The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 10

Als ik het goed begrepen heb, hoeven we niet meteen aan de bak. Deze ronde begint met een persoonlijke kennismaking met de jongens van One Direction. Ik voel mijn lichaam dan ook weer enigszins ontspannen als we een ruimte vol comfortabele banken en tafels met schalen koekjes in worden geloodst.

Op een bank in het midden zitten de vier overgebleven bandleden al te wachten. Als ze ons zien, staan ze op om iedereen persoonlijk een hand te geven. Zo casual mogelijk grijp ik de hand van Harry vast. "Hoi, ik ben Luca."

"Leuk je te ontmoeten, Luca."

"Je herhaalt mijn naam alleen maar omdat je die anders vergeet, toch?" Goed zo, Luca, zo scoor je wel punten bij de jongens. Misschien moet ik mijn eigen band maar oprichten. Dan hoef ik op niemand meer indruk te maken en kan ik het dus ook niet verpesten.

Harry schiet in de lach. "Je bent het enige meisje. Hoe zou ik jou kunnen vergeten?"

O ja, dat is waar ook. Nu schaam ik me nog erger. Ik moet echt eens leren om niet zo onbedoeld op te vallen, maar alleen nog op een positieve manier. Daarom zet ik mijn liefste glimlach op. "Het is ook leuk om jou te ontmoeten." Dan denkt hij maar dat ik een of andere groupie ben. Dat is op dit moment misschien minder erg dan een eersteklas kattenkop.

Iemand geeft me van achteren een duw en daardoor besef ik dat het tijd is om door te lopen naar Louis. Maar niet voordat ik een kwade blik achterom heb geworpen. Natuurlijk is het Greg die het nodig vond om zo lomp te doen. "Poten thuis, meneer ongeduld."

"Loop dan door, méísje." Op die laatste woorden legt hij zo veel nadruk dat je zou zeggen dat het woord meisje een synoniem is voor een ernstige geslachtsziekte waar je nooit meer vanaf komt.

De volgende met wie ik mag kennismaken is Louis. Of Niall. Ik heb ze eigenlijk nooit goed uit elkaar kunnen houden. Voor het eerst wens ik dat ik Ginny bij me had. Die had me wel op een subtiele manier duidelijk kunnen maken welke naam bij welke jongen hoort.

"Het geeft niks dat je een meisje bent, hoor," lacht de jongen voor me met ontblote tanden. "Misschien werkt dat wel hartstikke goed. We zullen het vanzelf zien de komende weken."

"Dank je. Moet ik me nog voorstellen of ben je net zo slim als je vriend daar?"

"Luca," grijnst Louis/Niall. "Ik heb het onthouden."

"Proficiat." Hoewel ik het zeg als grapje, vind ik het behoorlijk knap dat hij mijn naam wel weet maar ik de zijne niet. Gezien hij wereldberoemd is en zo.

"Je kunt beter even verder lopen. Er is zo meteen nog gelegenheid om met iedereen te praten."

Ik knik begrijpend en zet een stap opzij, waar de andere jongen staat waarvan ik niet weet wie het is. Is dit dan Niall? "Hoi."

"Hoi," antwoordt hij. "Leuk je te ontmoeten."

"Ja, dat zei Harry ook al. Lekker cliché." Ik schaam me dood voor mezelf. Als Ginny hier was, had ze me zo hard in mijn zij gestompt dat mijn lever er een blauwe plek van kreeg. Blijkbaar kan ik gewoon niet omgaan met vreemde mensen. Nou ja, vreemd... Voor een stel wereldberoemde jongens zien ze er eigenlijk best normaal uit.

Voor ik nog meer onzin kan uitkramen, haast ik me verder naar de laatste jongen in de rij. Dat is Liam, dat weet ik gelukkig zeker. Ooit was hij de celebrity crush van Juli. Ik weet niet wanneer ze van gedachten is veranderd en haar pijlen op Louis heeft gericht. Misschien vinden haar vrienden van de uni hem leuker en hebben ze haar beïnvloed.

Nadat ik alle handen heb geschud, ga ik in een stoel van blauw leer zitten die samen met een stuk of zes identieke stoelen en een paar banken een zithoek vormen. Op tafeltjes tussen de stoelen en banken staan schalen met koekjes en potten thee. Er zijn zelfs cupcakes met de bandnaam in glazuurletters erop geschreven. Wauw. Ik kan me hier zeker wel een middag vermaken.