The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 29

Het is alsof de stoel onder me uit getrokken wordt en ik languit op de grond beland, ook al gebeurt dat niet echt. De woorden dringen maar moeilijk tot me door. "Ongeluk?"

"Ja. Ze was samen met haar moeder onderweg naar familie toen een auto van rechts op ze inreed."

Er ligt één vraag op mijn lippen, maar ik durf hem niet te stellen. Ik wil het antwoord niet horen. Niet als dat slecht nieuws inhoudt.

"Ze wordt kunstmatig in coma gehouden zodat haar verwondingen de kans krijgen om goed te genezen."

Verse lucht stroomt mijn longen in. Blijkbaar had ik mijn adem ingehouden. "Dus ze leeft nog?"

"Ze leeft nog, ja, maar ze heeft wel gebroken ribben en een zware hersenschudding. Verder weet ik het niet precies."

"En haar moeder?"

"Alleen een verbrijzelde onderarm, verder geen schrammetje."

Ik kan het nog steeds niet helemaal bevatten. Ginny en haar moeder. Een ongeluk. Kunstmatige coma. "Ik ga regelen dat ik erheen kan. In welk ziekenhuis ligt ze?"

"Nee Luca, je kunt nu niks voor haar doen. Behalve één ding dan."

Ik wacht tot ze verder praat.

"Vecht. Dans jezelf naar die finale. Dat zou ze willen."

Dat is waar. Hoewel ik liever zou horen dat ik naar het ziekenhuis moet komen omdat ik daar onmisbaar ben, weet ik dat het waar is. Zonder Ginny zat ik hier niet. Nu besef ik dat pas echt. "Oké. Ik zal mijn best doen."

"Je best is niet goed genoeg. Je moet alles geven. Het leven is kort, je hebt niks te verliezen."

Hoewel ik dat een beetje té dramatisch vind klinken, beloof ik haar dat ik alles zal geven. Dan hang ik op en laat mijn hoofd in mijn handen rusten.

Tyrrell legt een hand op mijn rug neer. "Slecht nieuws?"

"Ginny heeft een ongeluk gehad. Ze leeft nog, maar wordt kunstmatig in coma gehouden."

"Heftig," vindt Tyrrell. "En je kunt niet naar haar toe?"

Ik schud mijn hoofd. "Ik moet hier blijven. Dat zou zij ook gewild hebben." Dat zeggen voelt alsof ik over haar praat alsof ze al dood is. Wat erg.

"Eet iets," spoort James me aan. "Je kunt straks niet met een lege maag verder repeteren. Daar heeft Ginny ook niks aan."

Lusteloos neem ik een hap van mijn broodje. Waar dezelfde broodjes vorige week nog heerlijk waren, zit er nu totaal geen smaak meer aan. "Ik kan het me gewoon niet voorstellen. Ze was altijd juist zo levendig. En ze hadden net een nieuwe auto."

"Als ze verzekerd zijn dan krijgen ze wel weer een nieuwe," merkt James op.

Het is even stil, totdat Tyrrell vraagt: "Wat voor auto?"

"Een rode. Iets van Ford, geloof ik." Verward kijk ik hem aan. "Waarom wil je dat weten?"

"Dat is het ongeluk waardoor ik vanmorgen te laat kwam. Een rode Ford op de A12. De andere auto was een zwarte BMW."

Om de een of andere reden kan ik deze informatie nu niet verdragen. Het voelt alsof ik helemaal niks of niemand meer kan verdragen. Daarom pak ik mijn broodje en mijn telefoon en loop de zaal in waar we de hele morgen hebben gerepeteerd. In een opwelling schakel ik de camerafunctie van mijn telefoon in en zorg ervoor dat ik zelf in beeld ben.

"Hoi Gin. Hoe gaat het met je? Ik hoop dat je snel wakker wordt zodat je deze video kunt bekijken. Op dit moment zou ik niks liever willen dan bij jou zijn, of dat jij hier was, maar dat kan niet. Daarom ga ik door met repeteren, voor jou. Dit was in de eerste plaats jouw droom."