23 | Bab 23

927 64 8
                                    

BLIND GIRL

Hiasilah bibirmu dengan senyumanmu tika diriku tiada bersamamu. Kelak, suatu hari nanti dia akan menjadi pengganti buat diriku

"KELUAR! Semua keluar! Aku taknak tengok muka korang lagi! Penipu semua ni"

Buku merah jambu yang diberi oleh Naim aku campakkan ke lantai wad. Rasa bersalah langsung tidak pernah hadir dalam diri aku apabila hadirnya sifat garangku. Malah, aku tanpa serba salah menengking mereka lagi.

Aku sudah tidak tahan. Apa semua ini! Sudah-sudahlah menyusahkan aku! Aku masih muda. Biarkan aku bebas. Janganlah kalian ingin mengusutkan fikiran aku. Ingat aku bodoh sangat.

"Lia.. Jangan macam ni nak" ibu mula memujukku disebelah.

Wajahku masih bengis. Entah rasukan mana syaitan buat sehingga aku jadi sebegini. Aku cepat naik angin sejak menjak ini. Setakat happy tu pun jarang-jarang kalau diberi lawak. Jangan hambar sudah. Aku lempang.

"KELUAR AKU KATA! KELUAR! AKU TAK NAK TENGOK MUKA KORANG LAGI. SHH SHH.." sekali lagi aku menaikkan suaraku. Kali ini mendatar.

Sakit jugak eh tengking manusia tak reti bahasa ni.

Naim masih menundukkan kepalanya. Dari masuk wad aku, disitulah lantai yang menjadi hala tuju buatnya untuk termenung. Hanif pula memandang aku dengan wajah yang agak gusar. Takut kena baham dengan singa. Haidar pula sudah terketar-ketar. Dari gerak geri baju melayunya, aku dapat agak yang material baju itu menggigil sahaja sedari tadi.

Pandai kau mentafsir Aulia. Aku bangga ngan kau. Bangga wujudkan watak kau. Ehek - Author.

"Lia, kenapa ni?" Imran terus menghampiri aku. Terkedu aku.

Dia merapati aku. Punggungnya dilabuhkan di sisiku. Aku tidak marah tidak pula menengking. Hatiku tenang bersamanya. Mukaku yang bengis tadi perlahan-lahan bertukar kepada riak yang tenang seperti di taman flora bukannya di zoo yang gelisah.

Hazrul Imran.

Ada pula mereka kata lelaki ini jahat. Kurang asam. Betiklah kau! He's a good guy. Sedari tadi mereka menyumpah saranah Imran, tetapi aku langsung tidak percaya. Malah, cerita itu langsung tidak masuk akal. Masuk ketiak adalah.

"Rul..?"

"Eh Hanif, Haidar. Aku tak sangka pulak korang datang..." ujar Imran dengan wajahnya yang agak keletihan. Penat naik tanggalah katakan. Alah, acah nak diet gitew.

"Eh tak! Tak. Aku lagi tak percaya yang kau nak datang" Haidar memberanikan diri mendekati Imran yang tingginya tidak kurang dengannya. Alah, nanti dia pendeklah balik.

Dengan rasa tidak bersalah, Haidar mencengkam kolar kurta baju milik Imran. Kami yang berada di wad, terkaku. Malah, agenda apakah seperti ini?

"Go die lah cibai! Kau ni langsung rasa tak bersalah eh! Masa dulu, kau langsung tak datang jumpa abang aku. Langsung tak rasa bersalah nak minta maaf dekat dia..." tangannya yang menggenggam kolar itu tadi dicengkam kuat lagi.

Hampir semput diri Imran. Sakit tekaknya apabila tidak dapat bernafas dengan baik. Apa salah dia. Tolonglah, aku baru balik berjemaah dari masjid lepas solat jumaat, sekali datang hospital, tak tahu pulak derita yang datang. Kalau aku tahu, aku tak datang lawat Lia - Imran.

"Ka-au kenapa hah? Aku ada buat salah ke kat kau hah? Lepaskan wehh!"

"Kau! Kau tak ingat ke dulu! Dulu, kau suka buli Aulia. Kau pukul dia kalau dia tak bagi kau duit saku dia. Sekali abang aku datang selamatkan dia, kau hampir nak tarik nyawa dia kau tahu tak! Bodolah kau! Sekali dia nih sakit, kau datang eh? Sekali abang aku kat hospital, kau abaikan je. Bukannya nak mintak maaf sebab buat dia kemalangan. Such a bad guy. Tak patut dibuat suami"

Blind Girl Where stories live. Discover now