν περάσει ούτε πέντε λεπτά και ήδη έχω αρχίσει να βαριέμαι.

Ο μπαμπάς πάλι άργησε να έρθει. Αν περιμένω σαν την τελευταία φορά, που ήρθε μετά από μια ώρα γιατί είχε δουλειές, πάει το έχω χαμένο.

"Αγάπη μου" άκουσα μια φωνή και γύρισα προς τα δεξιά μου για να τον δω να έρχεται γρήγορα προς το μέρος μου.

Επιτέλους.

Είχε ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του, όπως και γω στο δικό μου.

"Μπαμπά" είπα ενθουσιασμένη τραβώντας τη λέξη προς το τέλος και έπεσα πάνω του σαν χταπόδι.

Μου έλειψε τόσο πολύ.

Είχα να τον δω πάνω από έξι μήνες.

Είναι απλά τόσο όμορφα στην αγκαλιά του.

Έσφιξα λίγο παραπάνω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του κλείνοντας τα μάτια μου.

Ασφάλεια.

"Παιδί μου θα με πνίξεις" σχολίασε και χτύπησε ελαφρά το χέρι μου.

Του ζήτησα συγγνώμη και τον φίλησα αμέσως στο μάγουλο.

"Μου έλειψες" είπε και έπιασε τη παλάμη μου κάνοντας με μια φούρλα.

Και μένα μου έλειψες. Όλοι μου λείψατε μπαμπά.

"Άλλαξες" παρατήρησε αμέσως και του έδωσα ένα χαμόγελο.

Το ξέρω μπαμπά.

Έπρεπε.

"Λίγο" είπα αόριστα και έπιασα τη βαλίτσα μου.

"Που θα πάμε αυτή τη φορά;" ρώτησα με απορία καθώς έμπαινα μέσα στο πανάκριβο αμάξι.

Καινούργιο, αλλά οικείο.

Η αλήθεια είναι πως δεν με ενδιαφέρει που θα πάμε, αρκεί που θα ήμαστε όλοι μαζί.

"Με τη μαμά σου είπαμε να μείνουμε σπίτι αυτές τις μέρες" μουρμούρισε σιγανά και γούρλωσα τα μάτια μου.

Πλάκα μου κάνεις τώρα.

Την τύχη μου.

"Δεν υπάρχει περίπτωση" δήλωσα κάθετη, καθώς ξεκινούσε το αμάξι και έβαλα τη ζώνη μου.