The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 5

De opdracht van Mason blijkt niet veel spannends te zijn. Nog voordat ik mijn zus daadwerkelijk heb kunnen bellen, komt er al een assistente naar ons toe om te zeggen dat wij in groep 2 zitten. Ik heb geen idee wat dat betekent, maar als Tyrrell en ik de rest van de deelnemers de zaal uit volgen, komen we terecht in een gang met een aantal deuren waar een nummer op staat.

"Ik gok dat we die met de twee moeten hebben," merkt Tyrrell op en hij rijdt zijn rolstoel de ruimte achter de bewuste deur door.

We belanden in een klein zaaltje waar acht andere deelnemers hun stem opwarmen of fronsend naar een songtekst staren.

"Ah, 'Kiss me'. Toevallig is die mij op mijn lijf geschreven," zegt Tyrrell zelfverzekerd.

Ik rol met mijn ogen. Tot vandaag heb ik nooit beseft hoe zelfverzekerd iemand in een rolstoel kan zijn.

"Hoe zit het met jou, meisjes-Zayn? Gezien jij niet geïnteresseerd bent in dit hele circus... ken je het nummer?"

"Doe niet zo idioot. Iedereen kent het. En toevallig ken ik de tekst ook grotendeels." Nog iets wat ik te danken heb aan Ginny. Toen het uitkwam, was zij helemaal wild van dit nummer. Nog steeds trouwens. Ik heb het al minstens een miljoen keer moeten aanhoren. Waarschijnlijk mompel ik de tekst in mijn slaap.

"Laten we gaan oefenen dan. Volgens mij willen ze dat we dit straks met z'n allen zingen, iedereen om de beurt."

O ja, zoiets heb ik weleens op televisie gezien. Dan zingt iedereen een paar regels en bepaalt de jury wie er door mag en wie niet. Zou er vandaag ook een jury zijn? De leden van One Direction? Ik heb ze nog niet gezien, maar het zou best kunnen. Of misschien worden die pas in een latere ronde ingezet.

"Kom op, Harrison. Dromen is voor mensen die het niet waar kunnen maken. Ik ben nu wel nieuwsgierig geworden naar die stem van jou. Laat horen."

"Mij best." Ik gris een van de mp3-spelers die op een tafel liggen. Zoals ik al verwachtte, staat daar de muziek op om mee te kunnen oefenen. Ik stop de oordopjes diep in mijn oren, druk op 'play' en begin te zingen.

Als ik mijn ogen sluit, is het bijna alsof ik thuis onder de douche sta. Om me heen zijn alleen de vier muren van de badkamer die me kunnen horen. Goed, en de buren dan. Als het raam open staat misschien zelfs de halve straat.

De tekst komt zonder moeite over mijn lippen. De timing is nog niet helemaal vlekkeloos, maar daar kan aan gewerkt worden. Dat moet me wel lukken.

Na het laatste woord houd ik mijn ogen nog even dicht. Pas als ik iemand hoor klappen, open ik ze weer. Het is Tyrrell die me enthousiast toe zit te grijnzen.

"Als je ook nog gedreven was om deze wedstrijd te winnen dan was je echt een concurrent om bang voor te zijn."

"Nu niet dan?" vraag ik speels. Eigenlijk vind ik het best leuk om hier met iemand te zijn die ook een carrière in de muziek wil. Moet ik toch niet gewoon me vol inzetten om zo ver mogelijk te komen in dit programma? Ik wil misschien niet bij One Direction, maar ik wil wel de muziek in. Dit is mijn kans. Als ik nou zorg dat ik in de finale kom en daar afval, kennen mensen mijn naam tenminste. Maar dan moet ik er wel helemaal voor gaan. Met een halve inzet lig ik er in deze ronde al uit.

Een wiel schampt mijn been. "Hé meisjes-Zayn, wat zit jij te dromen? Zullen we het samen oefenen?"

"Goed plan," vind ik. Ik vertel hem niet dat hij er zojuist een serieuze concurrent bij heeft gekregen. Laat ik mijn net gemaakte vriend niet meteen weer wegjagen.

**

De eerste ronde is inderdaad wat ik in gedachten had. Met tien kandidaten op een rij zingen we allemaal hetzelfde nummer, iedereen een paar regels. Omdat Tyrrell en ik in groep twee zitten, is er één groep om de kunst bij af te kijken.