My changing life •Dutch• {voltooid} (herschreven)

*Hoofdstuk 29*

P.O.V. Caitlyn
Ik zit met de dokter in de wachtkamer, met een bekertje water in mijn handen. De tranen lopen nog steeds over mijn wangen. "Ik moet nu ergens heen. Kan je iemand bellen om te komen?" Vraagt de vrouw vriendelijk. Ik knik. "Bedankt" zeg ik. "Geen dank meid. Sterkte" Ik knik en de vrouw loopt weg.

Ik pak mijn telefoon en bel Sander op. Het is hier nu 14:00 en in New York is het dus 8 uur 's ochtends.

Na een paar keer overgaan, word er opgenomen. "Hey babe, waarom bel je zo vroeg? Mis je me?" Vraagt hij met zijn lieve stem. Ik barst weer in tranen uit en zet het bekertje water naast me neer om mijn vrije hand voor mijn mond te slaan om de harde snikken te dempen.

Sander: "Cait, wat is er aan de hand? Je maakt me bang"
Ik: "Caleb... H-hij is n-neergeschoten e-en er i-is een k-kleine kans d-dat hij h-het overleefd" snik ik.

Het blijft even stil, wat ook logisch is. Ik zou ook niet weten wat ik zou moeten antwoorden.

Sander: "Ik zou je nu zo graag in mijn armen willen hebben om je te troosten. Ik weet niet wat ik moet zeggen Cait. Wat vreselijk. Ben je nu in het ziekenhuis?"
Ik: "Ja. I-k ben n-nu aan h-het wachten, m-maar i-ik heb g-geen idee w-wat ze a-aan het doen z-zijn en h-hoelang h-het gaat d-duren"
Sander: "Ik blijf bij je oké, probeer maar een beetje te kalmeren. Volg mijn ademhaling maar"

Hij laat duidelijk zijn ademhaling horen en al snel ben ik iets rustiger. Mijn tranen zijn op en ik pak trillend het bekertje met water vast om het in een teug op te drinken.

Ik: "Dankjewel" fluister ik.
Sander: "Je hoeft me niet te bedanken Cait. Ik zou nu zo graag bij je willen zijn om je te steunen en te troosten. Ik weet dat dit snel is, maar ik houd van je."
Ik: "Ik houd ook van jou, Sander"

Ik zie een dokter uit de kamer lopen waar Caleb binnen was gebracht.

Ik: "I-ik moet ophangen. Volgens mij zijn ze klaar"
Sander: "Bel me meteen als je het hebt gehoord oké"
Ik: "Oké, doei"

Ik hang meteen op en kijk de dokter vragend aan. "Hij heeft het op het nippertje gehaald. Ik had het niet verwacht, mij hij is de operatie goed doorgekomen, dankzij uw mouw die stevig om het schotwond heen gebonden zat. We houden hem wel tijdelijk in een kunstmatige coma, want hij kan nog niet op zichzelf ademen. Maar hij is buiten levensgevaar. Wilt u hem zien?"

Ik weet even niet wat ik moet antwoorden, maar sla mijn armen om de middel van de dokter heen. "Dank u, dank u, dank u. Ik wil hem heel graag zien" zeg ik met een grote glimlach.

Hij glimlacht terug en zegt dan dat ik hem moet volgen. Ik volg de dokter en na een aantal gangetjes, komen we aan bij kamer 267. "Hier ligt hij. Als er iets is kunt u op het knopje naast het bed drukken. Er komt zo een zuster langs om alles te controleren en om de gegevens te vragen." Ik knik en dan loopt hij weg. Ik open de deur en loop naar binnen. Ik zie Caleb stil in het witte bed liggen met allemaal slangetjes aan zijn lichaam verbonden.

Ik pak een stoel en zet deze naast het bed neer. Ik ga erop zitten en pak dan Calebs hand vast, die ijskoud aanvoelt. "Je hebt me zo erg laten schrikken Caleb, maar gelukkig is alles nu voorbij. Ze zeggen dat je het op het nippertje hebt gehaald en dat laat maar weer eens zien hoe sterk jij als persoon bent. Ik weet dat je me niet kan horen, maar het voelt goed om tegen je te praten. Je bent mijn beste vriend en ik kan je echt niet kwijt"

Na een paar minuutjes gestaard te hebben, schiet me ineens te binnen dat ik Sander meteen moest bellen. Ik pak mijn telefoon weer en bel hem op.

Ik: "Hij leeft nog" zeg ik meteen, met een grote glimlach op mijn gezicht, die hij niet kan zien.
Sander: "Oh Cait, dat is geweldig nieuws!"
Ik: "Hij heeft het net aan gered en hij ligt nu in een kunstmatige coma, maar hij is er gewoon nog"
Sander: "Hoe is het eigenlijk gebeurd?"
Ik: "We hadden een meeting met alle leden van The Spikes en er waren 20 opstandelingen die ons aanvielen en toen dat klaar was, zag ik hem ineens liggen met een schotwond. Ik weet ook niet wie het heeft gedaan, maar diegene is toch dood, dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken"
Sander: "Dus, je kon in principe na vandaag weer terugkomen?"

Ik zucht.

Ik: "Ja klopt, maar nu blijf ik hier om voor Caleb te zorgen"
Sander: "Ja dat begrijp ik, als je me maar elke dag belt. Ik mis je"
Ik: "Ik mis jou ook"

Ik hoor de deur opengaan en zie een zuster binnenkomen.

Ik: "Ik moet weer gaan. Er is een zuster die een aantal dingetjes moet weten. Ik bel je snel weer, oké?"
Sander: "Is goed. Ik hou van je"
Ik: "Ik ook van jou. Doei"
Sander: "Doei"

Ik hang op en kijk de zuster glimlachend aan, die een aantal dingen controleert bij Caleb. "Zou je dit formulier alsjeblieft in kunnen vullen?" Vraagt ze, als ze het formulier en een pen overhandigt. "Ja, natuurlijk"

Als ik alle gegevens die ze nodig hebben heb ingevuld, loopt de zuster weer weg.

Ik bel Marjolein op. Ik vertel alles wat er is gebeurd en dan zegt ze dat ze er meteen aankomt.

————

We zijn weer een week verder en het gaat goed met Caleb. Hij is nog niet wakker geworden, maar de dokters halen hem vandaag uit de coma, want hij kan als het goed is weer uit zichzelf ademen.

Ook is alles geregeld met The Spikes. Alle opstandelingen zijn definitief uitgeschakeld en de mannen die gedwongen werden, hebben een verklaring afgelegd en leven weer een onbezorgd leven.

De dokter komt binnen en ik geef hem een hand. "Bent u er klaar voor?" Vraagt hij aan mij. "Ja zeker!"

Marjolein had er trouwens ook graag bij willen zijn, maar ze moest helaas werken.

De man haalt de beademing weg, wat Caleb achterlaat met minder draadjes. "Het kan nog een paar uurtjes duren voordat hij wakker wordt, maar dat is normaal" Ik knik en dan loopt de dokter weer weg.

Na een paar uurtjes zie ik de oogleden van Caleb knipperen. Ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht. Ik ben zo blij dat hij wakker is! "Hey" fluister ik zacht. De ogen van Caleb gaan langzaam open en hij kijkt me vermoeid aan. Hij sluit zijn ogen weer en probeert iets te zeggen. "Wil je wat water?" Vraag ik. Ik zie zijn hoofd lichtjes knikken. Ik pak een bekertjes water en een rietje en laat Caleb dan een paar slokjes nemen.

"Wat is er gebeurd?" Vraagt hij met een schorre stem. "Dat leg ik je nog wel uit. Het enige waar jij nu aan moet denken is je herstel" zeg ik. Hij zucht en laat zijn hoofd weer in het kussen vallen, want hij wilde rechtop gaan zitten. "Gaat het met jou goed?" Vraagt hij. "Ja ik ben helemaal in orde" Hij glimlacht naar me ik geef hem er een terug.

————

Weer een paar dagen verder, dinsdag, mag Caleb naar huis. Marjolein heeft vrij kunnen vragen en is er ook bij. Caleb zit op het bed en Marjolein helpt hem om in de rolstoel te zitten. Hij heeft natuurlijk lang op bed gelegen, dus z'n spieren zijn verslapt. Thuis komt er iedere dag iemand langs die oefeningen met hem gaat doen en hem gaat helpen om weer te lopen.

Marjolein duwt de rolstoel en ik heb de tassen vast waar de kleding van Caleb in zit.

Marjolein helpt Caleb in de auto en ik leg de tassen in de kofferbak. Ik ga op de achterbank zitten en als Marjolein ook zit, rijden we naar het huis van Caleb. "Blijf je deze dagen bij ons?" Vraag ik nieuwsgierig. "Ja" zegt ze glimlachend. "Gezellig!" Zeg ik.

Als we bij Calebs huis zijn aangekomen, duw ik Caleb naar de voordeur en open ik deze, voordat ik hem naar binnen. In de woonkamer aangekomen verplaatst Caleb zich van de rolstoel naar de bank. "Eindelijk thuis" zegt hij glimlachend.

————————————————————————
Jeetje, ik heb ineens heel veel inspiratie en dit is het langste hoofdstuk wat ik ooit geschreven heb🤯

Xxx Eline