The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 4

"Dat is niet eerlijk."

Ik draai me om en zie een donkere jongen in een rolstoel onze kant op rijden. "Waarom mag zij niet meedoen?"

"Omdat ze een meisje is?" antwoordt de assistente. Het is vast niet de bedoeling dat het eruit komt als een vraag.

"Maar ze heeft een uitnodiging. En misschien ook wel een paspoort." Vragend kijkt de onbekende jongen mij aan.

"O, het geeft niet, hoor," zeg ik met een onschuldige glimlach. "We gaan wel gewoon naar huis."

"Niet zo snel opgeven. Je bent tot hier gekomen. Laat je echt je droom schieten omdat een of andere tuthola zegt dat je niet mee mag doen?"

"Inderdaad," valt Juli de jongen bij. "Kom op, Luca. Laat je uitnodiging en je paspoort zien. Dan moeten ze je wel mee laten doen. En je staat vast ook wel op die lijst, toch?" Mijn zus wijst naar het papier op het klembord van de assistente.

De assistente slaakt een zucht. "Goed, Luca dus. Hoe heet je met je achternaam?"

"Harrison," antwoordt mijn zus in mijn plaats. "We zijn familie van George."

Dat is niet waar. Wij zijn ongeveer net zo verwant aan de Beatles als een albino-pinguïn. Het is puur toeval dat mijn vader die achternaam heeft gekregen van zijn eigen ouders, mijn opa en oma. Maar ach, George Harrison is toch dood, dus wie gaat deze leugen nou controleren?

"Je staat inderdaad op de lijst," geeft de assistente met het klembord schoorvoetend toe. "Goed dan, maar ik ga dit wel met mijn baas overleggen. Dit was niet de bedoeling."

Juli zendt haar een stralende glimlach toe. "Dank je. Onze opa zou u heel dankbaar zijn."

Ik geef haar een por. Zo dik moet ze het er nou ook weer niet bovenop leggen.

"Luca, jij blijft hier. Je familie kan in de zaal gaan zitten."

"Yes!" Juli maakt een klein vreugdedansje en kijkt dan om naar Ginny. "Als we Louis tegen het lijf lopen dan is hij van mij. Wie wil jij? Harry?"

Ginny haalt haar schouders op. "Mij best. Ik ben hier vooral om Luca aan te moedigen."

"Ach, schijnheilige trut," kan ik niet laten op te merken. Zo lekker grootmoedig van haar. Ze is hier alleen maar omdat ze zo nodig haar zin moet doordrijven. Wedden dat als ik me heel even omdraai ze meteen met wie dan ook van die vier dudes staat te bekken?

Mijn moeder slaat haar armen om me heen en drukt me stevig tegen zich aan. "Zet hem op, meisje. Je kunt dit. Doe gewoon alsof je onder de douche staat."

"Ik hou wel liever mijn kleren aan als je dat goed vindt." Het is een grapje om mijn zenuwen te onderdrukken.

Haar lippen raken mijn voorhoofd. "Veel succes."

Ik laat haar los om een snelle knuffel van mijn zus in ontvangst te nemen. Ginny staar ik alleen maar nors aan. Haar ga ik echt niet knuffelen alsof er niks aan de hand is. "Tot straks dan maar."

"Ja, tot straks," zegt mijn zus enthousiast. Dan begeeft mijn entourage zich naar de zaal.

De jongen in de rolstoel steekt zijn hand naar me uit. "Tyrrell."

Ik schud zijn hand. "Luca. Hé, ik wil niet overkomen als iemand met vooroordelen of zo, maar hoe ga je auditie doen in een rolstoel?"

"Toevallig kan ik heel goed rolstoeldansen."

"Dus je bent een beetje zoals Artie in 'Glee'?"

"Zo ongeveer. Alleen ben ik natuurlijk veel cooler."