The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 38

De hele week lijk ik te zweven. Als Tommy moeilijke danspasjes aankondigt voor de halve finale, kijk ik alleen maar glimlachend toe. Elke styliste kan ongestoord haar gang gaan met me. En zelfs de plagende opmerkingen van James of de sneren van Greg weet ik succesvol te negeren.

Op de dag voor de halve finale hebben we een heuse meet en greet met fans. 's Morgens krijgen we eerst wat mediatraining en daarna is het tijd voor het echte werk. Hiervoor zitten we in dezelfde ruimte als waar mijn Niall/Louis-fiasco plaats heeft gevonden. Hopelijk breng ik het er dit keer zonder blunders van dat formaat vanaf.

Een assistente opent de deur en de speciaal voor vandaag geselecteerde fans stromen binnen. Ik weet dat de groep voornamelijk bestaat uit bloggers en YouTubers, via wie de programmamakers de doorsnee directioner hopen te bereiken. Dat leek hun de perfecte combinatie van een persmoment en een ontmoeting met fans.

Ongemerkt zet ik mezelf schrap tegen de zwarte leren bekleding van de bank waar ik op zit. Dit zijn wel een stuk of twintig tieners en wij zijn maar met z'n vieren. Moeten we deze meute echt de hele middag gaan entertainen?

"Hallo." Een meisje met rood kroeshaar en een plaatjesbeugel – alleen boven, zo te zien – komt naast me zitten. "Mag ik even zeggen dat jij mijn favoriet bent?"

"Dank je." Dit is de eerste keer dat iemand die ik niet ken tegen me zegt dat ik zijn of haar favoriet ben. Het is zo apart. Wat weet ze nou helemaal van me? Wil ik eigenlijk wel dat ze iets van me weet? Ik snap echt niet waarom ongeveer de helft van de wereldbevolking zo graag beroemd wil worden, het is veel te stressvol.

"Wie is je eigen favoriet van One Direction?" babbelt het meisje vrolijk verder. "Die van mij is Harry."

"O, ik eh..." Voor de fans lijkt dit natuurlijk de meest simpele vraag ooit, maar voor mij is het nog een behoorlijke opgave. Tot een paar maanden geleden moest ik helemaal niks van deze band hebben. Hoe moet ik nou weer een favoriet uitkiezen? "Dat was Zayn," lieg ik uiteindelijk. "Daarom wil ik graag zijn plaats innemen."

Gelukkig lijkt mijn nieuwe beste vriendin dit te geloven. Ze leidt haar aandacht zelfs een milliseconde van mij af om een kop thee voor zichzelf in te schenken en een muffin van de etagère op tafel te pakken.

Ondertussen zijn er twee andere meisjes tegenover me gaan zitten; eentje met donker haar en een licht getinte huid – vermoedelijk een latino – en een meisje met kort, dun, donkerblond haar. Ze zien er allemaal zo verschillend uit dat ik me even afvraag hoe ze in vredesnaam allemaal dezelfde idolen kunnen hebben. En daar ben ik straks misschien wel een van.

"O, ik ben trouwens Kim," stelt het meisje met het rode haar zich voor.

Dat lijkt me een goed moment om de meisjes tegenover me ook vragend aan te kijken. Het kan vast geen kwaad om hun namen te weten.

"Melissa," beantwoordt het kleine, donkerblonde meisje mijn onuitgesproken vraag.

"Ik heet Isabel," zegt het meisje naast haar.

Mooi, dan weet ik dat ook weer. Als ik vanmiddag krankzinnig word dan weet ik in ieder geval wie ik daarvan de schuld moet geven.

Om mezelf even bezig te houden, pak ik ook een kop thee en een muffin. Ik wissel kleine slokjes van de hete thee af met minihapjes van de vanillemuffin om er zo lang mogelijk van te kunnen genieten.

Plotseling port er iemand in mijn rug. "Praat met ze," sist een stem bij mijn oor, overduidelijk die van Mason. "Je zit hier niet om levend standbeeld te spelen. Dit zijn je fans."

Shit. Naarstig zoek ik naar een gespreksonderwerp. Ik wil helemaal niet met deze meisjes praten. Wie weet wat ze over me gaan schrijven op hun blogs.

Gelukkig is Kim me voor met praten. "Vind je het niet bijzonder dat je het enige meisje in de show bent?"

"Ja," antwoord ik zonder nadenken. "Ik denk dat dat ook wel een deel van mijn kracht is, hoor. Maar ik wil laten zien dat het niet altijd de jongens tegen de meisjes hoeft te zijn. We kunnen ook prima samenwerken, toch?"

"Dat vind ik ook," klinkt het vanaf de overkant. Melissa lijkt nu ook iets meer los te komen en lacht naar me. "Er zouden veel meer gemengde groepen moeten zijn. Wat is daar mis mee?"

"Helemaal niks dus." Meer heb ik er niet over te zeggen. Ik bedoel maar, ik heb dat argument net ter plekke verzonnen. Niemand kan van me verwachten dat ik meteen een heel betoog klaar heb, toch?

"En hoe zit het met die jongen?" wil Isabel weten. "Die in die rolstoel? Tyrrell? Is hij je vriendje?"

Is hij dat? We hebben het er nog niet officieel over gehad, maar hij gedraagt zich in ieder geval wel alsof het zo is. "Dat weet ik eigenlijk niet." Meteen besef ik dat ik veel te eerlijk ben. Vanmorgen bij de mediatraining hebben we nog geleerd dat we niet zomaar alles moeten zeggen, vooral niet als je daardoor onzeker overkomt. "Nee, bedoel ik. Hij is niet mijn vriendje."

"Maar je vindt hem wel leuk?" vraagt Isabel door.

Mag ik dat wel zeggen? Of gaan de fans dan denken dat ik een of andere wanhopige stalker ben? "We zijn gewoon vrienden. Een beetje als broer en zus." Zo cliché, maar wat moet ik dan zeggen? Blijkbaar ben ik ook al niet zo goed in interviews. Dat kan op de lijst vlak onder dansen, ook al begin ik dat nu aardig onder de knie te krijgen.

"Hmm, deze scones zijn echt lekker," merkt Melissa dan gelukkig op, waardoor het gesprek heel even afgeleid wordt naar haar.

Ik maak van de gelegenheid gebruik om nog wat slokjes van mijn thee te nemen. Hoe ga ik de rest van de middag overleven?

**

Wonder boven wonder kom ik toch thuis zonder een theekopje of scone naar iemands hoofd te slingeren of nog een uitbrander te krijgen van Mason. De volgende dag ben ik echter weer de hele dag in de studio. Vanavond is de halve finale, dus het wordt nu echt steeds spannender. Volgens mij vindt Tyrrell het ook spannend, want in ons appgesprek heerst een volledige radiostilte.

Ik probeer me er niet te veel van aan te trekken en focus me op de repetities. Dankzij de harde inspanning van iedereen die erbij betrokken is, verlopen die vlekkeloos. Eindelijk kan ik volledig genieten van mijn tijd op het podium. Misschien is dit dan toch de plek waar ik thuishoor.

Na de laatste repetitie trek ik me samen met James en vier burrito's terug in onze kleedkamer om even in alle rust te kunnen eten voor het circus van vanavond losbarst. Gulzig schrok ik mijn deel van het eten weg alsof ik tien jaar geen vast voedsel heb gezien. Blijkbaar krijg je best honger van de hele dag dansen en zingen.

Ik heb net de laatste hap van deze heerlijke avondmaaltijd doorgeslikt als er op de deur wordt geklopt. Voordat James of ik iets hebben kunnen zeggen, gaat die al open en komt er een rolstoel naar binnen. Mijn aandacht wordt echter getrokken door degene achter de rolstoel: Juli.

"Hé," begroet ik ze enthousiast terwijl ik opspring van de bank. "Wat gezellig."

"Ik kom anders niet voor de gezelligheid," bromt Tyrrell, die met zijn armen over elkaar heen geslagen nors voor zich uit kijkt.

Dat laat mijn wenkbrauwen rijzen. "Wat is er?"

"Ze heeft er vast een goede verklaring voor," zegt Juli tegen Tyrrell, maar ondertussen werpt ze wel een boze blik mijn kant op.

"Sorry, maar mag ik even weten waar dit over gaat?"

Tyrrell zucht en kijkt me dan eindelijk aan. "Waarom loop jij op internet te beweren dat er niks is tussen ons?"

"Doe ik dat?"

"Ach, doe niet alsof ik niet weet waar ik het over heb. Het staat overal, te beginnen op een blog genaamd DirectionKim."

on%3E+++%