The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 9

Ik heb me nooit gerealiseerd hoeveel ik met Ginny optrok tot we ruzie kregen. Soms spreek ik de meiden uit mijn voetbalteam wel, maar dat zijn toch minder goede vriendinnen. Gelukkig is mijn zus er nog. Die is de laatste tijd wat meer thuis, zogenaamd om mij te helpen met de voorbereidingen voor de volgende ronde (en tegen pap heeft ze gezegd dat ze me gewoon heel erg miste). Ook nu weer, op vrijdagmiddag, bijna een week na de vorige opnames en een dag voor de volgende, staan we samen op haar kamer met een stel haarborstels als microfoons en een hele verzameling cd's uitgestald op haar bed.

"Kan ik niet beter nummers van One Direction oefenen dan dit allemaal?" vraag ik verward als we twee nummers van Kelly Clarkson en eentje van Destiny's Child hebben gezongen.

"Kan handig zijn, maar dit was toch een goede opwarmer? Ik pak Spotify er anders wel even bij." Juli gooit haar haarborstel in de richting van haar bed en stort zich op haar laptop om in Spotify te zoeken naar nummers van One Direction. "Heb je een voorkeur?"

"De nummers die ik nog niet ken. Als ik die dan een keer moet zingen, kost het me tenminste niet veel moeite om ze te leren."

"Slim," vindt Juli. "Zullen we dan gewoon beginnen met het eerste album en ze allemaal afwerken?"

Dat lijkt me een goed idee. Zo kunnen we op een gestructureerde manier alle nummers afwerken zonder er eentje te vergeten. "We kunnen trouwens ook wel gewoon alle nummers even doornemen, toch? Voor de zekerheid?"

"Ja, natuurlijk," antwoordt Juli enthousiast. Eerlijk gezegd heb ik geen idee waarom ze ineens zo graag naar One Direction luistert en met mij de nummers oefent. Het zal wel zijn omdat ze trots op me is of zo. Ze wil me helpen zo ver mogelijk te komen in deze talentenjacht. Daarom zoekt ze nu ook via Spotify naar de albums van One Direction. Niet veel later klinken de eerste tonen van 'What makes you beautiful' door haar kamer.

Ik klem mijn haarborstel nog wat steviger vast en concentreer me op de muziek. Als ik ver wil komen in dit programma, moet ik me voor de volle honderd procent inzetten. Hier komt Luca Harrison, het eerste meisje in een boyband.

**

Omdat ik nu al een week van tevoren weet dat ik mezelf in de opnames voor de volgende ronde ga storten, heb ik des te meer kans om zenuwachtig te worden. De vorige keer had ik dat niet omdat ik toen dacht dat ik niet mee zou doen. Gelukkig heeft Juli al de avond van tevoren mijn outfit samengesteld (met behulp van wat items uit haar eigen garderobe) zodat ik me in ieder geval niet druk hoef te maken over wat ik aantrek. Hoewel...

"Is dit niet een beetje meisjesachtig?"

"Je bent ook een meisje, Luuc. Daar moet je gebruik van maken. Het is je unieke punt," verdedigt Juli haar keuze voor de lichte skinny jeans, het roze topje uit haar eigen kast en de al even roze hakken, ook van haar.

"Maar hakken?" protesteer ik. "Dat gaat me toch iets te ver. Trouwens, ik moet kunnen dansen."

"Ach, je kunt er prima op lopen, dus dansen zal ook wel lukken."

"Dansen is heel iets anders dan lopen."

"Goed dan, goed dan." Ze heft haar handen in de lucht ten teken dat ze zich overgeeft en trekt de deur van mijn kast open. Drie seconden later vliegt er een paar roze All Stars door de kamer dat ik vorig jaar als cadeautje van mijn ouders heb gekregen. "Trek deze maar aan dan."

Nog steeds meisjesachtig, maar met die dingen aan mijn voeten is er tenminste minder kans dat ik mijn nek breek. Niks tegen Tyrrell, maar één deelnemer in een rolstoel lijkt me wel genoeg voor dit programma.

"Luca, ben je klaar?" roept mijn moeder ongeduldig van onderaan de trap.

"Shit," mompelt Juli en ze werpt een verontruste blik op mijn tas. "Kan dat doorgaan voor een tas met sportkleren?"