Twisted Paths (SMBB)

Chapter 26 - Confessed

"Ano bang ibig mong sabihin? Anong gusto mong ipahiwatig?" naguguluhan nyang sabi.

ngumiti nalang ako at tumingin sa kalangitan na syang nagsasabing ito ang isang napakagandang araw upang gumawa ng maganda at iwan ang kasakitan, Hindi ko alam kung kelan nagsimula ang mga bagay na aking binibigyan ng kahulugan. Marahil siguro ay kung ano ang aking nararamdaman ay sya namang pag-iiba ng kalangitan, para bang sumasang-ayon sa akin ang langit.

Narinig ko ang kanyang buntong hininga at yumuko nalang, sa ganitong paraan ay hindi ko makita ang kanyang mukha na syang ikinalungkot ko, lungkot... ito na lang ang lagi kong nararamdaman, hindi ko alam ngunit sa buong buhay ko ay mabibilang mo lang sa daliri kung naging masaya ba ko.

"How to be happy rover?" I said out of nowhere. Bigla naman itong napatingin saakin, naguguluhan sa mga itinatanong ko, sa mga sinasabi ko.

"Be with me, and I'll make sure you'll be happy. Just stay!"

Napailing naman ako.

He offer me to stay by his side, he offer me to be with him. I should be happy and jump with this happiness, I should hug and kiss him. but, NO I stay still and look at him.

Umiling akong muli na syang biglang tulo ng aking luha at pinunasan agad iyon. "No rover, You don't understand! if I will stay, I know I will be happy and that happiness is together with pain, kung patuloy parin akong papasok sa mundo mo, masasaktan lang ako. Dahil pareho lang tayong mahihirapan."

"I think mas ayos kung babalik ka nalang sa pilipinas dahil iyon ang mas nakakabuti, and I'm letting you go rover."

Tumalim ang tingin nito sa akin ang ang panga nitong nag-iigting sa galit, ang kamao nitong parehong nakayukom, patuloy parin sa pag-agos ang luha ko at patuloy ko parin itong pinupunasan gamit ang aking kamay, Ito na siguro ang mahirap na desisyon na ginawa ko.

Na itong desisyong din ito ang gusto nyang marinig mula noong nang-gulo ako sa buhay nya, sigurado masaya na sya ngayon dahil sa wakas wala ng mangungulit sa kanya, wala ng manggugulo, wala ng mang-aaway sa magiging girlfriends nya.

"I'm sorry for everything, sorry for what I've done to you, sorry... and I hope that someday mapatawad moko sa mga nagawa ko, sa pagiging makulit, sa pagiging pasaway. sorry and I do hope someday, just someday that if we will cross our path again I just closed my eyes and whisper 'no'."

Nakita ko ang pagtulo ng luha nito na pinunasan nya agad. "Sino ka ba?" may pang-gigigil nyang sabi. Bahagya akong nasaktan sa tanong nya ngunit inalis ko iyon sa aking isip.

"Sino kaba sa tingin mo para diktahan ako sa gusto kong gawin? sino ka para alisin nalang ako sa buhay mo ng ganun ganun nalang? Sino ka para sabihin ayaw mo na? SINO KABA?!" bigla nyang sigaw na syang ikinatigil ko.

"YOU'RE SO IMPOSIBLE! YOU'RE SO SELFISH! HOW CAN YOU JUST SAY THAT WORD EASILY?  YES! I WANT THAT FREEDOM and that was BEFORE!"

bigla naman akong napatingin sakanya at nakita kong napahilamos sya ng mukha at sinambunutan ang sarili.

"Sino kaba para magdesisyon para saakin?" mahina nyang sabi at umiyak.

Ito ang unang beses ko syang nakitang umiyak sa harap ko, ito ang labis nagbigay kalungkutan saakin. Ang makita syang sobrang frustrated at hindi alam ang gagawin.

dahan dahan kong inilagay ang aking kamay sa aking dibdib ng maramdaman ko ang pananakit nito, At dahan dahan ko ding ipiinikit ang aking mata sa walang sawang pagtulo ng aking luha.

"You want this freedom right? anong bagay ang bumago sa isip mo? Hindi kita maintindihan!"

"You won't understand kasi ako din naguguluhan pero, Eto ako! itinatama ang lahat ng dinidikta ng isip ko! Idinidikta ng puso ko! tapos sasabihin mo sakin pinapalaya moko? ano to? ngayon ibalik naman natin ang tanong! Anong bagay ang bumago sa isip mo dahil hindi ko maintindihan." mahina nyang sabi sa dulo.