Nothing's Changed [ BIAG: Book 2 ]

Chapter 36 [ Kissed and Regret? ]

Trixcy's POV"

Trix, saan ang punta mo?" Masiglang tanong sa akin ni Darian nang makalabas ako mula sa kwarto ko.

"Ha? Dadalawin ko lang sana ang puntod ni, Thea." 

"Ahh... gusto mo samahan kita tapos mag party tayo pagkatapos?" Ngiti niyang sabi. Kumunot naman noo ko sa sinabi niya. 

"P-party?" tumango naman siya saka ngumiti ng malawak.

"Nakalimutan mo na bang, ngayon ang dating ni Xander?!" Excited niya pang sagot na parang bata.

"Tama, nawala tuloy sa isip ko 'yun." Saka ako napakagat sa lower lip ko. Welcome party nga pala ni Xander ngayon.

"Nako! Ikaw talaga. Ano game ka?" 

"Sure, but I have to visit Thea's grave first." 

"Samahan na kita?" she offered.

"No need, I can manage naman. See you later, okay?" I refused.

"Sigurado ka?" Nag-aalangan niya pang sabi. Tumango nalang ako at ngumiti bilang sagot.Habang nakaupo ako sa kotse ko ay iniisip ko naman ang nangyari kahapon. 

"I thought you leave." Nangingiyak kong sabi habang yakap-yakap siya. Pag-aalala ang bumalot sa akin kanina pero ngayon para akong nabunotan ng karayum sa katawan. I feel relieve that he's okay."Saan ka ba galing?" Galit-galitan kong tanong at bumitaw ako sa pagkayakap sa kanya.

"I- I just... went outside to ventilate, masiyado kasing exhausted sa loob." Sagot niya pero hindi naman nakatingin sa akin. 

"Akala ko napaano ka na eh! Next time don't leave without telling anyone, or me." Nanatili lang siyang tahimik habang nakayuko ang ulo niya.

"Trixcy?" Seryoso niysng sabi, para naman akong nanigas sa kinatatayuan ko nang tawagin niya ang pangalan ko.

"B-bakit?" Sunod-sunod naman akong napalunok. Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan pero kasi, ang cold niya.

"Ano ba kita?" At tiningnan niya ako ng straight sa mata. "Ano ba tayo?" Nakita ko ang pagbuo ng isang pekeng ngiti sa labi niya.

"T-tayo?" nauutal ako hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Mahal mo ako noon Jared 'yun ang tayo. Ito sana ang gusto kong sabihin pero may pumipigil sa loob-loob ko.

 "Please don't act like you care for me, don't even showed to me that you're  really worried and don't ever do this again. 'Cause it keeps me think that, you have a feelings for me kahit wala naman talaga. Hindi ko alam kung bakit mo'to ginagawa?!" Then a smirk formed on his lips at nilagpasan na ako. "Please, stop doing what you are doing!"  Napako naman ako sa kinatatayuan ko sa mga sinabi niya, parang may kung ano na tumusok sa puso ko. 

Bakit parang ayaw niya sa mga ginagawa ko? Ayaw niya ba talaga sa akin? 

Paano kung oo? Ano na ba dapat ang gagawin ko? 

"I don't know either why I am doing those things." Nagsalita ako habang nakatalikod kami sa isa't-isa, alam ko naman na huminto siya dahil wala na akong narinig na yabag ng paa niya. 

"Hindi ko alam kung ano ako sa'yo, hindi ko nga rin alam kung paano nangyari 'yun." Bahagya naman akong natawa saka ako lumingon sa kanya habang nakatalikod parin siya. "Pero 'wag kang mag-alala, kung ayaw mo na nag-aalala ako sayo." Pinipigilan ko lang ang mapaluha. "Hindi ko na ulit gagawin. Please be safe and ... should I say goodbye?" Pumatak na talaga ang luha ko, bakit ba ayaw niyang magpapigil?

"It's youe choice." Sagot niya lang. At mabilis ako na tumakbo palabas ng hospital, hindi na'ko sumagot pa at nang makalabas na ako ay saka ko na binuhos ang lahat ng luha ko na kanina pa gustong kumawala lahat.