The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 1

Zodra ik als laatste van het team de deur van de kleedkamer achter me dicht trek, sluiten twee armen zich om mijn lichaam. "Hé, topscoorder!"

Lachend duw ik Ginny van me af. "Valt wel mee, hoor. Dat was maar één goal."

"Die toevallig wel de wedstrijd besliste. Je maakte het wel spannend, hoor."

"Doe maar niet alsof je alles gezien hebt. Ik weet best dat je pas tien minuten voor het einde aan kwam zetten." Niet dat ik het haar kwalijk neem. Mijn beste vriendin heeft gewoon helemaal niks met voetbal. Ik ga ook alleen maar naar haar dansuitvoeringen om te laten zien dat ik om haar geef. Het is allang fijn dat ze af en toe even langs de lijn staat om me aan te moedigen.

"Om het goed te maken trakteer ik op een cola." Haar hand glijdt al in de mijne en ze trekt me mee in de richting van het hoofdgebouw van de voetbalvereniging. Aan de bar hangen is inderdaad meer haar ding, ook al zijn we nog niet oud genoeg om alcohol te mogen drinken.

Gewillig laat ik me meevoeren over het geasfalteerde pad dat tussen de voetbalvelden door loopt. Her en der zijn nog wedstrijden bezig, maar op de meeste plekken hebben de spelers het veld verlaten om naar huis te gaan of net als wij nog iets te gaan drinken. Ik hou ervan om op deze plek te zijn. Het is mijn tweede thuis.

Vanaf de kleedkamers is het honderd meter lopen naar het hoofdgebouw. Een afstand waar we dan ook niet lang over doen. Ginny duwt de dubbele deuren open en een vlaag van het gezellige rumoer van binnen stroomt naar buiten. Ook hier is te zien dat de meeste wedstrijden inmiddels afgelopen zijn; het is behoorlijk druk.

Ginny en ik nemen aan de bar plaats naast Ben, een vaste klant die hier zo'n beetje woont. Alle vijf zijn kinderen zijn aangesloten bij de voetbalvereniging – vier jongens en een meisje. Zoals wel vaker zit hij de sudoku's in de krant te maken.

Als we eenmaal zitten, kijkt hij op. "Hé Stormram, dat was me nog eens een pareltje van een goal daarnet!"

"Kun je geen andere bijnaam voor me verzinnen?" klaag ik. Stormram klinkt zo agressief. Blijkbaar kijk ik zo als ik me helemaal op het spel focus en daarom is Ben ooit begonnen me zo te noemen. Ik hoop nog steeds dat er iemand is die een leukere bijnaam weet. Ik wil niet op mijn zeventigste nog steeds bekend staan als Stormram.

"Als jij in het nationale elftal speelt dan zal ik je voortaan Speler van het Jaar noemen. Is dat een verbetering?"

Alsof dat ooit gaat gebeuren. Als ik zo goed was geweest had ik al lang op een hoger niveau moeten voetballen. Ik doe dit alleen omdat ik het leuk vind. Geld zal ik er nooit mee verdienen. Volgend jaar ga ik gewoon economie of communicatie studeren. Voetballen blijft iets voor in mijn vrije tijd. Als ik die volgend jaar tenminste nog heb.

"Dames, kan ik iets voor jullie inschenken?" Duncan, topscoorder onder de mannelijke leden van deze club, kijkt ons vragend aan. Zijn ogen passen goed bij het felblauwe shirt dat het personeel van de kantine standaard draagt.

Ginny kan een giechel blijkbaar niet onderdrukken. "Zo hé, sta jij tegenwoordig achter de bar in plaats van op het veld?"

"Niet in plaats van. Ik doe het allebei. Willen jullie nog iets bestellen of komen jullie alleen maar hier om Ben te helpen met zijn sudoku?"

"Twee cola, graag," bestel ik, omdat ik weet dat Ginny het toch niet zal doen. Als zij Duncan eenmaal in het vizier krijgt, kan ze alleen maar kwijlend naar hem staren. Niet dat ik het haar kwalijk kan nemen. Hij is ook gewoon heel erg knap.

"Dat is dan drie pond."

Terwijl Duncan twee glazen cola voor ons inschenkt, legt Ginny drie muntstukken van een pond op de bar. Ze wil haar portemonnee net weer in haar tasje stoppen als ik zie hoe haar blik op Bens krant blijft hangen. Haar ogen worden twee keer zo groot. "Serieus?"

"Wat?" Nieuwsgierig rek ik me uit om het ook te kunnen zien, maar ik heb geen idee waar ze het over heeft. Heeft Ben soms een fout gemaakt? "Wat is er?"

"Dit is er." Met een felrood gelakte nagel tikt ze op een grote advertentie onderaan de pagina. "The search for the next Direction."

Het duurt even voor het tot me doordringt dat het gaat om een advertentie voor een nieuw televisieprogramma waarvoor kandidaten gevraagd worden. En niet zomaar een programma. De winnaar wordt het nieuwe lid van One Direction. 'Word jij de opvolger van Zayn?' schreeuwt de kop van de advertentie.

"O mijn God, Luca!" Van pure blijdschap springt Ginny van haar stoel af en maakt een paar spastische bewegingen. Heel even ben ik bang dat ze een epileptische aanval heeft, net zoals die keer dat we met schoolreisje naar de dierentuin gingen, maar dan begint ze aan mijn arm te trekken. "Je moet eraan meedoen, oké? Zeg me dat je het doet. Alsjeblieft."

"Waarom?" Onzeker werp ik nog een blik op de krant. Wat moet ik bij zo'n televisieshow?

"Omdat jij supergoed kunt zingen en het ontzettend cool zou zijn als je beroemd werd. Heb ik niet altijd al gezegd dat je beroemd zou worden? Ik krijg gewoon gelijk!"

"En wat als ik helemaal niet mee wíl doen?" Ja, ik zing graag, maar moet ik me daarom gaan aansluiten bij een groep waar ik totaal niks mee heb? Ik zou veel liever een solocarrière beginnen. Als dat tenminste voor me is weggelegd. Waarschijnlijk zijn mijn zangkunsten hetzelfde als mijn vermogen om te scoren; leuk, maar niet goed genoeg om echt iets mee te kunnen. Het zit er voor mij gewoon niet in.

Ginny schudt haar hoofd alsof mijn opmerking indruist tegen alle natuurwetten en nooit een serieuze verwerping van haar verzoek zou kunnen zijn. "Natuurlijk wil je dat. Dit is je kans om ontdekt te worden. Dit is het nationale elftal, maar dan op zanggebied."

Ik weet maar net de neiging te weerstaan om haar erop te wijzen dat het hier om een vijftal gaat in plaats van een elftal. Dit is niet het moment voor grapjes. "Waarom zou ik bij One Direction willen?"

"Hallo, ben je doof of zo? Dat vertel ik je toch net? Heb je vandaag een bal tegen je hoofd aan gekregen of wat?"

"Nee." Ik besluit haar te negeren en neem een slok van mijn cola. Wat moet ik nou bij een stel dudes? Als het nou een gewone talentenjacht was geweest, met een winnaar die een platencontract kreeg aangeboden, dan had ik er wel over nagedacht. Het lijkt me heerlijk om geld te verdienen met iets dat je graag doet. Maar bij een band die al jaren bestaat? Dat lijkt me echt niet handig. Zeker niet gezien het allemaal jongens zijn.

"Komt dat even mooi uit," grinnikt Ben naast me.

Verward kijkt Ginny hem aan. "Hoezo dat nou weer? Ze laat de kans van haar leven lopen!"

"Niet exact," zegt Ben. "Je hebt namelijk een klein dingetje over het hoofd gezien."

"Wat dan?" vraagt Ginny ongeduldig. Om zichzelf een houding te geven, pakt ook zij haar cola van de bar.

"Dit." Ben wijst op de zin die in kleine, witte letters onderaan de advertentie staat: 'Uitsluitend voor jongens tussen de zestien en zesentwintig jaar'.

Triomfantelijk kijk ik Ginny aan. "Je ziet het. Ik kán helemaal niet meedoen." Ik zit dan misschien op voetbal en ik werk na school als vakkenvuller, maar volgens mijn paspoort ben ik toch nog altijd een meisje. En dat zal altijd zo blijven.

Ginny slaat haar armen over elkaar. Voor haar is hier het laatste woord duidelijk nog niet over gezegd. Maar blijkbaar weet ze zelf ook niet zo goed wat dan het laatste woord zou moeten zijn, want ze houdt wel haar mond.

Gelukkig maar. Ik ga niet bij One Direction. Punt uit.