My changing life •Dutch• {voltooid} (herschreven)

*Hoofdstuk 39*

P.O.V. Caitlyn
Maandag is weer aangebroken en ik word wakker door mijn wekker.

Ik heb dit weekend mijn slaapritme gelukkig op orde gekregen, maar ik ben nog steeds moe. Ik sta op van mijn bed en loop slaapdronken naar beneden toe. Iedereen zit al aan de tafel te ontbijten en ik maak zelf ook mijn ontbijtje klaar. "Heb je weer zin in school?" Vraagt mijn moeder. "School niet perse, maar ik vind het leuk dat ik iedereen weer kan zien" zeg ik glimlachend. Mijn moeder knikt begrijpend.

Na het ontbijt ga ik weer naar boven om mij voor school klaar te maken. Claire is hier om 8:00u en ik ben echt blij dat ik haar weer kan zien. Ik heb haar dit weekend nog niet gezien, want ik heb veel tijd met Sander en mijn ouders en Colin doorgebracht.

Ik kleed me om, poets mijn tanden in de badkamer en fix mijn haar.

Rond 8:00u gaat de bel en ren ik met mijn schooltas naar beneden. Mijn vader heeft de deur al open gedaan en Claire komt naar binnen. Ik sla mijn armen om haar heen en zij doet enthousiast hetzelfde. "Ik heb je zo erg gemist. Het was zo saai zonder jou op school" zegt ze dramatisch, waardoor ik moet lachen. "Nou, waren Jonathan en ik niet gezellig genoeg" zegt Colin met een pruillipje als hij de hal in komt lopen en Claire waarschijnlijk gehoord had. "Jawel, maar ik kan met jullie niet over typische meidendingen praten" zegt Claire tegensprekend. "True" zegt Colin.

"Nou, dames. Ik zie jullie op school" zegt Colin voordat hij de voordeur uitloopt. Ik doe snel mijn schoenen en jas aan, zeg mijn ouders gedag en loop dan samen met Claire naar haar auto toe.

We stappen allebei in en Claire start de auto om naar school te rijden. "Was het leuk in Nederland?" "Ja heel erg. Ik heb veel afgesproken met mijn twee beste vriendinnen daar" zeg ik. "Maar ik wil je vanmiddag uitleggen waarom ik nou precies zo lang weg was midden in de schoolperiode. Dus, heb je vanmiddag tijd om af te spreken?" "Ja hoor, gezellig" zegt ze glimlachend.

Al snel komen we aan bij school en stappen we uit de auto. Ik pak mijn schooltas uit de kofferbak en Claire doet hetzelfde. We lopen naar binnen, naar onze kluisjes. Ik gooi de boeken die ik de eerste uren niet nodig heb in mijn kluisje en dan lopen Claire en ik samen naar het lokaal toe.

De docent is er nog niet, maar er staan al een paar leerlingen voor de deur, waaronder Sander, Dylan en Tyler. "Zo, ben je weer opgestaan uit de dood" grinnikt Dylan. Ik geef hem een stomp. "Jammer he" zeg ik. Dylan wrijft over de plek heen waar ik hem een klap had gegeven. "Au" zegt hij verontwaardigd. "Aansteller" zeg ik lachend.

Ik voel twee armen vanachter om mij heen en een hoofd op mijn schouder volgt. Ik draai mijn hoofd en kijk recht in het gezicht van Sander. "Hey" zeg ik glimlachend, waarna ik mij omdraai en ook mijn armen om hem heen sla. "Hey" zegt hij, voordat hij een kus op mijn lippen plaatst. "Get a room!" Roept Tyler nu, die ik ook een klap geef. "Hé!" "Jullie zijn vervelend" zeg ik lachend.

Niet veel later komt de docent eraan en lopen we het lokaal in. Ik ga naast Claire zitten en de drie jongens komen achter ons zitten. "Kom je vanmiddag naar mij toe?" Vraagt Sander. "Ik ga naar Claire. Ik kan morgen wel" zeg ik glimlachend. Sander knikt goedkeurend en gaat dan goed op zijn stoel zitten, omdat hij over zijn tafel heen hing.

Na de eerste paar lessen lopen Claire en ik naar de aula toe. We gaan aan onze vaste tafel zitten en al snel komen Colin en Jonathan erbij zitten. "Hey" zegt Jonathan verrast als hij mij ziet zitten. "Hey" We geven elkaar snel een knuffel en dan ga ik verder met mijn lunch.

Tijdens de lunch zie ik Colin en Claire ontzettend veel naar elkaar kijken en glimlachen. Die ga ik vandaag even overhoren...

Plotseling voel ik twee armen om me heen en spring ik op van schrik. Als ik het lachende gezicht van Sander zie, kijk ik hem met pruillip aan. "Sorry baby, ik zal het nooit meer doen." Hij komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. Ik kijk om me heen of ik Dylan en Tyler ergens zie staan en ja hoor, ze staan bij Sabrina en haar volgertjes. Ik moet grinniken. "Wat?" Vraagt Sander. Ik wijs naar zijn twee beste vrienden en als hij ze daar ziet staan, steekt hij zijn duim op.

Mijn telefoon gaat af en ik zie dat Caleb mij wil bellen via FaceTime. Als ik op 'opnemen' klik, zie ik meteen het hoofd van Max tevoorschijn komen. "Hey kleine vriend" zeg ik glimlachend. Ik zie Claire nieuwsgierig over mijn schouder naar het telefoonscherm kijken. "Cait! Ik mis jou!" Zegt Max. "Ik mis jou ook Max. Het is hier zo saai zonder jou" Hij moet lachen waardoor ik een glimlach op mijn gezicht krijg. "Papa, mag ik iets aan Cait laten zien?" Vraagt hij aan Caleb die achter hem zit, omdat Max op zijn schoot zit.

Mijn hart maakt een sprongetje. Hij noemde Caleb 'papa'... Dit maakt me echt gelukkig. "Natuurlijk" antwoordt Caleb op de vraag van Max, waardoor Max van zijn schoot afklimt en uit het beeld verdwijnt. "Hij noemde je 'papa'"zeg ik blij. "Ja, hij zei het gisteren voor het eerst en ik wist oprecht even niet hoe ik moest reageren. Maar ik vind het geweldig" zegt hij glimlachend.

Al snel is Max terug en houdt hij iets voor de camera, waardoor ik het niet kan zien. Ik hoor Caleb grinniken en hij houdt hetgeen wat Max wil laten zien, goed voor de camera. Ik zie dat het een tekening is van een huis met 4 poppetjes. "Wie zijn dat?" Vraag ik nieuwsgierig, ook al weet ik het wel. "Ikke, papa, Marjo en jij!" Zegt hij blij. "Hij is heel mooi" zeg ik glimlachend, waardoor ik Max zie stralen.

De schoolbel gaat en het wordt een grote chaos in de kantine. "Max, ik moet ophangen okee. Ik moet weer verder met school" "Okee" zegt hij triest. "Ik bel je snel weer!" Zeg ik. Hij knikt. Ik zeg Caleb ook nog snel gedag en dan hang ik op, waarna ik mijn telefoon in mijn broekzak doe.

Nog een paar uurtjes...