The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 30

Het wordt een dagelijks ding om filmpjes op te nemen voor Ginny. Ik film stukjes van de repetities en zo nu en dan springen James of Tyrrell voor het beeld. Zodra ik thuis ben, upload ik de video's op mijn YouTube-kanaal zodat Ginny ze in haar ziekenhuisbed kan bekijken.

De dokter heeft gezegd dat het helemaal goed komt met haar. Ze moet nog even in het ziekenhuis blijven, maar haar leven is niet in gevaar. Dat blijkt ook wel uit de appjes die ze me de hele dag door stuurt, waarvan ik geen tijd heb om ze te beantwoorden.

Op zaterdag is er weer een liveshow. De hele week heb ik gedanst met de houding die Tommy me aangeleerd heeft. Tijdens de generale repetitie voel ik me nog steeds een beetje onzeker, maar lang niet meer zo erg als vorige week.

Tijdens het avondeten - deze week is er Chinees gehaald - komt Mitch bij James, Tyrrell en mij zitten. "Smakelijk."

"Wil je ook wat?'" James schuift hem zijn bord toe. 

"Nee, dank je. Ik heb net een hele zak M&M's op. Slecht hè?"

Tyrrell priemt zijn vork in Mitch' richting. "Ga me niet vertellen dat jí­j zenuwachtig bent. Jij hebt niks te verliezen."

"Ik ben zenuwachtig voor jullie," reageert Mitch, maar natuurlijk bedoelt hij met 'jullie' eigenlijk James.

"Gaat wel goed tussen jullie, of niet?" informeer ik nadat ik nog een hap noedels weg heb gekauwd.

James wordt rood, maar hij schuift wel een stukje dichter naar Mitch toe. "Ja, best wel. Ik hoop dat het standhoudt als dit programma voorbij is."

"Als je wint, zullen we elkaar nog heel vaak zien."

"Dan moet ik alleen nog even acht anderen verslaan, waaronder deze kanjers."

Om de een of andere reden triggeren die woorden mijn eigen zenuwen. Ik schuif mijn bord aan de kant. Hoe kan ik aan mijn maag denken op een moment als dit? "Als iemand nog honger heeft, tast toe."

"Niet weer, hè Luca?" merkt Tyrrell op. "Jij gaat knallen vanavond en je gaat er trots op zijn. Doe het voor GInny. Ze zou op de voorste rij zitten als ze kon."

Dat weet ik. Maar ze kan het niet, want ze ligt nog steeds in het ziekenhuis. Gelukkig heeft ze daar wel een televisie tot haar beschikking waar ze de show van vanavond op kan kijken. Die zou ze voor geen goud willen missen.

"Nee," zegt Mitch en hij kijkt me streng aan. "Je moet dit niet voor iemand anders doen. Doe het voor jezelf. Jij bent de moeite waard, Luca. Dans is misschien niet je sterkste punt, maar je kunt wel hard werken. En soms is het genoeg om alleen maar te laten zien hoe graag je iets wilt."

"Dank je. Ik zal mijn best doen vanavond."

En ik weet dat ik dat ook zal doen. Voor Ginny. Voor Tyrrell, James, Mitch en zelfs voor Mason. En voor mezelf.

**

Tegen het eind van het openingsnummer lukt het me om iets meer te ontspannen. Ik ben niet bang meer om te vallen. Laat de mensen op internet maar praten. Ik heb een paar echte mensen om me heen die nooit zo lullig tegen me zouden doen en dat is wat telt. En trouwens, als ik dit niet win dan is de rest van het land me toch zo weer vergeten. Aan die gedachte probeer ik me vast te houden tijdens het nummer dat ik met mijn groepje moet zingen. Dan is het weer tijd om op de uitslag van het publiek te wachten.

In de green room komt Joe weer eens zo dicht op me zitten dat ik de behoefte voel om de politie te bellen. "Zo Luca, je bent vandaag nog niet gevallen. Hoe voelt dat?"

"Goed," antwoord ik met een neppe glimlach. Zo onopgemerkt mogelijk schuif ik iets opzij, ook al beland ik daardoor bijna bij Tyrrell op schoot. Ik zit nog altijd liever dicht tegen hem aan dan tegen die perverse gladjakker van een Joe.

"Vorige week had je niks te verliezen. Voel je deze week meer druk?"

"Ja, wat dat betreft wel, maar het is wel fijner dat ik nu weet wat ik kan verwachten."

"Daardoor zit je iets ontspannener in je vel?"

"Ja, precies." Kan hij alsjeblieft iemand anders gaan ondervragen? Het voelt alsof ik alleen maar onzin uit kan kramen.

Bezitterig legt Joe een hand op mijn been, wat voor koude rillingen door mijn hele lichaam zorgt. "Volgens mij hoef jij je niet al te veel zorgen te maken, hoor. Iedereen die jou uitlacht is alleen maar jaloers. Ik heb even de reacties op je YouTube-video's gecheckt en het zijn allemaal meisjes die het niet kunnen hebben dat jij wél bent doorgedrongen in een talentenjacht waaraan alleen jongens mee mochten doen. Steek die maar in je zak."

Hoewel ik het een twijfelachtig compliment vind, bedank ik hem er toch voor. Daarna richt hij zijn aandacht gelukkig op Greg, wat ik net goed vind. Laat die gast maar even lekker lijden onder deze bezitterige green room-presentator die het niet erg schijnt te vinden of hij nu een meisje of een jongen uitkleedt met zijn ogen.

"Wat een griezel," fluister ik Tyrrell toe, hopelijk buiten het bereik van de camera.

Tyrrell grinnikt. "Wen er maar aan. Als je echt beroemd wordt, zul je met nog veel meer griezels te maken krijgen."

Die gedachte spreekt me helemaal niet aan. Ik wil gewoon zingen en coole videoclips opnemen en mensen blij maken. Niet overal herkend worden en iedereen die iets van me wil. Waarom is dit niet gewoon makkelijk? Waarom heeft elk leuk dingetje zo'n enorm grote schaduwkant? 

"Hé, maak je niet druk," probeert Tyrrell me gerust te stellen. "Je grote vriend Niall - of was het Louis? - gaat er ook niet dood aan, dus jij ook niet. Denk er maar aan dat je ooit genoeg geld zult hebben voor een heel team aan bodyguards."

Op dit moment wil ik even helemaal nergens aan denken, behalve aan de uitslag. Elke seconde voelt als een minuut als je daarop wacht. Mijn ogen zoeken naar de teller op een scherm tegen de achterwand van het podium. De kijkers thuis kunnen nog één minuut stemmen. Ik weet vrij zeker dat Ginny haar hele telefoonrekening leegtrekt om mij naar de volgende ronde te helpen.

James - die even een plaspauze nodig had - duwt Joe niet erg zachtzinnig nog verder tegen Greg aan en komt naast me zitten. "Hoe is het hier?"

"Zenuwachtig," antwoord ik. Plotseling vraag ik me af hoe lang we nog met z'n drieën zullen zijn. Ik weet dat de finale uiteindelijk tussen drie kandidaten zal gaan, maar hoe groot is de kans dat dat uitgerekend wij drie zijn? Dat zou wel heel erg toevallig zijn. Binnenkort zal één van ons afscheid moeten nemen van de rest. In een vlaag van sentimentaliteit sla ik daarom mijn armen om beide jongens heen. "Beloof me dat we altijd contact zullen houden."

James geeft een kus op mijn wang. "Altijd."

"Altijd," voegt ook Tyrrell eraan toe.

Ik weet dat beloftes gebroken worden en dat niks voor altijd is, maar ik weet dat we in ieder geval ons best zullen doen. Daarom druk ik ze stevig tegen me aan. "Dat één van ons maar mag winnen."

De woorden zijn mijn mond nog niet uit of iemand duwt een microfoon onder mijn neus. Joe. "Ik bespeur hier geloof ik iets bijzonders. Zijn jullie nou echt vrienden voor het leven geworden dankzij dit programma?"

"Voor het leven dat zullen we nog wel zien, maar in ieder geval voor nu," antwoord ik vaag. Ik kan tenslotte niet in de toekomst kijken. Wie weet of we elkaar over drie maanden echt nog zullen spreken? Of over drie jaar? Natuurlijk hoop ik dat we dan alle drie een succesvolle carrière hebben, maar je weet het nooit.

"Prachtig," vindt Joe. "Ik denk dat- O, ik krijg net in mijn oortje door dat de lijnen dicht zijn. Nou jongens, nu wordt het spannend."

Het duurt nog eindeloos lang voordat Dash op het podium eindelijk de uitslag doorkrijgt. Met zijn kenmerkende vrolijke lach kijkt hij het publiek in. "En de groep die sowieso doorgaat naar volgende week is... 'Drag me down', Luca, Tyrrell en David!â€

Weer een grote blijk van mensen die in me geloven. En ik weet zeker dat Ginny er dit keer een groot aandeel in heeft gehad. Dus hoe cliché ik het ook altijd vind als anderen het doen, met mijn vingers maak ik een hartjesgebaar naar de camera.