Just The Way You Are

Chapter 12: Poetries

Kinakabahan ako ngayon dahil ako na pala ang susunod na tatawagin sa stage. Omayghaaaad.

"May I call the next contestant for the section 9. Miss Charlotte Alcantara."

Huminga muna ako ng malalim at pumunta sa stage. Pagdating ko doon halos lahat ng tao ay nakatingin saken. Dama ko nanaman ang kaba ko.

Kinuha ko na ang mic at nagsalita.

"Ang poetry na ito ay dedicated sa isang taong nawala sa buhay ko." Panimula ko.

Huminga ulit ako ng malalim. Di talaga ako ready. Di pa nga ako naka-rehearse.

(Playing: Dance With My Father by

"Alam natin ang haligi ng tahanan ay minamahal tayo ng tunay dahil sila ang nag-aangat ng buhay nating lahat. Ang haligi ng tahanan ay dapat nagsisikap para sa kinabukasan ng kanilang mga anak. Pero bakit ganun ang tatay ko? Ang buong akala ko dapat ang buong pagmamahal nya ay ibubuhos nya saamin. Akala ko na hinding hindi nya kami iiwan. Sa kanya ko pa mismo natanggap na 'hindi ko kayo iiwan.' Pero ano? Nagsinungaling sya. Lahat ng paghihirap ay napunta kay nanay. Oo may natutunan kame kay papa. Natutunan namen kumanta at sumayaw. Natutunan namen kung paano gamitin sa tama ang guitara. Natutunan namen kung paano gumawa ng mga stories at poetries namen. Lahat nang yun natutunan namen sakanya hanggang sa iiwan nya lang kame ng basta basta? Ang aming mga pusong nagdurusa dahil sa pagalis nya. Lahat ng pagsubok nadaanan na namin. Pero sa mga pagkakataong iyon na habang kasama namin sya, ni wala kameng matanggap na 'mga anak, mahal ko kayo', 'magingat kayo lagi', ni isa wala. Ni hindi nga namen alam na mahal nya talaga kame. Hanggang sa mga alaalang iyon, hinding hindi ko makakalimutan ang mga naituro nya samin kahit iniwan nya kame. Papa...kung nasaan ka man, mahal kita kahit di mo ako mahal."
Nag-bow ako sa kanila at binalik ko na ang mic.

Ghaaad di ko ata kineri ang mga yun ah. Kinabahan talaga ako. Sheeeet.

Bumalik ang sa section ko, nakita ko silang nag-papalakpakan saken.

"Congrats, Charlotte!"
"Ang galing mo!"
"Nakakaiyak tihh!"

Napangiti ako sa mga puri nila sa akin. Nagpasalamat ako sa kanila at lumapit na lang kay ate. Di na kame masyado nag-uusap ofcourse, busy sya.

"Ang galing mo kapatid! Daig mo pa ang lola mo!" Puri nya saken. Sus, mas magaling talaga ako sayo HAHAHAHA.

"Suus, ginalingan ko ba masyado? Talino ko kase e. HAHAHA yiee tatawa na yaaan!"

"Kpayn. Share mo lang. At least mas maganda ako sayo." Napa ubo tuloy ako sa sinabe ni ate HAHAHAHA. Maganda naman sya pero di sya yung 'Mas Maganda kesa pa saken' HAHAHA. Pantay lang kame ng ganda.

"Ok lang talaga ako." Biro ko. Sinamaan agad ako ng tingin ni ate. Sus HAHAHA. Oo na maganda ka na, lamang lang kase ang height ko sayo ng 3 inches. Napunta sa height e HAHA.

Nagulat ako nung biglang binanggit na ang pangalan ni Lorenzo. Agad akong tumino para marinig ang ginawa nyang poetry.

"Dedicated ito sa pinakamamahal kong mga kanta." Panimula nya. Natawa ako HAHAHAHA. Parang tanga noh? Sabagay mahal nya naman talaga ang mga songs nyang ginawa.

"Dedicated din ito sa taong mahal ko. Sabe nga ng iba, music is life. Ang love life nga kase ay parang musika. Kapag gusto mong patugtugin, pinapatugtug mo gaya ng pagtibok ng puso mo sa taong mahal mo. Kapag gusto mong patigilin ang music, titigilan mo na sya gaya ng pagtigil ng puso ko sayo. Kapag mahal mo kase, lahat kaya mong gawin para lang mapasaya sya. Magiging komplikado ang buhay kapag walang musika, di na magiging makulay ang buhay mo nun. Hanggang sa mawala na ang mga music ko sa cellphone, di na talaga naging makulay ang mundo ko nun, ang saket nun sa damdamin. Nawala narin ang pinakamamahal mo dahil pinakawalan mo. Kaya nga sinasabe ng iba dyan na walang forever. Sige, patunayan nyong walang forever. Oo para saken wala ding forever.  Pero ang laging tumatatak sa puso ko na mahal nya parin ako hanggang ngayon. Kung nasaan ka man, maghihintay parin ako sayo. Dahil mahal na mahal kita. Kaya ako gumagawa ng kanta para sayo. Kaya ako gumagawa ng kanta dahil gusto kong marating ang dati ko pang pangarap. Ikaw. Ikaw ang nilalaman nito pati narin ang puso ko. Hanggang sa huli, mahal na mahal kita." Nag-bow na sya at bumaba sa stage. Sino naman kaya yun. Ang swerte nya noh?

Ewan ko kung bakit ganito ang nararamdaman ko, nakadarama ako ng lungkot. Halaaa, bat ganon nararamdaman koooooo? Mahal ko ba si Lorenzo? Oo o oo?

Hays. Nakakainis namaaan. Iba yung binabanggit nya eee. Di ako yuuun. Iba yun. Aish! Erase na nga muna yang mga feelings na yan. Di yan magkakagusto sayo. It's impossible!

Hanggang sa oras na uwian na agad ko nilapitam si Lorenzo para sumabay sa kanya pauwi. May lilinawin lang ako.