Twisted Paths (SMBB)

Chapter 34 - Hoping

I rolled my eyes while my eyes closed, parang may mabigat sa aking mga mata at hindi ko ito mabuksan, nag-uumpisa na sana akong mag-panic ng maalala ko na kaya pala ganito ay umiyak ako.

Pinag-alala ko nanaman ang mga tao sa paligid ko, pinag-alala ko nanaman sila dahil lang sa katunayang hindi ko mabibigyan ng anak si rover. Nalulungkot ako para kay rover sa simpleng request lang na hinihingi ka ay hindi ko man lang sya mapagbigyan.

Minsan hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako sa sakit nato o magagalit, Nung una I accepted it because of this illness rover took a chance to confess his love for me, pero diko alam kung dapat ba akong magsaya dahil naiinis ako! Sa pagkakataong ito gusto kong mawala na ang sakit na ito para naman kahit papaano ay may anak na kami.

Siguro magiging masayang masaya si rover kung magkakaroon kami ng anak, sya na siguro yung matatawag na best daddy kasi ayan lagi ang nakikita ko kapag inaalagaan nya ang kambal, yung mga mata nyang nagtatatalon sa sobrang tuwa.

Napakaganda lang pagmasdan, sobrang caring tapos kaya nyang ilaan ang oras nya para doon sa kambal, masaya akong malaman na kahit wala pa kaming anak ay nakikita ko na sakanya kung pano nya mahalin ang kambal, kung pano nya bigyan ng oras at maging priority ang mga ito.

"Hon, wake up please" I hear his voice, he's calling me in my half sleep.

Dahan dahan kong minulat ang aking mga mata at muntik ng maduling sa sobrang lapit ni rover, Ngumiti sya saakin at hinalikan ako sa noo. Ramdam ko ang kanyang kamay na hawak nya ang kamay ko, ramdam ko ang init na nagmumula doon!

"Thank you honey, for waking up again." The tears run down to his face. Silent filled us, I'm just listening to his silent cry. And it's break my heart knowing that I caused it.

"I'm sorry." My voice is hoarse.

Naramdaman ko ang paulit ulit nyang iling sa aking leeg at mahigpit ko syang niyakap pabalik, walang tao sa loob ng kwarto kundi kaming dalawa lang. Dis oras na ng gabi ngunit hinihintay nya parin akong gumising.

"I love you rover!"

"I love you too babe, I love you so much."

Inalis ko sya sa aking leeg at tinignan ang mukha nya, mabilis syang nagpunas ng mukha at nginitian ako, hinawakan ko ang kanyang pisngi at dumantay doon na papikit sya.

"What are you thinking rover?"

Hindi sya sumagot, ang kanyang mapupulang labi, ang kanyang mga nakasaradong mata, ang magulong mga buhok na nagpapahiwatig na sobrang pagod na sya at kaylangan ng tulog, Ang paghinga na sobrang bigat.

"Magpahinga kana rover" masuyo kong sabi sakanya.

Iling lang ang sinagot nya kaya naman hinila ko sya sa aking tabi, magkaharap kami habang naka kalagay parin ang aking kamay sa kanyang pisngi at sya naman ay nakayakap sa bewang ko.

"You should rest, pinapabayaan mo na ang sarili mo kakabantay sakin. Okay lang naman ako eh!"

Tinignan nya ako at ganun din ako sakanya, hinahaplos ko ang kanyang buhok habang magkadikit ang aming noo. Napakasarap ng ganitong feeling! Ikaw at ang taong mahal mo magkatabi at sobrang magkalapit sa isa't isa, tahimik ngunit wala kang mararamdaman na hiya dahil nilalasap mo lahat ng magagandang nangyayari sa oras na ito.

"I'm sorry hindi kita kayang bigyan ng isang pamilya." Malungkot kong sabi sakanya.

Hindi sya sumagot bagkus ay hinalikan lang ako sa noo, alam ko ang gusto nyang iparating, alam na alam ko kaya naman nasasaktan ako. Dahil pareho naming alam na wala naman kaming magagawa, pero kapag natapos to gusto ko na sana kahit papaano may pumalit hindi ba? Nasa may nadagdagan.

"You're over thinking again."

"I'm sorry, I can't help it."

He smiled.

"Hush baby, we don't need to rush things! We should wait for it to be given, I will wait because maybe it's not yet time, that maybe is not yet for us. We will wait for it baby, we should."

Those words melt my heart and I can't even help not to cry, I'm so lucky to have him! I'm very much thankful that this man is so understanding.

"I love you rover"

"I love you too so much."

And with that, we both fell asleep.

ANOTHER morning came, it's like a new beginning that we need to fight on, that we need to fought the enemies. Mabilis lumipas ang mga araw at ang mga araw na yun ay pinunan naming lahat ng saya, kung saan saan kami namasyal, kung saan saan kami nag stay, we do the hiking, we swim, we bar, and many more.

At ngayon ay last day nanamin dito sa may yate, maganda ang tanawin, masarap ang simoy ng hangin, masaya ang lahat dahil ngayon nalang ulit sila nakatungtong dito sa pangkalaki laking yate na ito.

Caleb owns it, And we all glad that he let us borrow this and ofcourse hindi sila pwedeng hindi kasama at ang kambal.

Madami na din kaming napuntahan mga isla at may mga balak ata silang bumili sa mga na puntahan namin, Hindi ko alam sa mga ito minsan naitatanong ko nalang sa sarili ko kung mga magulang ko ba sila dahil mas makulit pa sila saakin.

I felt a warm embrace from behind, I can't help but to smile and the sweet gesture . I know who is that.

"Your operation is getting really close baby, fight for that monster alright?"

Bahagya akong napatawa, Hindi inalintana ang aking kaba dahil nitong mga nakaraan ay handa nako, handa nakong labanan ang sakit na ito hindi na ako magiging mahina dahil alam ko kung para kanino ako lumalaban, Dahil alam ko na kung kanino ako lalaban at para sa pamilya ko yun at para na rin sa kanya.

"I promise."

And with that, I made my promise and pray that I won't regret it.