The Warrior 1: Primo

Chapter 29

I nodded.

He clicked a portion of his safety shoes and a knife's head ejected from it. Hinila niya ito nang hindi nakatingin ang mga nagbabantay sa amin. He was carefully sliding it up and down to remove the rope that tied each of our hands. Nang matanggal niya ang tali sa kamay niya ay nagkunwari itong nakatali pa rin ito.

"Do not move even an inch," he mouthed.

I nodded again.

Nang aakayin na kami pataas ng mga nagbabantay sa amin ay mataktikang pinisil ni Primo ang may hawak sa kanya sa pulso. He hit another pressure point using his palm and the guy went lying to the ground, lifeless.

Akmang tutukan ako ng baril ng may hawak sa akin so Primo eyed me, carefully reminding what we talked about then threw the knife in the air. The knife missed me by a millimeter because it gave me a very small cut in my cheeks. If I moved, ako sana ang tinamaan ng kutsilyo. But I kept my end of the bargain this time. He keeps messing his job because of me.

Nang mapansin ng mga kasamahan nila ang nangyayari ay agad nila kaming nilapitan at tinutukan. Someone from the group lunged an attack, wanting to fight Primo using strength. Primo stopped him using his palm at itinulak pabalik sa kanya ang pwersang binigay niya. Habang nangyayari naman ang suntukan nina Primo at ng apat na lalaki ay isa isa rin akong nilapitan ng dalawang natitira. The others went ahead with Jake thinking we got captured and we couldn't escape kaya mas nagbigay 'yon ng advantage sa amin.

I took a step back at tumama ako sa dibdib ni Primo. Napapalibutan na kami ng mga ito. Nang akmang babarilin na kami ng mga 'to ay mabilis na kinuha ni Primo ang nalaglag na baril kanina at inunahan ang mga 'to sa pagpapaputok.

Maybe it was instinct that made him shoot the enemy straight to the heart. But I saw that, it happened in front of my eyes. Hindi ko mapigilang manginig sa nakita. The blood, the lifeless body lying on the ground.

"Forget about this," mahinang bulong niya.

I shook my head, temporarily forgetting we're in the middle of danger.

"Ayah!" niyugyog niya ako sa balikat.

Bago pa siya nakapagsalita ay isang putok ng baril ang umalingawngaw.

He tactfully shoved me behind him, willingly taking the bullet supposedly aimed at me.

Para akong natauhan nang makita ang dugong umaagos sa braso niya. Daplis lang ang tama niya but the blood might result to extreme blood loss.

"Hindi na kita uutusang tumakbo dahil hindi ka din lang naman susunod, so stay behind my back," he said as he continued pulling the trigger and shot everyone who tries to get our way.

He's purposely missing the fatal points this time.

Tama lang na hindi kami mahabol ng mga ito, his target are their legs.

Hinila niya ako patakbo sa hindi ko malaman kung saang direksyon. Isenenyas niya sa akin ang isang tagong pinto na hindi mo mapapansin kung hindi naman talaga ituturo. It camouflaged with the surrounding.

It was another safe house.

They didn't know about this one.

Mabilis niyang tinapon sa akin ang dog tag niya na nagsisilbi ring keycard ng pinto para mabuksan 'yon. When we got inside ay hinila niya ako sa loob ng elevator.

"Thank God, we're safe," mahinang bulong ko at dinikit ang sarili sa dingding ng elevator.

Napapikit ako sa naisip. I sat on the floor losing strength and adrenaline rushing off my body. Flashes of dead people lying on the ground flashbacked to me. Blood dripping from their chest.