The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 8

Twee dagen later is het weer gewoon maandag. Niks geen audities of boybands, maar wiskunde en geschiedenis.

Als ik bij mijn kluisje kom, staat Ginny op me te wachten alsof we nog altijd even onafscheidelijk zijn als een paar weken geleden. Ik doe alsof ik haar niet zie en steek met een stalen gezicht de sleutel in het slot op het deurtje.

"Je kunt me niet blijven negeren."

"Moet jij eens opletten," reageer ik zonder op te kijken terwijl ik mijn jas in het kluisje prop. Ik doe de deur weer op slot en steek de sleutel in mijn zak. Nog ongeveer drie minuten tot de bel gaat. Misschien kan ik doen alsof ik naar de wc moet om dit onaangename gezelschap af te schudden.

"Luca!" Een meisje dat vorig jaar bij me in de klas zat komt op me af. Hoe heette ze ook alweer? Elin? Ellie? Ja, dat was het. Ellie. Met grote ogen van opwinding kijkt ze me aan. "Ben je echt door naar de liveshows van The next search for the next Direction?"

"Nee," antwoord ik met opgetrokken wenkbrauwen. "Er is nog een ronde voor de - Wacht even. Hoe weet jij van The search for the next Direction?"

"Iedereen weet het," zegt Ellie alsof dat alles verklaart. Niet dus.

Of misschien toch. Ik werp een slinkse blik achterom. Dit kan alleen maar Ginny's werk zijn.

"Ik zei toch dat je me niet kunt blijven negeren?" zegt die alleen met een triomfantelijke glimlach. Klein kreng.

Ellie trekt alweer aan mijn arm. "Maar vertel nou. Kom je op televisie? Wanneer wordt het uitgezonden? Weet je al of ze je erbij willen?"

"Ja, vertel," valt nu ook een ander meisje haar bij. Dit exemplaar heb ik nog nooit eerder gezien – althans niet bewust – maar het is vast een vriendin van Ellie. Twee Directioners smekend om nieuws dat ik ze niet kan vertellen.

Met twee passen staat Ginny naast me, liefjes glimlachend naar de andere meisjes. "Ja, Luca komt op televisie. Binnenkort. We weten nog niet precies wanneer. Zeiden ze niet begin volgende maand, Luca?"

"Zou kunnen." Eerlijk gezegd is het afgelopen weekend nu alweer een beetje wazig in mijn geheugen. Het enige dat ik nog weet is dat ik komende zaterdag terug moet komen voor de volgende ronde. Ik vraag me af welke smoes mijn moeder dan aan mijn vader gaat vertellen.

Ellies ogen worden alleen nog maar groter, iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden als ik het niet zelf had gezien. "Dus je hebt de eerste opnames al gehad? Hoe was het? Heb je One Direction aangeraakt?"

Jezus, wat een hysterie om een paar doodnormale jongens. "Nee, ik heb helemaal niemand aangeraakt. En Virginia mag er trouwens ook niks meer over zeggen, want dan krijgt ze problemen met de omroep."

"O ja," knikt de vriendin van Ellie alsof ze hier wekelijks mee te maken krijgt. "Dan moeten jullie een schadeclaim betalen en zo. We begrijpen het wel. Nou, dan wachten we wel tot je op televisie komt. Echt zó cool."

Ik glimlach verontschuldigend naar de twee meisjes en maak me dan uit de voeten. Het kan me niet schelen dat het nog te vroeg is voor wiskunde. Ik moet ergens heen en een klaslokaal lijkt me op dit moment de veiligste optie.

Voetstappen achtervolgen me. Even denk ik dat het Ellie en haar vriendin zijn, maar dan klinkt de stem van Ginny door de gang. "Je hebt je eerste fans."

"Leuk voor ze."

"Jij vindt het ook leuk. Geef maar toe."

Nooit. Ik gun haar het plezier niet. Dat is haar straf omdat ze me achter mijn rug om heeft opgegeven. Ze verdient het niet om er zo makkelijk mee weg te komen.