Just The Way You Are

Chapter 32: Awake.

CARLA'S POV

Hanggang ngayon tulog paren si kapatid. Dalwang araw na ang nakaraan. Panigurado paggising nya, as in gutom na gutom yun.

Kapatiiiid, miss na kita. Miss ko na yung mga ngiti mo. Miss ko na yung mga tawa mong daig mo pa ang naka-shabu. Miss ko na yung kulitan nating dalawa. Huyy, gising ka na dyan.

Di ko na kayang walang karamay oh. Pano nako kung wala na ang baby sister ko? Pano na si Lorenzo kung wala ka na? Wag ka naman mawala ng basta-basta oh.

Tinungo ko ang aking ulo sa kanyanh higaan at doon umiyak ng umiyak.

"Gumising ka na, please." Paulit-ulit kong sambit.

Nakatulog ako dahil din sa sobrang pagod at kakaiyak.

CHARLOTTE'S POV

Bumangon ako sa aking katawan sapagkat kaluluwa na lang ako. Tinignan ko si ate na puro luha na ang kanyang mukha. Sinubukan kong punasan ang mga iyon ngunit nabigo ako.

Heto na nga ba ang katapusan ko? Wag naman sana. Isang malaking kasalanan ang ginawa saken ng babaeng yun. Dapat sya yung namatay e!

Parang tumigil ang oras at hindi gumagalaw si ate. Kinagat ko ang sarili ko kung totoo ba na kaluluwa na lang ba ako? Ngunit kaluluwan na nga lang talaga ako.

May nakita akong isang liwanag malapit sa aking kama. Para syang white hole na sobrang liwanag.

Nagulat ako nung may isang babaeng lumabas doon at lumapit sa akin.

"Halika na, Charlotte. Sumama ka sa akin kung sumuko ka na. Sumuko na ang katawan mo." Sabe nya saken at inabot ang kanyang kanang kamay sa akin.

Nagdadalawang isip ako kung aabutin ko ba yun or what? Susuko na nga ba ako? O sadyang ayoko nang bumalik pa?

Sayang ang pagmamahal na binigay saken ng pamilya ko. Sayang din ang pagmamaha na binigay saken ni Lorenzo. Pati na rin ang mga kaibigan ko. Pano na lang sila kapag wala na ako? Pano na kung sunud-sunod na silang pinatay ni Kim? Edi, wala silang tagapagtanggol?

Hays. Ayoko naaa. Gulong-gulo na ang utak ko. Napasandala ko sa wall at nag-walling. Napaupo ako dahil sa sobrang gulong-gulo na ng utak ko.

"Simple lang naman ang gagawin mo eh. Abutin mo ang kamay ko kung ayaw mo na mabuhay pa. O babalik ka sa iyong katawan at maghirap sa iyong pagdadaanan sa susunod na pagkakataon?" Sabe pa ng babaeng yun.

"Pwede bang wait lang? Nagiisip pa ako e." Sabe ko habang hinahagod ko ang buhok ko.

"Ikaw bahala. Kung ako sayo, wag muna. Mas mabuti pang makasama mo muna ang pamilya mo. Pati na rin ang lover mo. Sayang lang kung sumuko ka na." Sabe nya at tinulungan akong tumayo.

Tama! Di nga dapat ako sumuko agad. Lalo na't sayang ang mga pagmamahal na binigay saken ng pamilya ko.

"Gusto ko pa sana mabuhay pero deep inside gusto ko na talagang sumuko." Sabe ko habang humahagulgol. Napaluhod ako sa harap ng babae at hinawakan ang kanyang mga kamay.

"May sapat ba akong lakas para mamuhay pa?" Tanong ko dito.

"Dipende sa katawan mo kung kakayanin ang lahat ng sakit na pagdadaanan mo. Hindi bat ayaw mo nang naaapi ka at nasasaktan?"

Tinulungan nya ako para makatayo. Nang makaharap ko na sya, agad nyang pinunasan ang aking mga luha. Ngumiti sya saken.

Ang ganda pala ng mga mata nya. Di lang ang mga mata nya, as in maganda talaga sya. Masyado akong na-exposed sa kagandahan nya. Siguro kapag tinabihan ako nito, lalo akong pumapangit tapos lalo syang gumaganda. Hays, buhay nga naman.

"Ayoko pang mamataaay." Sabe ko habang nag-walling ulit.

"Alam mo, ganyan din ako nung kagaya mo. Nahihirapan nung una, hanggang sa dulo'y napili ang mamatay at makasama na lang ang Panginoon." Sabe nya habang umupo sa tabi ko.

"Namatay ako ng dahil sa depression. Nag-suicide ako dahil feeling kong wala nang may pake sa akin." Dugtong pa nya. Napansin kong may tumulo na luha sa kanyang mga mata.

"Bakit ka ba na-depressed?" Tanong ko dito.

"Lahat kase ng pamilya ko namatay dahil sa kanilang mga sakit. Di ko alam kung pano nila yun nakukuha sapagkat wala namang paraan para makuha nila ang mga yun." Panimula nya.

"Nawala ang mga kaibigan ko nung pumunta kame sa isang lugar na walang nakakaalam. Ako lang ang naligtas dahil di ko sila hinanap. Nahanap na lang ako nung may dumaan na pulis sa lugar na iyon." Sabe pa nya. Patuloy parin ang mga luha na dumaloy mula sa kanyang mga mata. Naaawa tuloy ako sa kanya.

"Kaya habang maaga pa, bumalik ka na sa katawan mo. Kailangan ka ng pamilya at ng mga kaibigan mo. They need you. Andito lang ako kapag may kailangan ka. Makakausap mo ako agad sa isipan mo." Sabe panya at tumayo na kame.

Tama nga sya. Kailangan nga nila ako. Kahit mahirap, fighting paren! Kailangan malakas ka Charlotte. Para kapag inapi ka, no worries masasapak mo agad sila diba?

"Tama ka. Kailangan nga nila ako." Masaya kong sambit.

"That's the spirit! Take care ah! Anyways, Angel na lang ang tawag mo saken. Fighting!" Sabe nya at niyakap ako ng mahigpit.

"Mauuna na ako. Oras mo na para bumalik sa katawan mo. Lagi mong tatandaan na andito lang ako para gabayin ka. Magdasal ka sa Panginoon kung may problema o may kailangan kang ipasalamat sa kanya. Paalam, Charlotte. Hanggang sa susunod nating pagkikita." Sabe nya at umalis na. Pero bago pa sya umalis hinintay nya ako na makabalik sa aking katawan, bago pa ako tuluyang bumalik, ngumiti ako kay Angel at bumalik na sa aking katawan. Ngumiti rin sya pabalik at pumunta na sa white hole or kung ano man ang tawag doon.

Dumilat na ang aking mga mata saka hinawakan ang kamay ni ate.

"A-ate."

---
A/N: BAKASYON NAAA! Iyakan na mga teh. Special thanks po sa mga readers ko sa schoooool, thank you sa inyooooo. I appreciated it soooooooo much. I love you so much!

Thank you din sa mga readers ko sa classroom. Mamimiss ko kayooo. Grade 6 na tayo next school year. Bilis ng panahon.

Nagpapasalamat ako sa mga readers ko, dami nyo naaa! Thank you sa support ninyo! Kahit laging late ang mga updates ko. So yun, thank you and enjoy your vacation!

-GwapongBabae