The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 26

De rest van de uitzending wijkt James niet meer naar mijn zijde. Samen kijken we naar de solo-optredens van de rest. Ergens voel ik me schuldig dat mijn groepje misschien wel door mijn toedoen niet meteen door is, maar ik ben te blij dat James door is om echt ergens spijt van te hebben.

Na het optreden van Tyrrell, die als tweede aan de beurt is en het hartstikke goed doet, knijpt James in mijn hand. "Als geen van ons drieën deze show wint, beginnen we gewoon samen een band, oké?"

Een lach vindt zijn weg op mijn gezicht. "Oké." Dat zou nog eens cool zijn. Bij James en Tyrrell ben ik veel minder snel onzeker. Ik weet dat zij het beste met me voor hebben en me alleen maar altijd willen helpen. Bij hen hoef ik niet te vrezen voor keiharde kritiek en ze zullen me nooit uitlachen.

"Dat is dan afgesproken," concludeert James en met onze handen in elkaar blijven we kijken tot alle zes solo-optredens voorbij zijn.

Terwijl de jury zich beraadt over wie er vanavond moet afvallen, doe ik in gedachten een kort schietgebedje dat het niet Tyrrell is. Laat die stomme Greg maar afvallen, dat is net goed voor hem. Zijn ego kan wel een tegenslag gebruiken.

Uiteindelijk worden we allemaal terug het podium op geroepen. James, Ethan, David en ik moeten helemaal aan de rechterkant gaan staan en de rest in het midden. Eén voor één worden de zes deelnemers die nog kunnen afvallen besproken door de jury. Het is Harry die uiteindelijk het verlossende woord mag doen.

"Degene die niet meegaat naar volgende week, is geworden... Ken."

Uit pure uitzinnigheid ren ik op Tyrrell af en omhels hem. Hij is door! Dat Ken afvalt, kan me niet zoveel schelen. Ik heb toch niet echt contact met hem gehad. Wel jammer dat het dus toch niet Greg is.

Dash sluit de show af en onder een oorverdovend applaus van het publiek lopen we als kandidaten weer backstage. De eerste liveshow zit erop. Ondanks dat ik al sowieso door was, voelt het toch als een overwinning. Dit kan niemand me meer afpakken.

Backstage worden er wat felicitaties uitgewisseld en belooft Ken contact met ons te houden. Hij wenst ons nog veel succes voordat we allemaal de kleedkamers weer in gaan om ons om te kleden naar onze normale kleren.

Het voelt raar om weer gewoon Luca te worden. De hele dag heb ik rondgelopen in kleding en make-up die anderen voor me hebben uitgezocht en nu heb ik weer gewoon mijn eigen spullen aan. Ik pak ook mijn tas uit de hoek waar ik die vanmorgen gedumpt heb en neem afscheid van mijn medekandidaten en het personeel, waarna ik de lange gang door loop. Die voelt eenzaam aan na al het publiek in de zaal gezien te hebben.

Aan het eind van de gang zit een uitgang die me naar de parkeerplaats leidt. Alleen naaste familie van deelnemers heeft daar van het studiopersoneel parkeerkaarten voor gekregen. Mijn ouders dus ook, en precies zij staan nu onder een lantaarnpaal op me te wachten.

Juli komt als eerste op me af en omhelst me zo stevig dat ik even denk dat ik de volgende uitzending alsnog niet zal halen. "Laat je niet gek maken door wat anderen over je zeggen, je hebt het geweldig gedaan. En die Mason is echt een dikke hotdog in zijn mooie pakkie."

Ongewild schiet ik in de lach. "Bedankt voor de steun. En voor je spandoek. Ik heb de tekst alleen helaas niet goed kunnen lezen. Dat was het moment waarop ik struikelde."

"Ik zag het." Bij wijze van herkansing rolt Juli haar spandoek weer uit. In dikke, rode letters staat er: Laat Luca de volgende Harrison in een wereldberoemde band zijn.

"Niet," breng ik uit. "Zeg dat dit een grapje is. Dit heb je níét op televisie laten zien."

"Ach, doe niet zo moeilijk. Zo erg is het toch niet?"

Kans om te antwoorden krijg ik niet, want mijn moeder duwt Juli opzij zodat ze me zelf ook kan omhelzen. "Arme meid toch. Heb je je geen pijn gedaan toen je viel? Ik was het liefst meteen naar je toe gekomen, maar de studiomanager zei dat ik moest blijven zitten."

En dat is maar goed ook. Het was al gênant genoeg zonder dat mijn moeder me hoefde te komen troosten. Ongemakkelijk maak ik me van haar los. "Goed dat je geluisterd hebt. Het was klote, maar ik ben toch door, dus het maakt niet uit." Natuurlijk maakt het wel uit, maar dat hoeft zij niet te weten. Ik wil niet dat zij zich er ook nog mee gaat bemoeien.

Mijn vader schuifelt op me af en geeft me wat onwennig een hand. Zo te zien lijkt hij niet echt te weten wat hij moet zeggen.

Ik trek mijn hand uit de zijne. "Zeg maar geen dingen die je niet meent. Ik vind het fijn dat je er was vanavond, maar ik ben ook niet gek. Ik weet echt wel dat je hier nog steeds niet om staat te springen."

Hij schraapt zijn keel. "Ik eh... Ik heb er natuurlijk geen verstand van, maar volgens mij heb je het best aardig gedaan." Uit zijn mond is dat een heel compliment.

"Bedankt, pap. Mocht ik de finale halen, dan hoop ik dat je tegen die tijd echt blij voor me kunt zijn."

"Je gáát de finale halen." Uit de schaduw stapt nog een figuur naar voren. Niet zomaar een figuur. Het is mijn voormalige beste vriendin. Gelukkig heeft ze het fatsoen om niet haar armen om me heen te slaan alsof er nooit iets gebeurd is, maar blijft ze op een meter afstand staan en kijkt me doordringend aan. "Ik wil je helpen om er alles aan te doen om dat te bereiken."

"Laat het haar doen, Luca," valt Juli Ginny bij. "We hebben al allerlei plannen gemaakt samen. Nog meer straatoptredens, YouTube-video's, alles. We gaan er samen voor zorgen dat jij beter op dat podium durft te staan. En dan kunnen we straks met z'n drieën die stomme Mason uitlachen. Zou dat niet geweldig zijn?"

Met haar, ja. Maar met Ginny erbij?

"Wat is nou nog je probleem?" zeurt Ginny. "Je zegt de hele tijd dat ik niet meer te vertrouwen ben, maar hoe kan ik bewijzen dat ik dat wel ben? Ben jij niet altijd degene die iedereen een tweede kans geeft?"

"Niet iedereen," mompel ik, maar ik weet dat er ergens iets van waarheid in zit. "Wat wil je van me?"

"Een beetje geduld, zodat je me weer kunt leren vertrouwen. En hé, zoiets ergs heb ik toch ook niet gedaan? Het is niet alsof ik met je vriendje ben vreemdgegaan of zo. Zonder mij had je hier überhaupt niet gestaan en zeg eens eerlijk: had je dit willen missen?"

"Bedoel je die val op het podium of alle moeite die het dansen me kost?" Maar ergens voel ik de spreekwoordelijke muur om mijn hart afbrokkelen. Het is wel waar. Zonder haar had ik hier niet gestaan. Ik slaak een zucht en gooi met een dramatisch gebaar mijn handen in de lucht. "Goed dan. Ik zal je niet meer negeren, maar je moet niet denken dat alles weer is zoals eerst."

"Het is een begin."

"Laten we een deal sluiten." Ik kijk haar ernstig aan. "Als ik, met jouw hulp, de finale haal, is alles je vergeven. Dan zijn we weer normaal."

"En anders?" vraagt Ginny uitdagend. Ze is niet bang voor me, dat weet ik ook wel. Ik zou eerder bang voor haar moeten zijn.

"Dat weet ik niet," geef ik eerlijk toe. "Of dan heb jij niet genoeg je best gedaan of kan ik het gewoon niet. Dat zullen we moeten afwachten."

Ginny knikt bedachtzaam. "Als je niet de finale haalt, vraag je alle jongens van One Direction, inclusief Zayn, om een handtekening voor me. Ik weet wat voor hekel je hebt aan vragen om handtekeningen."

"Deal."

Om dit te bevestigen, steekt Ginny haar hand uit en pakt de mijne vast. "Deal."

"Kunnen we dan nu naar huis?" vraagt mijn moeder.

O ja, ik was bijna vergeten dat mijn ouders hier ook nog zijn. Met een glimlach keer ik me haar kant op. "Ja, we kunnen."

En daarmee zet mijn beste vriendin weer een heel klein stapje terug mijn leven in.