The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 12

Omdat ik niet van plan ben op te geven, zelfs niet als ik daarmee de woede van mijn vader op de hals haal, broed ik de hele avond op een plan. Dat wil zeggen tijdens de momenten dat ik niet te zenuwachtig ben om mezelf op televisie te zien. Vanavond is namelijk de eerste aflevering van The search for the next Direction.

Mijn moeder en zus hebben de tafel in de woonkamer vol gezet met chips en drinken alsof de hele familie langskomt voor een feestje. Stiekem erger ik me daar wel een beetje aan. Ik wilde gewoon rustig kijken. Ik weet dat ze het allemaal goed bedoelen, maar ze zijn me een beetje te hysterisch.

"Spannend hè, Luca?" merkt mijn moeder op. "Misschien kijkt er vandaag wel iemand van een platenmaatschappij en vindt die je zo goed dat je een contract krijgt. Over een jaar of vijf natuurlijk." Dat laatste voegt ze er snel aan toe als mijn vader de kamer binnenstapt.

"Is er iemand jarig of zo?" bromt hij. "Ik dacht dat we gewoon een avondje televisie gingen kijken."

Stilletjes kruip ik weg in een hoekje van de bank. Ik had dit beter gewoon op mijn kamer kunnen kijken. Dan hoefde ik tenminste niet om te gaan met mijn familie en kon ik rustig nadenken over hoe ik morgen ga aanpakken. Want één ding is zeker: ik wil naar de studio.

Op de televisie begint de begintune van de show te spelen. Het is een speciaal hiervoor door de overige vier leden van One Direction ingezongen nummer. De bijbehorende leader bestaat uit beelden van het afscheid van Zayn, oproepen om mee te doen aan de zoektocht naar het nieuwe bandlid en emotionele fans.

In mijn buik ontstaat een knoop. Zou ik er een beetje goed uitzien op televisie? Wat als ik stom overkom en de fans me allemaal rottige berichten gaan sturen? Of als mijn vader het zo erg vindt dat ik hieraan mee heb gedaan dat hij naar de programmamakers toe stapt om uitzending te verbieden? Ik hoop vooral dat er geen gênante momenten in zitten, ook al weet ik dat die altijd goed zijn voor de kijkcijfers.

In beeld verschijnt een presentator die ik nog niet eerder heb gezien. In levenden lijve tenminste, want op televisie is Dash McPherson niet meer weg te denken. Het afgelopen jaar heeft hij zo'n beetje elk programma gepresenteerd dat meer dan twee kijkers had. Na alle shows die ik van hem gezien heb, is het bewonderenswaardig dat hij nog geen burn-out heeft.

"Wat een schok was het voor de fans toen Zayn Malik besloot One Direction te verlaten," verkondigt hij vanuit de studio. "Daarom besloten de overgebleven vier jongens op zoek te gaan naar een nieuw bandlid. Duizenden aanmeldingen kwamen er binnen, maar er is maar één plek in de band vrij. Wie wordt the next Direction?"

Het beeld verandert in een soort vergaderruimte waarin Mason Price, Simon Cowell en een mij totaal onbekende kerel ergens naar zitten te luisteren. In voice-over gaat Dash verder. "Alle inzendingen werden grondig beluisterd, om er zo de meest geschikte kandidaten uit te halen die mee mochten doen aan het programma. Nu is het zover. Welkom bij de eerste aflevering van The search for the next Direction."

Het beeld schakelt over op de studiogang waar ik ook binnenkwam, vorige week nog maar. Toen had ik nog geen idee dat het zo snel al op televisie zou komen.

Tientallen jongens stromen binnen. Op televisie lijken het er veel meer dan in het echt. Hebben deze jongens allemaal auditie gedaan? Heb ik die echt verslagen? Hoe dan?

Mijn adem stokt als ik het donkere haar van mijn moeder en zus op het scherm zie. Ik sjok erachteraan met Ginny. Terwijl het meisje met het klembord op ons af stapt, wordt er op ons ingezoomd.

"Het spijt me. Dit is alleen voor jongens."

"Maar ze heeft een uitnodiging gekregen!"

Ik kruip zo mogelijk nog dieper weg in de bank. Dit is eigenlijk best beschamend. Het lijkt alsof ik supergraag mee wil doen, terwijl ik er op dat moment juist totaal geen zin in had. En de kijkers denken nu ook vast dat ik niet voor mezelf op kan komen. Lekker dan. Op deze manier zal ik niet veel stemmen pakken als ik uiteindelijk de liveshows bereik. O ja, dat doet me weer denken aan morgen. Hoe ga ik weer een hele dag in de studio doorbrengen zonder dat mijn vader doorheeft dat ik hier nog steeds aan meedoe?