Just The Way You Are

Chapter 31: Malinaw.

CARLA'S POV

Di parin gising si Charlotte. Minu-minuto hinihintay kong didilat na ang mga mata nya. Ni hindi ko man lang sya nahanap nung time na yun. I'm a bad sister.

Tumungo ako habang umuupo sa coach sa tabi ni mama na tulog na. Natulog na din ako. Sobrang sakit na ng mata ko.

LORENZO'S POV

"Lorenzo, gumising ka na. May kailangan tayong puntahan." Seryosong sambit ni kuya. Agad akong tumayo at pumunta na sa cr para maligo.

Di parin maalis-alis sa utak ko ang nangyare kay Charlotte. Pano yun nagawa ni Kim. Wala ngang ginawa sa kanya si Charlotte e.

Agad akong natapos at nagbihis na.

Maaga palang ah. Mga 2 pa lang ng madaling araw. Hays. Pumasok na kame ni kuya sa kotse nya. Nakasilip lang ako lagi sa bintana. Ang dami pang tulog oh. Sana lahat.

"San ba tayo pupunta?" Paulit ulit kong tanong. "Malalaman mo din." Tipid nyang sagot. Sumandal na lang ako sa sandalan habang umiiwas ng tingin sa kanya.

Huminto kame sa isang pamilyar na lugar kung saan doon nakatira ang bumaril kay Charlotte. Lumabas kame agad ng kotse at hinarap sya.

"Well. Well. Well. Dumating na din ang mga William." Maarteng sambit ni Kim. "Akalain mo, pupunta dito sa bahay ko si krass." Sabe pa nya.

"Tss, daming alam. Sapak want mo?" Naiinis kong sabe. Kumuyom ang mga kamay ko. Pinipigilan ko na makakasakit ako ng babae dito e.

"Ayoko. Gusto ko ikaw." Maarte nyang sabe. "E ang tanong, gusto ka? Assuming ka e. Umasa kung gusto umasa teh ah." Singit ni kuya sa usapan namen. Ohh, bars ka teh. Lumapit ako kay kuya.

"Kuya, bat ba tayo nandito? Baka masapak ko tong babaeng to ah." Bulong ko kay kuya. "Watch and learn, Lorenzo." Bulong nya saken pabalik.

"Wag kang lumapit saken." Natatakot na sambit ni Kim. Labo netong babaeng to ah. Mamaya magiging mayabang tapos after ng ilang minuto parang takot katulad ng matalsikan ng mantika.

"Labo mo. Anyways, ano bang dahilan mo bakit kailangan mong pumatay ng tao?" Seryosong sabe ni kuya.

"Meron kang sapat na dahilan para pumatay ng tao." Sabe ko naman.

"Di ko naman alam kung bakit ko sya pinatay. Naiinggit kase ako dahil sya na ang mahal mo."

"Well, she is not that dead. Madami kaseng pusong nagbabago. Pero how could you? I thought you are my best friend. Alam mo ba na No one can betray their best friend because of this stupid love."

"I am. I am your best friend. Pero ngayon, hindi na. Patawad kung ginawa ko yun sa kanya." Yumuko sya habang lumalapit saken at inangat ang mukha nya para makaharao ang mukha ko.

"Lorenzo, patawad sa gagawin ko." Sabe nya sabay pahalik saken. Umiwas ako sa halik na yun. At dahil umiwas ako nadapa tuloy si Kim at natauhan.

"Sa tingin mo ba mapapatawad kita? Oo mapapatawad kita dahil imbis na ako ang halikan mo, naging sahig. Pero di kita mapapatawad dahil sa ginawa mo kay Charlotte." Seryosong sambit ko.

"Shut up. Bat puro bukambibig mo si Charlotte? Mahal mo ba yun? Ha? Sumagot ka!" Naiiyak nyang sabe habang tumatayo. Tignan mo, abnormal e. Paiba-iba ng moodm

"Oo mahal ko yun. May problema ka? Tawag ka na lang sa LTFRB baka sakaling matulungan ka nun." Sabe ko habang naka-smirk.

"You are not the Lorenzo I've met before. Isa kang impostora!"

"Ako? Impostora? Ako parin ito. Ang Lorenzo na lagi mong nilalapitan kapag may kailangan. Ang Lorenzo na lagi mong kasama sa mga kalokohan. Ang Lorenzo na una pa lang minahal mo na."

"You know? Wala akong nakilalang Lorenzo na magmamahal ng ibang tao. Diba ako lang ang mahal mo?!" Naiiyak nyang sambit. Luh, wala naman akong sinabe sa kanya na mahal ko sya ah.

Una sa lahat, di ko sya minahal. Best friend lang kase ang turing ko sa kanya. Ayoko man syang masaktan nang dahil saken pero kung ano ang sinasabe nitong puso ko, yun ang susundin ko.

"May sinabe ba ako? Tsaka kelan ba kita minahal? I think wala naman akong sinabeng ganon sayo. Ikaw lang ang nagmahal saken diba? Tsaka una sa lahat ang ayoko sa babae yung nagsasabe ng isang situation pero di naman totoo. Am I right?" Sabe ko sa kanya habang lumalapit sa kanya.

"Ok you win. Tama na. Pero before you leave, I have a gift for you." Sabe nya at ginawa nanaman ang ginawa nya kanina. Muntik na nya ako mahalikan buti na lang nakaiwas agad ako.

"Uuwi na kame. Take care. Sana makulong ka sa ginawa mo. And I don't deserve a first kiss from you." Sabe ko na lang at pumasok na sa kotse.

Natulog na lang ako sa byahe at kinalimutan ang lahat ng ganap kanina.

CAMILLE'S POV

Nagising ako sa ingay ng ringtone ko. Di ko namalayan na andito na pala ako sa kwarto ko. Sino ang nagdala saken dito? Ang huli kong naalala yung pinauwi na kame ni Lorenzo. Tapos bigla akong nawalan ng malay dahil sa sobrang sakit ng ulo ko.

Then someone catched me. Di ko sya nakilala dahil dumidilim ang paningin ko.

Si Joshua ba? Sya nga ba ang sumagip saken?

Camille gumising ka nga. Di sya yun. Di sya ang sumagip sayo. Ok?

Matulog ka na lang ulit. Masakit pa ulo mo. Mas lalong sasakit kapag iniisip mo sya.

JOSHUA'S POV

Ako ang sumagip kay Camille. Ginawa ko yun dahil unti unti nang nahuhulog ang puso ko sa kanya.

Nakita ko kase syang nahimatay kaya sinalo ko sya. Gaya ng paghulog ng puso nya saken kaya agad kong sinalo yun.

Trulalu na yun ah. Wala na kame ni Katie. We're over. I didn't love her anymore.

Mas makabuti saken na dun ako sa babaeng nagpapatibok talaga ng puso ko. Kase nga sabe nila, kapag gusto may paraan, kapag ayaw may dahilan. Gusto ko si Camille, wala nang paraan para makuha pa sya dahil ako ang tinitibok nun. Ayaw ko nang makipagbalikan kay Katie dahil ayoko nang masaktan pa.

Ganon. Ganon ang isang Joshua Santos kung magmahal.

Natulog ulit ako dahil nakaramdam ulit ako ng antok.

Hays, tulog is life talaga...