Wrong Side |Teen Wolf| ☑️

Rozdział 4.

Pod dom podjeżdżam druga tylko przez fakt, że nie byłam pewna drogi.
Oczywiście przez moją przegraną na twarzy Brett'a cały czas widnieje zwycięski uśmiech. Staram się ignorować chłopaka i szybko podchodzę do drzwi. W momencie, kiedy je otwieram zostaję brutalnie wciągnięta do środka i rzucona o najbliższą ścianę.
Szybko otrząsam się z chwilowego szoku i w myślach wyzywam Lucasa we wszystkich znanych mi językach.

- Gdzie byłaś? - warczy w moją stronę.

- Nie twój interes, barbie.

Oczy Lucasa momentalnie zaczynają lśnić na niebiesko, a na moich ustach pojawia się zwycięski uśmiech.
Niby zwyzywałam go w myślach na wszytskie możliwe sposoby, ale i tak nazywanie Lucasa 'barbie' daje mi większą satysfakcję.
Nagle koło nas pojawia się Brett i odpycha ode mnie blondyna.
Dopiero teraz zauważam, że paznokcie Lucasa zmieniły się w pazury.

- Wyluzuj - mówi Brett. - Była ze mną. Mieliśmy zbliżyć się do McCalla, pamiętasz?

- Byle nie za bardzo.

Odwracam głowę w stronę Isaaca, a na mojej twarzy od razu pojawia się uśmiech.
Ignoruje Lucasa, który cały czas zabija mnie wzrokiem i podchodzę do Lahey'a. Chłopak od razu mnie całuje, na co mruczę mu zadowolona w usta.
Po chwili zaczyna brakować mi powietrza, więc odsuwam się od chłopaka. Marszczę brwi widząc krew w jego włosach.

- Miałem trening z Astarothem - mówi, jakby czytał mi w myślach. Isaac widząc niepokój w moich oczach szybko dodaje: - Już się zagoiło. Zaleta bycia wilkołakiem.

Faktycznie czasami likantropia się przydaje. Najczęściej właśnie podczas treningów z Astarothem. Ten mężczyzna to chodzący podręcznik wszystkich możliwych sztuk walki i już to samo w sobie jest przerażające.
Rozglądam się po magazynie, bo inaczej nie da się nazwać pomieszczenia, które robi u nas za salon i sale treningową jednocześnie.
Szybko zauważam krew na podłodze, ale jest jej zdecydowanie zbyt długo jak na jedną ranę.

- Nie zgrywaj twardziela, Lahey - mówi nagle Lucas. - Na kilometr czuć od ciebie świeżą krew.

Już chcę ostro opierdolić Isaaca, ale ten mówi:

- Ja zawsze jestem twardy.

- Zawsze, kiedy mnie widzisz - wyrywa mi się.

Wzrok całej trójki ląduje na mnie, a po chwili z ust Brett'a wydobywa się zduszony śmiech.

- Rozgryzła cię - mówi przez śmiech.

Isaac spogląda na mnie kątem oka, a ja szczerzę się jak głupia.
Prawdopodobnie gdyby nie obecność Brett'a i Lucasa (tego drugiego szczególnie) w niecałe pięć minut wylądowalibyśmy w łóżku, ale oczywiście barbie musiał się wtrącić.

- Levana chce Cię widzieć.

Przewracam oczami, bo coś czuję, że skończę z poharataną twarzą.
Stawiam pierwsze kroki w stronę pokoju Levany, ale zatrzymuje mnie dłoń Isaaca.

- Iść z tobą?

- Nee, dam radę.

Chłopak kiwa głową i całuje mnie krótko w usta.
Po chwili z lekkim uśmiechem wchodzę do królestwa Levany. Uśmiech momentalnie znika z mojej twarzy, bo ledwo udaje mi się złapać nóż rzucony we mnie. Zakładałam, że skończę z poharataną twarzą, ale jak na razie jestem cała. Może ten dzień nie będzie taki zły?
Szybko odnajduję wzrokiem Levanę. Stoi oparta plecami o jakąś kolumnę i podrzuca w dłoni drugi nóż. Jej czarne włosy dziś są wyjątkowo pokręcone, przez co odstają na wszytskie strony.
Po chwili kobieta wlepia we mnie spojrzenie, a ja automatycznie się wzdrygam.

- Nie wyczułaś krwi - stwierdza.

Wzruszam ramionami chcąc utrzymać resztki pozorów, ale chyba mi nie wychodzi. Kobieta w ułamku sekundy pokonuje dzielącą nas odległość i przyciska mnie do ściany. (Co oni wszyscy mają dziś do tych ścian?!)
Czując wbijające mi się w szyję pazury łapię nadgarstek Levany i wykręcam go najmocniej jak potrafię. Kobieta puszcza moją szyję, a jej oczy zaczynają lśnić na niebiesko.

- Zacznij korzystać z tego, co dał ci Darkhar!! - krzyczy jednocześnie biorąc zamach.

Robię szybki unik w lewo i z pozycji kucnej uderzam kobietę w brzuch.
Chwała Panu za treningi z Astarothem!

- Zmienił mnie w potwora! Nie jestem nawet wilkołakiem!

Szlag.
Przez moje rozproszenie Levanie udaje się mnie podejść i powalić na ziemię.
Staram się szybko wstać, ale kobieta kładzie swoją nogę na moje gardło i przyciska mnie do ziemi.

- Jesteś czym lepszym niż wilkołak - mówi spokojniejszym tonem. - Jesteś nagualem! Przestań robić z siebie ofiarę i zacznij wreszcie współpracować.

Nie wiem, czemu, ale nagle zrobiło mi się strasznie gorąco.
Levana uważnie mnie obserwuje, a kiedy na jej twarzy pojawia się uśmiech wiem, że moje oczy zaczęły lśnić.

- Zabierz te girę - cedzę przez zaciśnięte zęby.

Kobieta z jeszcze większym uśmiechem zdejmuje nogę z mojego gardła. Na szczęście nie zmiażdżyła mi krtani. Tyle dobrego.
Szybko wstaje na równe nogi i zaczynam otrzepywać się z kurzu wszechobecnego w naszym nowym domu.

- Fiolet podkreśla kolor twoich włosów.

Patrzę zdziwiona na mulatkę. Nie wiem, czy traktować to jako komplement, czy ona mnie najzwyczajniej w świecie podpuszcza.
Mimo wszytko w duchu muszę przyznać jej rację. Fiolet moich nadnaturalnych tęczówek świetnie współgra z moimi rudymi włosami.
Podczas moich przemyśleń Levana zdążyła podejść do szafki. Chwilę później w moich dłoniach ląduje czarny top.

- Grzebałaś w moich rzeczach? - pytam starając się zachować spokój.

- Do celów edukacyjnych. Powąchaj, zapamiętaj zapach i znajdź drugą rzecz należącą do Ciebie. Przestań ograniczać tę bestię, którą masz w sobie.

Mam ochotę parsknąć śmiechem, ale się powstrzymuję. Zamiast tego zaciągam się moim własnym zapachem i chwilę później stoję ze stanikiem w dłoni.

- Naprawdę? - pytam unosząc stanik do góry.

- Lepiej sprawdź, kto go tu przyniósł.

Ponownie zaciągam się zapachem z mojego topu. Oprócz zapachu Levany czuję jeszcze jeden zapach.
Z ubraniami z dłoni wychodzę z pomieszczenia i idę za wonią Lucasa.
Niech lepiej ucieka, bo zamierzam uwolnić bestię, którą podobno mam w sobie. Coś czuję, że ta bestia tak jak ja ma teraz ochotę urwać Lucasowi jaja.

Halo? Żyje tu ktoś jeszcze?
Przepraszam, że tak długo nie było rozdziału, ale najzwyczajniej w świecie nie miałam czasu 😕

ani_oliXD czekam na twój rozdział 😂💗

Opublikowano: 20:19 1 maja 2018