The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 14

De resterende repetitietijd neem ik uiterst serieus. Ik zonder mezelf af van alles en iedereen om me ervan te verzekeren dat ik de tekst nog steeds ken. Ik oefen een paar keer voor mezelf en ook nog een keer met de pianist van het programma.

Uiteindelijk zitten de twee uur erop en worden we weer bij elkaar geroepen om naar iedereen te kijken. Met nog twintig deelnemers in de race, die allemaal een solonummer zingen, belooft het een behoorlijk lange zit te worden. Vooral omdat iedereen ook nog eens feedback krijgt van de jury. Hoe dan ook is het wel een goede manier om erachter te komen waar je op moet letten in een mogelijke liveshow.

Er zijn ongeveer vijf jongens voor me, waaronder Tyrrell die een paar fantastische rolstoelmoves uit de kast haalt. Wie zegt dat iemand in een rolstoel niet zou kunnen dansen?

Nerveus sta ik op van mijn stoel. Om de een of andere reden voelt het alsof ik voor het eerst voor publiek ga zingen. Wat best gek is als je bedenkt dat juist deze personen mijn eerste publiek ooit was. Alleen kon ik alle vorige keren opgaan in de groep en sta ik nu in mijn eentje in het middelpunt van de belangstelling. En Simon Cowell zit te kijken, ik bedoel maar. Hoe kan iemand dán nog rustig blijven.

Met onvaste stem begin ik dan ook aan mijn nummer. Hoe moet ik dit in vredesnaam drie minuten volhouden? Dit worden vast de langste drie minuten van mijn leven.

Dan vangt mijn blik die van Tyrrell. Hij kijkt me aan alsof hij wil zeggen 'wat ben jij nou weer aan het doen, meisjes-Zayn? Beetje meer pit erin'.

Ik weet dat hij gelijk heeft. De jury zit niet te wachten op onzekere meisjes. Daarom focus ik me enkel en alleen op de jongen in de rolstoel. Ik laat me gaan alsof ik alleen voor hem zing en de rest niet bestaat. Zonder de juiste noten uit het oog te verliezen probeer ik mezelf in te prenten dat de mening van Tyrrell het belangrijkst is. Als hij het leuk vond, kan de jury zeggen wat ze wil maar dan is het niet mijn schuld.

Op deze manier vliegen de drie minuten toch nog snel voorbij. Ik knipper met mijn ogen als de rest van de groep zich mijn waarnemingsveld weer binnendringt.

"Goed, Luca," begint Simon. "Ik vind het heel bijzonder om te zien dat er een meisje meedoet aan deze talentenjacht." Hierbij werpt hij een korte blik op Mason die – of verbeeld ik me dat nu? – een ietsiepietsie in elkaar krimpt. Dan richt hij zich weer tot mij. "In het begin klonk je stem wat onvast, maar later herpakte je je goed. Volgens mij heb je nog niet vaak voor publiek gezongen, klopt dat?"

"Dat klopt," antwoord ik terwijl mijn buik voelt alsof die wordt opengepikt door een stel hongerige kraaien. Kraak me alsjeblieft niet af. Alsjeblieft, niet op televisie.

"Dat was te horen. Hoewel je een mooie stem hebt, klink je heel onzeker. Mijn advies is om daar flink in te oefenen. Mocht je doorgaan naar de liveshows dan heb je een nog veel groter publiek."

"Ik zal eraan werken," zeg ik terwijl ik probeer hem aan te blijven kijken. Blik afwenden is voor onzekere meisjes. "Dankuwel."

Nadat ook de andere juryleden hun zegje gedaan hebben, keer ik opgelucht terug naar mijn plaats tussen Tyrrell en James in. Zo heel slecht heb ik het dus niet gedaan, ik moet me alleen niet meer laten afleiden door het publiek. Daar kan ik wel aan werken. Misschien komen Juli en haar cd's van Destiny's Child dan toch nog van pas.

**

Terwijl de rest van de kandidaten hun nummers afwerkt, neem ik in gedachten de belangrijkste punten uit mijn geschiedenisboek door. Alleen bij James let ik echt op. En wauw, wat zet die jongen een goede performance van 'Send my love' neer. Of hij geschikt is als bandlid voor One Direction, weet ik niet, maar als hij niet in de liveshows komt dan is er hier toch iemand ernstig doof.