Twisted Paths (SMBB)

Chapter 17 - Same Reason

Lumilipad ang isip ko, hindi ko nga alam na nakarating ako dito sa isang tagong lugar, sa kakalakad ko kanina pa ay hinde ko napansing nasa isang gubat ako.

Pero ang nakakabighani dito ay natuklasan kong may tagong falls pala ito. Napaka ganda! Nakakawala ng pagod at sakit na nararamdaman ko ngayon.

Hinde ko inantala ang mga pagkagat ng mga lamok at hindi inininda ang dilim ng paligid, Malalim na ang gabi.. At kanina pa rin ring ng ring ang phone ko, Ayokong munang may kausapin kahit na sino naman.

Gusto kong mapag-isa. Nasasaktan ako sa mga binitawan nyang mga salita, Nasasaktan ako na yung tipong tumatagos na sya sa puso ko, Gusto kong mag-tanong na kung bakit? Bakit? Ano ba ko sakanya? Hinde ba ako mahalaga? Masyado ba kong naging sensitive? Masyado ba kong naging sakim na gusto kong akin lang sya?.

Pero ang hindi parin umaalis sa isip ko ay ang katagang binitawan nya kanina. 'Mahalaga s'ya saken'.

Bakit ako hindi ba mahalaga? Ano bako? Punyeta!

Masyado ba akong duwag? Siguro nga ay Oo, dahil natatakot akong masaktan pa lalo! Natatakot ako! dahil simula pagkabata palang naman ay may nararamdaman nako sakanya.

Isa akong duwag, At Inaamin ko yon. Ayoko ng dagdagan nya pa ang sakit na inidudulot nya sakin...

Ilang beses na bakong umalis kapag nasasaktan ako sakanya? Ilang beses naba kong tumatakbo kapag nasasaktan ako? At ilang beses narin ba akong nagpakatanga na kahit anong pilit na taboy nya ay bumabalik parin ako.

Marahil ay buong buhay ko.

At ang pinakanakakatakot sa lahat ay sabihin nya ulit saakin ang katagang 'Ayoko na, Tama na. Hanggang kapatid lang talaga ang turing ko sa'yo.'

Napatawa naman ako ng mapaiit saking naisip. Katapid? With ano? Sex. Wow! May magkapatid bang sarap na sarap sa kama? May ganun bang magkapatid? Putangina!

Kung meron ay talagang napaka-angas nila na to the point na ang sarap nalang mag suicide, Hinde ko maimagine sa buong buhay ko na magmahal ng iba, Ni hindi ko nga magawang magkacrush dahil in the first place ay sya na talaga!

Hinde ko alam kung bakit, bakit sya pa. E meron namang iba dyan, meron namang ibang guy na pwedeng mamahalin ako pabalik.

Pero ang pinaka real quick sa lahat ay yung masaya naman kayo pareho kani-kanina lang, Pero tignan mo naman ngayon. May problema at heartbreaks nanaman akong kinakaharap.

Sa aming dalawa ay ako lang naman talagang nagpupumilit na maging akin sya e. Ako lang naman tong nasasaktan, kase nga ako lang ang nagmamahal saming dalawa.

Naglakad-lakad pako dahil ayoko namang matulog sa damuhan baka sabihin na rape ako kapag may nakakita sakin, Sa iksi ba naman nitong dress ko.

may napansin akong isang kubo roon, walang tao dahil walang nakalagay na ilaw. Buti ay hindi pa low battery itong cellphone ko.

He's Calling...

First time nyang tumawag saken, tumulo ang luha ko dahil sa nararamdaman kung ito.. sa dami ay dalawa lang ang alam ko. Saya at Kalungkutan!

Saya dahil atleast nag-aalala pala sya.

Kalungkutan dahil alam kong napilitan lang sya.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko sa buhay ko, Lagi nalang akong nasasaktan sa paulit-ulit na tao.

Tumigil ang pag ring ng phone ko, sa katunayan nyan ay wala talaga akong balak sagutin ang tawag nya.

Kapag nasasaktan ako tatakbo nalang, Ganun nalang ba? Paulit-ulit nalang. Nakakasawa na rin ang tumakbo hindi ko na nga alam pa ang gagawin dahil nakakapagod na.

Maybe or no! I'm so sensitive person na kapag nasasaktan nya ay tatakbo nalang palayo.

"I need to go home" I whispered Nasa pinto palang ako ng kubo at tinignan iyon nang mabuti. Hindi pang karaniwan ang kubong iyon dahil halatang pinasadya.

"Kung sino man ang may-ari nito, promise ko sayo magiging akin karin. Kasi mas Gusto ko yung tahimik na lugar kung saan pwede kong gawin lahat"

Buti ay kabisado ko pa ang aking nilakaran dahil kung hindi ay nagkanda ligaw-ligaw nako dito.

I step on my audi at pinaharurot yon papuntang bahay. Wala pa kong tulog at sobrang sakit ng ulo ko.

Tama na ang drama, tama na! Ayoko na! pagod na ko. Simula ngayon! Susubukan kong hinde na tumakbo, Susubukan ko namang huwag ng umiyak sa taong lagi akong sinasaktan. Kasi ngayon I feel so vulnerable everytime he unexpectedly hurting me. But it's fine! I'm Good! I feel so Helpless...

Maybe someday I was meant to other prince, because right know I slowly slipping his hands.

Stop this pain.

Naramdaman kong tumutulo nanaman ang mga luhang ayoko ng maramdaman pa. Hindi nako bata para umiyak ng umiyak, I need to protect myself from him. Dahil ang naiisip ko lang ngayon ay ang maging matatag kahit na alam kong wala ng kakapitan pa.

He's Dangerous.

A Heartless..

My Love that can't love me back, His so unfair.

He's Selfish.

I don't know what to do to him anymore.

He's Jerk!

ENOUGH!

Mababaliw nako sa sobrang kalituhan kung ano ba ang tama sa mali. Many thoughts coming from my mind at niisa doon ay wala akong naintindihan.

9:40 AM ng makarating ako sa bahay, Walang taong sumalubong doon sakin ang sabi lang ng mayordoma ay umalis na sila, May inabot saakin sulat at galing iyon ka mom.

Rare

'Honey, What happen? I wrote because your dad and I was worried. Anyway let just talk when you get here in the event. I love you honey.'

Mommy❤

Hindi ko alam kung makakapagshare pako kila mom and dad, I just don't want to talk about it. I know hindi nila papagalitan si Rover, because mom and dad knows that we knew about right and wrong.

They trust us.

Hindi ko alam kung pupunta pa bako o hindi na dahil unang una wala akong tulog pangalawa Ayokong makita sya. Alam ko namang kaya nyang I-close ang deal and lastly wala na kong maisip.

I'm tired! And I want to gain more sleep.

"Ma'am Hindi po ba kayo pupunta sa event?" Nilingon ko itong nagsalita. Ang mayordoma namin, na matagal ng nag-aalaga saamin simula palang kila mommy. She's old parang lola na rin ang turing ko sakanya.

"Drop the Ma'am nanay letty, I won't come" Sabay ngiti ng pagod dito. Tinalikuran ko na sya at naglakad patungo sa hagdan.

Pabalya akong humiga sa kama, This place is one of my comfort zone. Ang mga unan na ito ang saksi kung paano sila laging nababasa.

Kasabay ng pagpikit ng aking mga talukap ang pagtulo ng aking mga luha, this is the last time that I will cry in the same person again.