The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 22

Wacht, wat? Verwoed knipper ik met mijn ogen, maar het woord blijft hetzelfde. Toch kan de betekenis ervan maar niet tot me doordringen. Ik heb meer uitleg nodig.

Gelukkig geeft Louis me die. "Onze kijkers konden één persoon naar de volgende liveshow stemmen en dat ben jij geworden. Morgenavond heb je dus niks te vrezen."

Verdwaasd sla ik mijn handen voor mijn mond. Gebeurt dit echt? Maar hoe dan? Ik ben echt niet de leukste, meest opvallende, beste deelnemer. Dit moet een misverstand zijn. Waarom zouden zoveel tienermeisjes anders op mij gestemd hebben in plaats van op een knappe jongen?

Plotseling besef ik dat ik nu waarschijnlijk iets moet zeggen. "Eh... bedankt. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Dit had ik niet aan zien komen."

"Dat is wel duidelijk," grijnst Harry vanachter de enorme wildcard.

Keer op keer glijden mijn ogen over de gouden letters. Ik kan dus niet in de eerste liveshow al naar huis worden gestuurd. Wauw. Wie had dat kunnen denken?

Een hand landt op mijn linkerschouder. "Gefeliciteerd."

Ik werp Tyrrell een dankbare glimlach toe. "Dank je. Nu moet jij nog door zijn. En James."

"Ooit moet een van ons afvallen, weet je."

"Dat hoeft nog niet nu te zijn."

"Weet ik," zegt hij. "Laten we met z'n drieën de finale proberen te halen."

"Dat lijkt me een mooi streven." Met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht zak ik onderuit in de zachte bekleding van de bank. Voor miljoenen mensen optreden is nog steeds eng, maar het is al een klein beetje minder.

**

Na het nieuws van de wildcard kan ik niet wachten tot ik thuis ben. Wat mij betreft gaat de bus veel te langzaam. En dan moet ik ook nog de bus naar huis nemen.

Eindelijk loop ik mijn straat in. De glimlach is niet meer van mijn gezicht verdwenen. Ik vraag me af of dat ooit nog gaat gebeuren. Het voelt alsof het niet zo is. Mijn zus gelooft vast niet wat ze hoort als ik haar dit vertel.

Popelend van verlangen om het goede nieuws te brengen stap ik de tuin in en maak de achterdeur open. Meteen komt Juli op me af gevlogen en slaat haar armen om me heen. "Gefeliciteerd met je wildcard!"

Verbouwereerd zet ik een pas naar achteren. "Je wist het al?"

"De hele wéreld weet het," jubelt Juli. "Internet is ontploft. Heb je je telefoon nog niet bekeken?"

"Nee, eigenlijk niet." Ik wilde het mijn familie persoonlijk vertellen en voor wie had ik anders mijn telefoon moeten pakken? Het is niet alsof Ginny er het recht op heeft om dit soort nieuws als eerste te horen.

Mijn moeder duwt haar oudste dochter aan de kant zodat zij me ook kan omhelzen. "We zijn zo blij voor je. Juli heeft zelfs een afspraak met haar vrienden afgezegd om naar huis te komen. Zo kunnen we het samen vieren. Kom snel aan tafel, dan halen we straks ijs als toetje."

Ik worstel me uit haar omhelzing los en neem plaats aan de eettafel, waar mijn vader al knorrig voor zich uit zit te kijken. "Hoi pap. Goede dag gehad?"

"Ja hoor. Jij blijkbaar ook?"

"Dat kun je wel zeggen, ja. Ik ben automatisch door naar de volgende liveshow. Gekozen door de fans. Ik snap nog steeds niet helemaal hoe dit heeft kunnen gebeuren."

"O, maar ik wel," zegt mijn moeder terwijl ze een dampende pan goulash op tafel zet en vervolgens zelf ook gaat zitten. "Juli heeft de hele dag campagne voor je zitten voeren."

Echt?" Verbaasd kijk ik naar mijn zus, die naast me komt zitten. "Wist je al dat ze zoiets gingen doen dan?"

"Nee, maar ik houd het gewoon in de gaten. En toen ik de poll zag, heb ik wat mensen opgeroepen om te stemmen."

'Wat mensen' lijkt me zwak uitgedrukt. Er moeten duizenden mensen gestemd hebben, zo niet tienduizenden. Misschien wel een miljoen, weet ik veel. Ik heb geen idee hoeveel personen die poll überhaupt hebben gezien. "Wauw. Wat je ook gedaan hebt, bedankt. Het heeft geholpen."

"Geen probleem. Als ik iets kan doen om jou in die band te krijgen, dan doe ik dat, dat weet je."

Die indruk had ik inderdaad al. "Had je geen les vandaag dan?"

"Eén college maar. En mijn vrienden hebben geholpen."

Tegenover me zit mijn moeder schaapachtig naar ons te glimlachen. "Wat ben ik toch trots op jullie. Je verdient echt een plek in de volgende liveshows, Luca, ook al betekent dat dat we je nog minder zien omdat je nog meer danspasjes moet instuderen. En Juli, je moet die vrienden van je gauw eens meenemen naar huis. Ik heb al zoveel over ze gehoord, dus nu wil ik ze wel eens ontmoeten."

Met haar ogen op haar bord gericht prikt Juli in haar eten. "Ik zal vragen wanneer ze tijd hebben. Maar het is best druk nu, weet je. Het collegejaar is bijna om. Volgende week zijn de tentamens."

"En daarna is het vakantie. Tijd genoeg dus," vindt mam. "Hoe heette dat meisje uit Leeds ook alweer?"

"Alicia," antwoordt Juli afwezig. "Maar zij gaat meteen na het laatste tentamen met haar familie naar China. Daar gaan ze de hele zomer rondreizen."

"Zo hé. Die hebben zeker geld zat. Zijn ze allemaal zo, daar op de universiteit?"

"Sommige wel." Juli draait zich naar mij toe. "Vertel eens over vandaag. Je hebt ze allemaal in zwembroek gezien, hè? O Jezus. De volgende keer geef ik mezelf ook op."

"Dan moet je wel eerst kunnen zingen," help ik haar herinneren. Niet dat mijn zus nou helemaal nergens naar klinkt, dat ook weer niet, maar ze is zonder twijfel ook niet goed genoeg om bij de laatste tien kandidaten van een talentenjacht te komen. Misschien dat er met heel veel zangles nog iets te redden valt, maar anders moet ze een andere manier vinden om bij jongens als die van One Direction in de buurt te komen.

Met een pruilmondje richt Juli zich weer op haar eten. "Het leven is niet eerlijk."

Daar mag ik vandaag niet over klagen. Niet nu ik degene ben die eens een wildcard heeft gewonnen.

**

Na het eten halen we ijs en eten dat op op een bankje voor de ijssalon. Ik zorg er expres voor dat ik naast mijn vader zit, zodat ik even met hem kan praten.

"Kom je kijken morgenavond?" vraag ik.

Hij slaakt een zucht alsof ik iets bijna onmogelijks van hem vraag. "Vooruit dan. Je moet niet denken dat ik niet trots op je ben, Luca. Ik ben het alleen niet altijd eens met de keuzes die je maakt."

"Ik ben oud genoeg om mijn eigen keuzes te maken."

"Dat weet ik nog niet."

Het kost me moeite om mijn kalmte te bewaren. Hoe oud moet ik worden voordat hij me mijn eigen leven laat leiden? "Je kunt niet de rest van mijn leven bepalen."

"Ik wil alleen maar het beste voor je."

"Ik ook, maar onze definitie van het beste is blijkbaar niet hetzelfde. Een goede opleiding is ook niet alles. Ik wil doen wat ik leuk vind."

"Als je maar niet zegt dat ik je niet gewaarschuwd heb."

"Geloof me, dat doe ik niet. Ik weet heel goed wat ik doe." In stilte lik ik verder aan mijn ijsje. Hoe groot is nou helemaal de kans dat ik echt bij de band kom? Op dit moment is die statistisch gezien één op negen. Misschien vlieg ik er in de tweede liveshow uit en ga ik alsnog studeren in september. Dan heeft mijn vader niks om over te klagen. Wacht eens even... "Ben je bang dat ik win?"

"Nee. Dat niet eens. Ik ben bang dat je tweede wordt en dan per se wilt proberen toch een carrière in de muziek op te bouwen."

Lekker dan, een vader die me zo steunt. "Zelfs als ik dat doe, bestaan er nog wel deeltijdopleidingen die ik kan volgen. Maak je nou niet zo druk. Het komt echt wel goed met me."

"Eerst zien, dan geloven."

Daar moet ik het dan maar bij laten.