Twisted Paths (SMBB)

Chapter 27 - Calvin

Ayan guys! New update is up! Dahil mahal ko kayo ayiee.

Enjoy reading!

Baka weekends na ulit ako makapag update. Love you! Keep safe always.

★ ★ ★ ★

NAKAKULONG ako sa aking kwarto at walang balak lumabas sa silid na ito, wala akong ganang makikikilos dahil wala ako sa mood, mag-isa at nakatingin sa bukas kong bintana, ang hangin na pumapasok doon ay sya namang tinatangay ang kurtina ngunit hindi ko alintana ito.

Dito sa madilim kong silid ay ako lang ang tao, dahil hindi pa naman sya bumabalik, hindi ko alam kung nasaan sya o kung saan sya ng punta dahil kanina pa ako nagkukulong dito. At kanina parin pabalik balik si Shile dito upang sabihing bumaba na ako at kakain na

ngunit hindi ko na lamang pinansin iyon. Wala akong ganang kumain at sumabay sa kanila, sa totoo lang ay nahihirapan ako.

Nahihirapan akong ngumiti kahit pilit lang dahil hindi ko kaya, dahil pagod nakong magkunwari na masaya ako, dahil isang malaking hindi, hinding-hindi ako magiging masaya hangga't hindi matatapos ang paghihirap ko, hinding-hindi ako magiging masaya kung nandito parin itong sakit kong ito.

"Shile c'mon! Let's go down stairs and eat!" sigaw nya mula sa labas, malakas pa nitong kinatok ang pinto ngunit nasa labas parin ng bintana ang aking tingin, pinagmamasdan ang kalangitan na bughaw na may kahalong kaitiman at mga bintuin na sobrang nining, ang buwan na sobrang bilog at mapakaganda.

Nang wala nang kumatok ay saka na lang ako bumuntong hininga at pinaspasyahang lumabas nalamang nag-intay muna ako ng fifteen minutes para ng sa ganun ay hindi nila ako maabutan na lalabas. matapos kong magdamit at mag-intay ay lumabas ako ng dahan-dahan

at hindi naglikha ng anumang ingay, nang makababa ako at tama ang hinala ko dahil wala ng tao doon at malinis na ang lahat kaya naman nag tungo na ako sa pintuan at dahang-dahang binuksan yon.

Nagpakawala ako ng malakas na hangin ng makalabas ako sa sariling bahay, kanina ng lumalabas ako ay pugto ang aking hininga dahil sa gagawin ko. Hindi naman kasi ako palalabas dito lalo't gabi na, ngunit may gusto lang akong puntahan isang restaurant na gustong-gusto ko marahil ay don nalang ako kakain.

Naglakad lang ako dahil bawal ko namang galawin ang kotse ko lalo't na ayokong malaman nila na aalis ako at ayokong ring sagutin ang tanong nila na kung saan ako pupunta, Ang gusto ko lang naman ay ang mag-isa at makapag-isip ng kung ano ba ang dapat kung gawin. Dahil hindi ko na alam dahil ano mang oras ay parang may sasabog sa utak ko at gustong gusto ng sumabog.

"Good Evening Miss Hadid! Welcome to the Calvin's Restaurant!" bati ng nakangiting si Ellaine.

"Good Evening too. The Same" Ngumiti naman ito at tumango at iginaya ako sa isang lamesa doon kung saan ay dulo at ako lang ang pwedeng umupo. Sobrang ganda ng ambiance dito napaka-classy at nakaka-calm ng damdamin, Iniwasang kong wag na munang isipin sya, isipin ang lahat. Gusto kong bumalik sa dating ako na masaya, na kinukulit ang mga taong nasa paligid ko, Gusto ko. Kahit ngayon lang...

"You're here."

Tinignan ko naman kung sino iyon ngunit hindi nako nagulat ng makita sya nandito, ito ang pinaka main nyang restaurant at hindi nako magtataka dahil sakanya naman ito. Ngumiti ako at saka tumango, "Di halata" nakakalokong tungon pa uli nya.

I rolled my eyes and shake my head slightly. "Panget mo calvin, don't me."

Humalakhak naman sya at ginulo ang aking buhok, Kakagatin ko sana ang kamay nya ng madali nya itong iniwas. "Geez Calvin! I told you not to ruin my hair! tsk." naiinis kong bigkas sakanya.

"So bakit napadaan ka?"

"Duh. hindi lang ako napadaan no, I'm here to eat, para kang si charles na bobo na din! hmp." nakita kong inikot nya ang mata nya sakin at napacross arms.

"Grabe ka saming magkapatid, atleast pogi kami at habulin."

"Habulin ng bakla." seryoso kong sabi at sya din ay nagseryoso, Nagkatinginan kami sa mata at sabay na natawa.

I missed this, Laughing like you're truly happy.

"I miss you too princess, you didn't even bother to call me. Tss!"

"And, I miss you too my prince." I hug him tight. " And, sorry for not calling you, You know busy pa sa kung ano anong bagay, pampawala ng isipin. Konti nalang talaga parang masisiraan na ko ng pag-iisip, Masyado akong space out sa lahat ng bagay kaya wala na kong time sa tawag tawag nayan."

Malungkot itong ngumiti sakin at hinawakan ang kamay ko at hinalikan yon pagkaraan, kung ibang tao siguro ako ay kikiligin ako sa ganung gestures ng lalaki para saakin. Ngunit hindi, dahil isa syang kapatid para saakin at ganun din sya, He is precious to me like a diamond and vice versa.

"I'm sorry for not being there when you need someone to cry on, when you need someone who will wipe your tears away, when you need someone to cuddle you when you fall asleep."

"It's alright Calvin, No need to apologize! I know you're a busy person that's why I'm not contacting anyone, because I felt somehow a big weight to anyone, I feel useless when I need someone to be here beside me."

"Don't ever say that again princess! Ofcourse your not that kind of woman, Don't you ever think that again" may diin ang bawat salita na kanyang binibitawan.

"No. It's tru---"

"Sssh" He cut me off using his index finger.

After that he didn't say anything, he just hug me the whole time while my eyes can't stop from crying silently, I don't know. I just feel like crying when someone comforted me! I feel so safe, It's like a comfort zone, It's like he is your armor in a war.

Napatigil ako sa pag-iyak ng maramdaman ko ang isang mainit na tubig, ngunit hindi iyon galing kung saan, kundi galing yon sa mata ni Calvin, humiwalay ako ng pagkakayakap sakanya at tinignan sya ngunit nakayuko syang umiiyak.

"Why are you crying calvin?"

Matagal ito nagsalita, Minuto ang inabot bago sa tuluyang tumigil sa pag-iyak ngunit parang nanlamig ang aking katawan at walang maisip na

kahit ano dahil sa kanyang sinabi.

"I- I know your secret princess."