Twisted Paths (SMBB)

Chapter 21 - Gone

Hello Guys. Here's the Update!

Bear with the typos and grammatical errors.

Enjoy reading! Don't forget to vote and leave a comment. Thank you!❤

And who want's a dedication? Leave your Un in the comment box.
✂- - - - - - - - - - - - - -
Sa bawat paghakbang na ginagawa ko kung nasaan sya naroroon parang may isang malaking bagay na nakabara sa aking lalamunan, parang may nakadagan na bagay saakin upang mas lalo akong nahihirapang maglakad kung nasaan sya. Parang isang slow motion ang lahat, parang isang panaginip na gusto ko ng gumising dahil ayoko ng ganito.

Para akong paulit-ulit na pinapatay ng makita ko syang nakahiga sa kalsada at punong puno ng kanyang dugo habang ang kanyang mga mata ay nakapikit, Isang kakaibang kaba ang aking naramdaman. Isang Hinde maipaliwanag , Ang sakit nya sa puso ko hinde ko alam kung bakit ganito.

"Rare" tawag ko dito habang ginigising sya.

Hinde dapat ganito! Hinde dapat Ganito! Nang dahil sakin, napahamak sya! Kung hinde ko nalang sana sya pinauwi hinde sya magkakaganito. Kasalanan ko!

Niyakap ko ito at doon umiyak na parang bata, I'M SO SCARED.

"Please baby, Open your eyes! please! I will make it up to you. Please! I need you. I need you rare! Wake up baby!"

"Enough Rover, Andyan na ang Ambulansya para kunin si Aurora." Umiiyak na tugon ni mom.

I FEEL SO HELPLESS. ayan ang mga katagang paulit - ulit lang na umiikot sa utak ko habang iniintay na lumabas ang doktor sa E.R

kanina pa pinapatahan ni dad si mom dahil hindi parin ito tumitigil, seeing my mom like that makes me feel so guilty.

I hug her and Whispered "I'm so sorry mother. It's my fault" Sabay punas sa tuloy tuloy na luhaa galing sa mata nito.

She hugs me too.

"What should I do mom?" parang bata akong sumubsob sa leeg nito at humagulgol, hindi ko kaya. Sobrang sakit!

"S-sssh. Don't blame yourself you're just caught off guard."

"Kahit na mom! kung hinde ko nalang sya pinauwi, hinde sya magkakaganun! Just kill me mom. I can't bear seeing her in that situation, I can't bear to see her like that na para bang wala ng buhay!"

Isang malakas na sampal ang aking natanggap, MANHID yan lang ang nararamdaman ng buong katawan ko, pagod ako.

"Tingin mo ba natutuwa ako na andyan si aurora sa loob? Pinaalagaan sya saatin rover! pero anong ginawa natin? Nilagay natin sya sa alanganin! Tingin mo ba gusto kong sinisisi mo ang sarili mo? anak.. Hinde. ayoko ko na kahit isa sainyo naandyan sa punyetang E.R nayan."

Humagulgol itong muli, Masakit para saakin na makita syang nasasaktan at wala akong magawa kung hindi yakapin lang ito.

"Tama na. Please.. Kung mag sisisihan lang tayo dito, wala tayong mapapala. Let just save our energy for rare." Si dad.

Two hours passed but the doctor is not yet showing up, I'm so damn scared for rare. So much! What if.. something happened to her inside the E.R? Hinde ko kakayanin. Hindi ko kaya. I like her.. or even I'm falling for her.

Napahilamos ako ng muka sa sobrang kaba, bakit hindi parin lumalabas ang mga doctor?Bullshit. I groan!

Narinig ko ang pagbukas ng pinto at dali daling tumayo upang salubungin ito

"Who's the relative of Ms. Aurora Hadid?"

"Kami ho." Sabay na sabi ni dad at mom.

"I'm so proud of your daughter Mrs. Woodson! the operation was succesful." Nakangiting sabi nito.