Nothing's Changed [ BIAG: Book 2 ]

Chapter 38 [ Dare, Love me Again ]

Jared's POV

"I'm sorry." Ang tanging nasabi ko nalang nang matapos ang halik na ibinigay ko sa kanya.

Hindi ko alam kung bakit bigla nalang siyang nagalit sa sinabi ko. Mali ba ang huming ng sorry?

I don't really understand why girls have a short temper?

Other said they are just moody, but for me they are just weird. Girls are weird para silang abstract painting hindi mo gaano maintindihan.

Tiningnan ko lang siya habang papaalis siya hanggang sa makasakay siya sa kotse at nagmaneho paalis.

I have just found myself smiling while looking at the car from a far.

"I want to apologize to you, Trix. Not for the kiss but for the things that I made to you lately." I was just about to start my line in the funeral park by saying sorry but she just walked away like what she did right now.

Hindi lang man niya ako pinatapos sa sasabihin ko, lagi nalang siyang nagwa-walkout ni hindi niya man lang ako tinanong kung wala na ba talaga akong sasabihin. I think she likes walking away.

I want to make things right and to make it right. I know we can not change the mistakes that we've caused, but we can make those mistakes as lesson to make the right thing next time around.

I am fool for not doing it sooner and I am stupid for letting Trixcy left me here behind.

"Wala tuloy tutulong sa akin mag-ayos ng kotse niya." Pinagpatuloy ko nalang ang ginagawa kong palitan ang gulong ng kotse niya. Kung hindi sana siya umalis kanina edi sana hindi ito flat at maayos na rin siguro kami ngayon kung pinatapos niya lang sana ako.

Tsk! She's too impatient.

Mahigit isang oras ko din bago naayos ang gulong ng kotse.

Sumandal muna ako dito at tiningnan ang tanawin sa ibaba, kita ko na rin ang mga ilaw sa dagat. Gabi na pala.

Kinuha ko muna ang cellphone ko para tawagan si Trixcy at nang itanong kung nasaan siya ngayon. Hindi pwedeng hindi ko makuha kotse ko.

"Adik na babaeng 'yon hindi man lang sinabi kung saan siya pupunta!" I moured while dialing her mobile number.

Nagring naman ito at hindi man lang sinagot.

"Aisht! Sagotin mo nilalamok na ako dito!" Sigaw ko habang nakadikit sa tenga ko ang phone ko.

Naka tweenty dials lang naman ako at hindi parin sumasagot.

"Isang iwas mo pa sa tawag ko ipapa junk ko na talaga tong sira mong kotse!" Hinarap ko sa mukha ko 'yung cellphone habang galit.

I dialed her number again and at last sinagot niya na rin. Kailangan lang palang i junk ang kotse niya para sumagot.

"Hello! Hoy babaeng adik nasaan ka?" Pero tahimik lang sa kabilang linya. Tiningnan kong muli ang screen ng cellphone ko para icheck kung binaba niya ba pero hindi naman.

"Hello! Wag ka ngang mang good time diyan, wala kabang balak isa-uli ang kotse ko?" Pero nakarinig lang ako ng nakakilabot na tawa sa kabilang linya. Boses ng lalaki.

Hindi kaya nakay Dylan ang cellphone niya? Aisstt! Naiinis talaga ako pag naiisip ang pangalan ng Dylan na 'yon.

Pero hindi eh... Isang halakhak na ang sumagot sa kabilang linya dahilan para manindigan ang mga balahibo ko. Parang evil laugh and I know it's Dylan nor Trixcy. Sino ba 'to?

"Hey! Who are you?! Where did you get that phone!?" Galit kong sigaw sa kabilang linya.

Bakit kinakabahan ako? Para sa anong dahian para kabahan ako ng ganito? Pinatay ko nalang ang tawag at denial nalang ang number ni Rocky.