Nothing's Changed [ BIAG: Book 2 ]

Chapter 35 [ Forgiven ]

ERRORS AHEAD! :D

Trixcy's POV

Nagising ang diwa ko nang umaninag sa akin ang sikat ng araw sa kabuoan ko. Isa-isa kong binuka ang aking mga mata. Ang ganda ng panahon, buti nalang hindi siya nakikibagay sa nararamdaman ko.

Bumangon naman ako nang may pumasok sa kwarto ko. Napahawak na lamang ako sa ulo ko nang maramdaman kong sumakit ito.

"You're awake." Ngiti niyang saad. Ngumiti rin ako bilang sagot.

"How's your feeling? May masakit ba sa'yo? I'm sure hang-over' yan, I prepared you hot soup."

"What a stupid question is that, Darian? " I said sarcastically.

"I'm sorry."

"Don't worry, I'm fine." Ngumiti naman ako ng pilit sa kanya.

"Sigurado ka? Lasing ka kasi kagabi, buti nalang nahanap ka ni Fyzer kagabi, kaya-"

"I said I'm fine." Pagputol ko sasasabihin niya, saka ako dumiretso ng tayo at nagtungo sa banyo para maligo sana nang harangan niya ako sa harap.

"Trixcy, besfriend kita kaya. I'm sorry, I'm sorry if I didn't tell you that-"

"I know, and I do understand."

"Trixcy,-"

"Darian, wala kang dapat ihingi ng sorry. Alam ko na. He is really the man that I've been waiting for four years. Sayang, no one tells me that he really is, I just found it by myself. - But no worries, I'm not mad at you. So, stop being sorry." Saka ko siya niyakap. She is my bestfriend how can I hate her?

"Basta! Sorry parin." saka siya naiyak.

"Sige na, maliligo lang ako. Tsaka may nagdo'doorbell o baka lalabs mo' yan?" Saka naman ako bumitaw sa yakap namin.

"Sige, see you downstairs." Lumabas na siya ngkwarto ko. Pabagsak akong napaupo sa kama ko.

"How can I face him?" Bulong ko sarili at hindi ko namamalayang umiyak na pala ako. How weak! Umiyak lang ako ng umiyak hanggang sa mapagod ako at pumasok na ako sa banyo para maligo.

Pagkatapos kong maligo ay bumaba na ako, habang nasa hagdan ako ay saka ko narinig na may pinag-uusapan si Darian at Yesha. Napahinto naman ako saglit.

"Jared collapsed last night, and he's always saying that kulelat thingy. I wonder if he already remember his lost memories when he woke up, but he left at home without giving us a clue."

I assumed that he remembered.

"Si Trixcy nga rin eh, lasing na umuwi kagabi. Ewan ko ba, nakokosensiya ako, dapat sinabi ko sa kanya eh." Parang ang laki ng problema nila.

"It's better that she found it by herself."

"Proud nga ako eh!" I interrupted them and sat on beside, Yesha. Namuo naman ang gulat sa mga mukha nila.

"Hmm... kumain ka na ba, Trix?" Darian asked me.

"I have no time to eat, I'd better go." I said an emotionless tune. Saka ako tumayo, nang paalis na ako ay tinawag ako ni Yesha.

"Are you going to see him?" I turned and looked at her in an asking expression.

"See, whom?"

"Hindi ba?"

"Don't over think of it, Yesha. I just want to go somewhere. A sort of, I need to confirm something and I left my journal in the office. " As I am on my way through, I stopped and turned to them once again. "Don't worry, I'm okay." I said as a genuine smile formed on my lips.