The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 7

Geen van de optredens is echt slecht. De groep van Tyrrell heeft zelfs rekening gehouden met zijn rolstoel en daar een hele act omheen gebouwd. Zo te zien vinden de al gevestigde leden van One Direction het ook leuk, want vanaf mijn plek aan de zijkant van de podium kan ik ze alle vier zien lachen.

Dan is het tijd voor de uitslag. We worden verzocht om met onze groepsleden op het podium bij elkaar te gaan staan zodat de jury alle groepjes een voor een langs kan gaan. Vanzelfsprekend is eerst de eerste groep aan de beurt. Daaruit zijn drie jongens door.

"Nog zeventien plekken over," fluistert James.

Ik knik alleen maar, want ik kan nu geen woord uit mijn keel krijgen. Het is maar goed dat we niet meer hoeven te zingen. Dat zou een mooi fiasco worden voor mijn groep. Dan had Greg alleen nog maar een reden meer om een hekel aan me te hebben.

Van de tweede groep gaat er maar een jongen door. Dat betekent dat er wel vier afvallen. En dat er nog zestien plekken in de race over zijn, voor vijfentwintig gegadigden.

"Uit groep drie feliciteren we Greg."

Shit.

"En James."

Iets minder shit.

"En Luca."

Yes! Uit pure blijdschap omhels ik James. We zijn door! Wel jammer van Stephen. Met Alex kan ik niet zo veel medelijden hebben. Hij zat me tenslotte net zo hard belachelijk te maken als die irritante Greg. Jammer dat die wel door is.

James port me in mijn zij en in eerste instantie denk ik dat het is omdat we allebei door zijn, maar dan zegt hij: "Je hebt fans."

Op dat moment hoor ik pas hoe enkele mensen in de zaal mijn naam roepen. Meteen voel ik hoe al het bloed uit mijn lichaam naar mijn hoofd stijgt. Roepen ze omdat ze me leuk vinden?

"Kijk niet zo verbaasd," lacht James. "Je bent goed."

"Niet bijzonder goed," protesteer ik, me afvragend of iemand me kan horen. Dat moest er ook nog bij komen.

"Blijkbaar wil iedereen ineens een meisje in een boyband. Niet negatief bedoeld."

Van hem geloof ik dat hij het niet negatief bedoelt. Alsof James, die zelf ooit een meisje was, zoiets zou zeggen. "Dank je, denk ik."

Ondertussen is de jury allang doorgegaan met groep nummer vier, waaruit weer drie mensen door zijn. In een soort waas maak ik de rest van de bekendmaking mee. Ergens registreer ik de namen van de overgebleven deelnemers wel, maar ik onthoud ze niet. Ik ben veel te blij dat ik er zelf deel van uitmaak.

Tevreden bekijkt Mason de groep van twintig resterende kandidaten die uiteindelijk nog op het podium staan. "Gefeliciteerd. Jullie zien we binnenkort terug in de volgende ronde."

**

De auto lijkt wel een kippenhok. Correctie: een hele stal. Vijfduizend kakelende kippen zouden minder herrie maken dan mijn moeder, mijn zus en mijn soort van voormalige beste vriendin.

"Je bent dóór!" jubelt Ginny zodra ze de deur achter zich dicht trekt. "Dat was zó geweldig. Echt, ik heb met liefde de hele dag op die tribune gezeten."

"Niet de hele dag," helpt mijn moeder haar herinneren. "We kregen ook een rondleiding door de studio toen jullie aan het repeteren waren, Luca. Dat was best interessant om een keer te zien. Al was het natuurlijk ook geweldig om te zien hoe jij die jongens er allemaal uit zong."

Juli legt met een tevreden zucht haar hoofd tegen de hoofdsteun van de passagiersstoel. "Straks kom je echt in One Direction. Zou dat niet cool zijn? Dan hoef ik maar de radio aan te zetten om je te horen zingen."